(http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/06/blog-post_156.html
) στα όσα αρχικά έγραψα (http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/06/blog-post_5220.html) θα πώ τα εξής:
Κατ' αρχάς η ανάρτησή μου δεν αποσκοπεί πουθενά, είμαι εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα και χαμηλόμισθος. Δεν είμαι κομματόσκυλο ή οτιδήποτε άλλο ήθελες να υπονοήσεις. Από εκεί και πέρα, το γεγονός ότι μεγάλο 5άστερο ξενοδοχείο της Χαλκιδικής παρουσιάζει πληρότητα 100% (και άλλα 4 τουλάχιστον στην ίδια περιοχή με τα οποία επικοινώνησα), θεωρώ πως είναι μια ένδειξη απλά για την οικονομική κατάσταση του ΜΕΣΟΥ ΄Ελληνα και ως τέτοια την ανέφερα. Αντίστοιχη ένδειξη είναι και το γεγονός ότι οι καφετέριες της παραλίας στη Θεσσαλονίκη είναι κάθε μέρα γεμάτες, παρόλο που ο φραπές έχει 4,5 ευρώ! Ο ίδιος καφές που στο Παρίσι έχει 2 ευρώ, στη Βιέννη 2,20 και ούτω καθεξής. Αυτοί που γεμίζουν τις καφετέριες είναι όλοι βιομήχανοι και εφοπλιστές? Δε νομίζω φίλε μου! Ο φτωχός νεοέλληνας λοιπόν πίνει τον καφέ του εδώ και χρόνια στη διπλάσια τιμη από τον Παριζιάνο και τον Βιεννέτο, ωστόσο...τον έπινε-και συνεχίζει να τον πίνει-αδιαμαρτύρητα. Ο ίδιος μέσος Έλληνας που στην οικογένειά του έχει 3 αυτοκίνητα, γρήγορο ίντερνετ στο σπίτι και σύνδεση κινητού για αυτόν, τη γυναίκα του και κάθε παιδί (κατά προτίμηση οι συσκευές blackberry). Και μη μου πείς τώρα ότι αυτοί είναι λίγοι! Σε πληροφορώ επίσης ότι σε οποιαδήποτε ελληνική επαρχιακή πόλη η διανυκτέρευση σε ένα μέτριο ξενοδοχείο έχει στην καλύτερη περίπτωση 60-70 ευρώ, τη στιγμή που μπορεί κανείς να βρεί ίδιας κατηγορίας ξενοδοχείο στο Παρίσι με 40 ευρώ (πέρυσι πήγε κάποιος φίλος μου, αν σου φαίνεται παράξενο μια έρευνα στο ίντερνετ θα σε πείσει). Στο συγκεκριμένο θέμα έχω να σου πω ακόμα ότι σε συνέντευξή του σε καθημερινή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας (προ τριετίας περίπου), ο πρόεδρος των ελλήνων ξενοδόχων, ρωτήθηκε για ποιο λόγο οι τιμές των ελληνικών ξενοδοχείων είναι τόσο ανεβασμένες σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης. Η απάντησή του ήταν η εξής: «Γιατί αυτές οι τιμές ανταποκρίνονται στο βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα». Καλό? Διαμαρτυρήθηκες τότε? Όταν αγανακτούμε και διαμαρτυρόμαστε αγαπητέ φίλε για την κατάσταση της χώρας μας, οφείλουμε να δεχθούμε ότι όλοι λίγο πολύ φταίμε για την κατάσταση αυτή και κυρίως να δεχθούμε να κάνουμε κάποιες θυσίες προκειμένου να αλλάξει η κατάσταση. Και δεν εννοώ οικονομικές θυσίες. Η πιο δύσκολη θυσία είναι να αλλάξουμε την νοοτροπία τη δική μας. Να σκεφτούμε όχι ατομικιστικά ψηφίζοντας κάθε φορά όποιον αληταρά μας υπόσχεται διορισμό, αλλά συλλογικά, έχοντας κατά νου το καλό του τόπου. Είναι υπερβολή ότι ο μέσος έλληνας έτσι ψήφιζε πάντα? Όχι βέβαια. Αν ήταν, δεν θα μας κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια άχρηστα λαμόγια και πιθανόν δεν θα είχαμε φθάσει εδώ που είμαστε. Το ιδανικό του μέσου νεοέλληνα ατομικιστή, ωχαδελφιστή είναι το ρουσφέτι, το πώς θα βγάλει λεφτά χωρίς να ιδρώσει, η cayenne, οι διακοπές στην Αράχοβα και το πρώτο τραπέζι πίστα. Η επίδειξη του δανεικού πλούτου του, κυκλοφορόντας με ακριβά αυτοκίνητα και ζώντας μια ψεύτικη ευδαιμονία έχει τελειώσει. Σε αυτή την κατάσταση δεν πρόκειται να επιστρέψουμε σύντομα και για να λέμε την αλήθεια δεν έπρεπε να είχαμε φθάσει ποτέ. Ήμασταν μια χώρα φτωχή και χρεωμένη που οι πολίτες της περνούσαν καλά! Υπάρχει σήμερα κάποιος ! που να μην δέχεται αυτή την πραγματικότητα? Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος σκεφτεί ψύχραιμα, μακριά από παροξυσμούς συνομοσιολογίας, θα καταλάβει ότι, δεδομένης της πραγματικής οικονομικής δύναμης της χώρας μας, της παραγωγικής της ικανότητας, του ισοζυγίου εισαγωγών-εξαγωγών κλπ, η σπατάλη του κράτους και το βιοτικό επίπεδο του μέσου έλληνα ήταν εδώ και χρόνια αδικαιολόγητα υψηλά (πώς να το κάνουμε δεν ζούμε στη Σαουδική Αραβία, αλλά στην Ελλάδα). Όλα αυτά φίλε μου δεν τα καταλάβαμε όμως νωρίς και τώρα προσγειωθήκαμε ανώμαλα. Αυτό ήταν το πνεύμα και της πρώτης ανάρτησής μου.
Αναγνώστης
