300 Ελληνες, χωρίς καμμιά κομματική μάσκα, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς υποστήριξη, με μόνα όπλα τη πίστη τους στη σωτηρία της πατρίδας και την αγωνία τους για το αύριο αυτού του τόπου, με αξιοζήλευτο τρόπο και οργάνωση αλλα και με περισσή αυτοθυσία, βγήκαν μπροστά και αναμετρήθηκαν με τη Λερναία Υδρα της σάπιας παλαιοκομματικής εξουσίας.
Τις πρώτες μέρες, η κατάσταση ήταν περίεργη. Λίγος ο κόσμος, κακές καιρικές συνθήκες, σύγχυση στο διαδύκτιο απο κόσμο που ρωτούσε να μάθει, αποπροσανατολισμός απο εγκάθετους «αληθινούς δημοκράτες» και «αγανακτισμένους», κάπου τα πράγματα πελαγοδρομούσαν μεταξύ της φθοράς κα της αυθαρσίας. Ολα αυτά για λίγο. Μέχρι να μπεί το νερό στ' αυλάκι. Και μερά με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, ο κόσμος πλήθαινε, ο όγκος μεγάλωνε, οι σημαίες πλημμύρισαν τη πλατεία της Ελλάδας. Και οι θρυλικοί Τριακόσιοι, εκεί, στο μετερίζι τους, να ενημερώνουν, να ακούν, να αφουγκράζονται, να στήνουν πανό (εκεί είναι και το δικό μας, της Αυστραλέζικης ομογένειας), να φωνάζουν συνθήματα που ο λαός τα κάνει κτήμα του και που τα επαναλαμβάνει, να οργανώνουν τις βάρδιες, να απαντούν σε email μέσα απο τους φορητούς υπολογιστές τους, να απαντούν σε τηλέφωνήματα στα κινητά τους που χτυπούν σα δαιμονισμένα όλη την ώρα, νηστικοί και ξάγρυπνοι, μα χωρίς ΚΑΝΕΝΑ βαρυγόγγισμα.
Γράφει ο Πύρινος Λόγιος
Διαβάστε την συνέχεια εδώ: http://logioshermes.blogspot.com/2011/06/blog-post_7565.html
