Η χώρα μας και η ελληνική κοινωνία αρχίζει και ...
βιώνει σταδιακά μια φάση μιας «νέου είδους επανάστασης» . Το Πολυτεχνείο του ’73 και η τραγωδία της Κύπρου έδωσαν τη χαριστική βολή στη χούντα το καλοκαίρι του ’74. Τριάντα επτά χρόνια μετά καταρρέει σταδιακά σαν χάρτινος πύργος όλο εκείνο το οικοδόμημα της αποκαλούμενης μεταπολίτευσης. Από το σύνθημα Καραμανλής ή Τάνκς, την Αλλαγή του ’81, την Ελλάδα του χρηματιστηρίου , των Ολυμπιακών Αγώνων, και της αποτυχημένης επανίδρυσης του κράτους φθάσαμε στην Ελλάδα του Μνημονίου.
Μία χώρα, ένας λαός ολόκληρος αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα. Το πολιτικό σύστημα όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα που περιελάμβανε τον δικομματισμό, τους κρατικοδίαιτους και κομματικούς επιχειρηματίες, τα ΜΜΕ, τη δικαστική εξουσία, τις τράπεζες, πλησιάζει στο τέλος του με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Το τέλος της life style δημοκρατίας
Η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία απέτυχε οικτρά να δώσει όραμα, διέξοδο και φτερά στην Ελλάδα. Στηριζόμενη σε μια ψεύτικη ευδαιμονία μιας «life style δημοκρατίας», η Ελλάδα και το πολιτικό μας σύστημα βολεύτηκε στην δημιουργία μιας κομματοκρατούμενης χώρας, δημιουργώντας ένα απίστευτο τεράστιο δημόσιο τομέα βασιζόμενο στη λογική «να βολέψουμε τα κομματικά παιδιά μας». Παράλληλα μέσω του φθηνού διεθνούς δανεισμού και λόγω μιας σχετικά καλής διεθνούς οικονομικής κατάστασης οι κυβερνήσεις κάλυπταν τα μεγάλα ελλείμματα, δανειζόμενοι αφειδώς . Το ίδιο έκαναν βέβαια και οι πολίτες και οι επιχειρηματίες κυρίως στη δεκαετία Σημίτη με τα ατελείωτα καταναλωτικά δάνεια και το χρηματιστήριο. Ξαφνικά είχαμε αναγάγει τα πρότυπα της Μυκόνου και του Κολωνακίου, ως τις καινούργιες ιερές αγελάδες που όλοι θα έπρεπε να προσκυνούμε επισκεπτόμενοι εκεί.
Καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε ενώ οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ υπνώτιζαν την κοινωνία και τους πολίτες με τη μεγάλη ζωή, τα ψέματα και την σταδιακή πλύση εγκεφάλου επιδιώκοντας έναν λαό και μια κοινωνία σε κατάσταση αποχαύνωσης, απόλυτου ελέγχου και χειραγώγησης. Ο λαός πράγματι είχε έρθει στην εξουσία, είχε χαθεί κάθε έννοια ηθικής, ο καθένας ήθελε ότι έκανε σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας και απουσίας τιμωρίας λεηλατώντας τις σάρκες και το μέλλον της χώρας και των πολιτών της. Η οικονομική κρίση γιγαντώθηκε από ταυτόχρονη κρίση αξιών και πολιτισμού. Η περίοδος όμως των παχέων αγελάδων έλαβε τέλος και τώρα αρχίζουν οι «δέκα πληγές του Φαραώ».
το απότομο ξύπνημα…
Και ξαφνικά βγήκαμε σταδιακά από το λήθαργο και από μια συλλογική χειμερία νάρκη. Το πολιτικό σύστημα ανήμπορο να διαχειριστεί τα αδιέξοδά του θυμίζει τις πολιτικές εξελίξεις πριν τη χούντα, (Ιουλιανά, Αποστασία κλπ)και στις, τελευταίες μέρες της το καλοκαίρι του ’74. Η οικονομική ανέχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση και η υποβάθμιση της ζωής, η εγκληματικότητα και η ανασφάλεια των πολιτών, οι λαθρομετανάστες, η συνεχής απαξίωση της χώρας διεθνώς και η ανικανότητα των κυβερνώντων να μείνουν σταθεροί στους στόχους να επιτύχουν κάποια αποτελέσματα τουλάχιστον με την ανοχή του ελληνικού λαού στο μνημόνιο ένα, μας οδηγούν στη σημερινή ειρηνική για την ώρα επανάσταση των πολιτών.
Η επόμενη μέρα
Το δυσκολότερο είναι σ΄ αυτή τη φάση να μπορεί κάποιος να εκτιμήσει και να προβλέψει τις μελλοντικές εξελίξεις. Εκεί που όλοι λέγαμε και ψιθυρίζαμε «μα γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε, τι περιμένουμε κλπ», ήρθε από το πουθενά μέσω της τεχνολογίας και των κοινωνικών δικτύων η πλατεία συντάγματος. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα διότι τον τελικό λόγο τον έχει ο κυρίαρχος λαός. Το μόνο που τρέμει το πολιτικό σύστημα και οι δομές του είναι μια μόνιμη και σθεναρή αμφισβήτησή του μέχρι να πέσει από την πίεση του αγανακτισμένου λαού. Στην αρχή ήταν οι συγκεντρώσεις στις πλατείες, στη συνέχεια το κυνηγητό των πολιτικών μετά τι;
Η επόμενη μέρα όπως προδιαγράφεται θα είναι μια περίοδος ανακατατάξεων, αποσταθεροποίησης, εθνικών περιπετειών ενδεχομένως , και βαθιά τραυματική για όλους μας. Από τη μια οι διεθνείς μας οικονομικές υποχρεώσεις, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε με δανεικά και θα ζούμε και για τα επόμενα χρόνια, και από την άλλη η επερχόμενη πολιτική αστάθεια του συστήματος (απαξίωση πολιτικών σχηματισμών, έλευση νέων, εξαφάνιση του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού) δημιουργούν και θα δημιουργήσουν πρωτόγνωρα φαινόμενα.
Αναμφίβολα ζούμε ιστορικές στιγμές, που πάντα ενέχουν και την τραγικότητα μέσα τους. Η ιστορία δεν σταματά, οι γενιές έρχονται και παρέρχονται και η παρακμή θα δώσει τη σκυτάλη στην αναγέννηση. ‘Εως ότου γίνει αυτό θα πρέπει να οπλιστούμε ως πολίτες και ως κοινωνία με θάρρος, γενναιότητα, εθνική ομοψυχία, να κάνουμε την κριτική μας, να επέλθει η κάθαρση για να έρθει η αναγέννηση της Ελλάδας.
