Πρόκειται για μια δική μου θεωρία, κάτι στο οποίο έχω καταλήξει από μόνος μου, χωρίς φυσικά να γνωρίζω αν κάποιος άλλος το έχει ήδη διατυπώσει έτσι στο παρελθόν.
Έχω καταλήξει λοιπόν στην άποψη, ότι όλα ανεξαιρέτως τα καλλιτεχνικά ή λογοτεχνικα έργα πρέπει τουλάχιστον να αναζητούν τον δρόμο της δημοσίευσης τους, ανεξάρτητα αν σχεδόν «όλα» έχουν ειπωθεί ή ζωγραφιστεί ως τώρα. Και αυτό επειδή η προσωπική ματιά του καινούριου δημιουργού δεν υπάρχει σε κανένα από τα αριστουργήματα της μέχρι τώρα πορείας της τέχνης.
Εξηγώ τους λόγους αυτής μου της άποψης/θεωρίας: Για μένα, όλα τα καλλιτεχνικά/λογοτεχνικά έργα είναι, κατά κύριο λόγο, περιουσία των ανθρώπων στο σύνολο τους.
Ο δημιουργός είναι, βέβαια, αυτός που μετατρέπει «την πέτρα σε άγαλμα», όμως το κάνει αυτό χρησιμοποιώντας, εκτός από το σώμα και το πνεύμα του, το συλλογικό ασυνείδητο, την συλλογική συνείδηση, ή και τα δύο. Είναι εκφραστής πραγμάτων, ιδεών, εννοιών κλπ, που στο σύνολο τους υφίστανται ήδη στην ανθρώπινη ύπαρξη σαν σύνολο, έστω σε λανθάνουσα μορφή. Σε μια ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία μέσω των έργων, λόγων, πράξεων της, αλλά και της μνήμης, δημιουργεί ένα συλλογικό πεπρωμένο, που είναι πχ διαφορετικό από αυτό του πλανήτη Άρη.
Έτσι, για μένα, ο καλλιτέχνης/λογοτέχνης, αν θέλει να δημιουργήσει κατεβαίνει σε μια δεξαμενή στο βάθος της ψυχής του. Πηγαίνοντας λοιπόν όσο πιό βαθειά μπορεί εκεί και ανάλογα, βέβαια, με την επιτυχία αυτής του της αναζήτησης, φτάνει σε ένα σημείο, όπου όλα τα εξαρτήματα του σύμπαντος, όλοι οι άνθρωποι και όλα τα ζώα και φυτά, καθώς και οτιδήποτε άλλο υπάρχει, υπήρξε ή θα υπάρξει ποτέ, είναι ενωμένα μεταξύ τους, δεν υφίσταται κανένας διαχωρισμός.
Παίρνοντας από εκεί ένα κομμάτι, επιστρέφει στην καθημερινότητα, και το δείχνει στους υπόλοιπους ανθρώπους, ας πούμε μέσω ενός μυθιστορήματος. Έαν έχει κατέβει αρκετά βαθειά μέσα του, τότε περήφανος θα μπορέσει να παρουσιάσει κάτι, το οποίο αντιπροσωπεύει πολλούς συνανθρώπους του. Όσο πιό βαθειά η κατάδυση, τόσο πιό αντπροσωπευτική η ψαριά, τόσο περισσότερους, πιό βαθειά και για περισσότερο καιρό θα μπορέσει να αγγίξει με το μήνυμα του.
Επειδή, λοιπόν, η ψυχή κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική, θεωρώ εντελώς άδικο για την ανθρωπότητα, κάποιος καλλιτέχνης/λογοτέχνης να μην δείχνει την δουλειά του. Ακόμη και ένας μοναδικός αναγνώστης να ενθαρρυνθεί για ένα δευτερόλεπτο ή να προχωρήσει ένα χιλιοστό στην ζωή του μέσω της ανάγνωσης μιας συγκεκριμένης φράσης ενός συγκεκριμένου βιβλίου, είναι, πάντα για μένα, γεγονός αρκετά σημαντικό, για να μην κρύβει ένας δημιουργός κανένα έργο του.
Αναγνώστης
