Aυτοανάφλεξη… Δελτίο θανάτων. Αφγανιστάν. Οι δυτικές δυνάμεις κατοχής σκότωσαν κατά λάθος έξι παιδιά. Και τον δάσκαλό τους.
Την προηγούμενη μέρα είχαν εξαερώσει, πάλι κατά λάθος, εφτά χωροφύλακες.
Εφτά κι εφτά και, πριν αλέκτορα φωνήσαι, να ξημερώσει η τρίτη ημέρα, έφαγαν με τη μία άλλους 16 οι Βρετανοί. Ήταν κι ο Στρατηγός στραβός, φάγανε άλλους εκατό.
Μόλις λίγο καιρό πριν, ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός είχε προλάβει, με έκθεσή του, να ανακοινώσει ότι «η κατάσταση στο Αφγανιστάν επιδεινώνεται».
Φρένο όμως επί το φρενήρες πουθενά.
Ο Ιούνιος θα φύγει απ' το Ιράκ παίρνοντας μαζί του 11 Αμερικανούς νεκρούς. Επισήμως. Ανεπισήμως; Εκτός από Αμερικανούς, πόσους άλλους λευκούς, δυτικούς; πολιτισμένους; Αυτών οι απώλειες, ούτε τα θύματα, δηλώνονται.
Όσο για τους Ιρακινούς νεκρούς, μαύρους, ιθαγενείς, απολίτιστους, ουκ έστιν στατιστική. Προχθές μόνον, 15 σκοτώθηκαν στη Βαγδάτη κι άλλοι 50 τραυματίστηκαν από μία και μόνην έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου.
Πριν τρεις μέρες; πόσοι σκοτώθηκαν; Παραλείψαμε να συλλέξουμε τα μονόστηλα εκείνης της ημέρας...
Αύριο;
Ποιο αύριο;
«Δέκα χρόνια θα χρειαστούμε για να νικήσουμε στο Ιράκ», δήλωσε ο εκεί επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής.
«Δέκα χρόνια», λένε τώρα αυτοί (οι ίδιοι) που έλεγαν ότι θα απαγκιστρωθούν απ' τα μέτωπα της περιοχής σε ένα- δύο χρόνια το πολύ. Και τι σήμαινε άραγε τότε «απαγκίστρωση»; Και τι σημαίνει «ιρακοποίηση του πολέμου»; Τίποτα, τζούφιες κουβέντες για κατανάλωση μεταξύ φαν των Δημοκρατικών (παγκοσμίως), πρακτόρων και απλών ηλιθίων.
«Δέκα χρόνια» για να «νικήσουν» ή μήπως για να φύγουν κυνηγημένοι;
Έχοντας έως τότε εμπλέξει πόσους ακόμα; Και ποιους; Με τι παρεπόμενα; «Δέκα χρόνια για να νικήσουν»! Με αυτόν τον αριθμό απωλειών; Με αύξοντα; Με αυτόν τον ρυθμό εξάρθρωσης των υποδομών της μαρτυρικής χώρας ή ακόμα εντονότερων;
Μα τότε, έως ότου νικήσουν οι Αμερικανοί, δεν θα έχει μείνει κολυμπηθρόξυλο στο Ιράκ και τα πέριξ.
«Δέκα χρόνια». Τα δέκα χρόνια στη Ιστορία είναι ένα διάστημα όχι απαραιτήτως συνακόλουθο του βιωματικού χρόνου - μπορεί να είναι απείρως πυκνότερο.
Σαν χθες, λόγου χάριν, πριν από δέκα και δεκαπέντε χρόνια ευγενώς τυφλωμένες γραφίδες αλλά και πονηρές, βαλτές πέννες εκόπτοντο υπέρ ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, κατά της εθνοκάθαρσης των Αλβανών απ' τους Σέρβους (έγινε τελικώς το αντίθετο) κι άλλα θανατερά παρόμοια.
Σήμερα, το Κόσοβο, η άλλοτε Γιουγκοσλαβική αυτόνομη επαρχία, δεν είναι καν ένα προτεκτοράτο, είναι στην πραγματικότητα μια τεράστια στρατιωτική βάση.Το αμερικανικό Camp Bondsteel έχει έκταση 360.000 χιλιομέτρων και αποτελεί τη μεγαλύτερη αμερικανική βάση στη μεταβιετναμική εποχή.
Σε δέκα χρόνια;
Πόσοι θα έχουν γίνει σε δέκα χρόνια οι 39 απαχθέντες κι εξαφανισθέντες απ' τη CIA, σύμφωνα με όσα καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία; Πόσοι Αμερικανοί θα υπηρετούν στη βάση της Κoνστάντζας στη Ρουμανία και πόσοι ακόμα θα τους υποστηρίζουν στρατωνισμένοι νοτιότερα, στα έμπεδα της Βουλγαρίας;
Εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει περάσει ούτε μία ημέρα για την οποίαν θα μπορούσε να ισχύσει το παραβολικό εκείνο του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ «Ουδέν νεώτερο απ' το Δυτικό Μέτωπο» στην κυριολεξία του. Ισχύει πάντα στην αρχετυπική τραγική του ειρωνεία - ο ασήμαντος θάνατος του καθενός μας που φαίνεται να μην κρίνει την έκβαση των γεγονότων. Αλλά απλώς να περιέχεται σε αυτά, στη Βασσόρα και στην Καμπούλ, στη Βαγδάτη και στη Σομαλία.
Αλλά, το μέλλον.
Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για επιμηθείς. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, επί παραδείγματι, αποδεικνύεται αστέρι στο προνοείν. Φακελλώνει προληπτικώς (με Τράπεζα DNA, η Ενωση άλλωστε των Τραπεζών) ό,τι κινείται πάνω σε δύο πόδια εκτός απ' τα πιθήκια, τις όρνιθες και τα μακρυνά καγκουρώ...
Σε «Δέκα Χρόνια»...
http://www.topontiki.gr/article/18441
