Πώς θα μπορούσαν να βλέπουν οι νέοι άνθρωποι κάτι που τους κόβει τα φτερά και τους δυσκολεύει τη ζωή;
Οι νέοι του σήμερα μεγάλωσαν με τη νοοτροπία ότι πρέπει να μορφωθούν και να αποκτήσουν προσόντα, έτσι, ώστε να έχουν περισσότερες ευκαιρίες για να πιάσουν μια καλή δουλειά και να «προκόψουν». Νέοι με όνειρα που στη συνέχεια απογοητεύονται όταν αυτά διαψεύδονται ... που απογοητεύονται, όταν δεν βρίσκουν δουλειά, όταν δουλεύουν για 500 και 700 ευρώ, όταν δεν τους φτάνουν τα χρήματα, όταν νιώθουν στο πετσί τους την οικονομική κρίση.
Και πραγματικά συνιστά σχήμα οξύμωρο σε μια κοινωνία που το χρήμα είναι υπερεκτιμημένο να υπάρχει οικονομική κρίση. Γιατί ενώ ζούμε με βάση ένα μοντέλο που επιτάσσει την καλή οικονομική κατάσταση ως μέσο για την κοινωνική καταξίωση, για την ικανοποίηση των προσωπικών επιθυμιών και αναγκών ακόμα και για την ευτυχία, τελικά η οικονομική ευμάρεια είναι προσόν των λίγων. Παρότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν βρίσκεται σε ικανοποιητική οικονομική κατάσταση, παράλληλα συνεχίζει να βομβαρδίζεται από το καταναλωτικό πρότυπο. Συνεπώς, προβάλλεται ως απαραίτητο σε όλους κάτι-εν προκειμένω η χρηματική δύναμη που στην πράξη το διαθέτουν λίγοι. Άρα δεν είναι σχήμα οξύμωρο;
Στην ελληνική πραγματικότητα η κατάσταση συνέχεια χειροτερεύει ειδικά τα τελευταία χρόνια, αφού η ακρίβεια αυξάνεται διαρκώς και τα χρήματα συγκεντρώνονται σε όλο και λιγότερους ανθρώπους, αν και υποτίθεται ότι κάθε δημοκρατικό κράτος προσπαθεί να επιτύχει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο για όλους τους πολίτες. Επομένως, πόσο θλιβερό είναι οι εκάστοτε κυβερνήσεις να διακηρύσσουν στις προγραμματικές δηλώσεις τα σχέδια τους για το κοινό καλό και όταν τελικά αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση να ευνοούνται οι λίγοι που είναι ήδη προνομιούχοι και να επιβαρύνονται περισσότερο οι πολλοί, οι μη προνομιούχοι!
Κι ενώ ήδη διαθέταμε μια οικονομία που πάλευε να ορθοποδήσει, ήρθε και στη χώρα μας η οικονομική κρίση που ξεκίνησε από τη «μεγάλη κυρία» του πλανήτη, την Αμερική. Χωρίς πρόθεση καταστροφολογίας αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα χειροτερέψουν τα πράγματα και πόσο ακόμα θα επιβαρυνθούμε όλοι εμείς οι απλοί πολίτες. Η ακρίβεια, η ανεργία, η έλλειψη κρατικών ενισχύσεων, οι δανειοληψίες είναι ζητήματα που μας ταλανίζουν και πιθανόν θα επιδεινωθούν ακόμα περισσότερο. Ακόμα δεν ξέρουμε και ίσως δεν θέλουμε να φανταστούμε πόσο ακόμα θα επηρεαστεί η ελληνική οικονομία και κατά συνέπεια οι ζωές μας, αλλά δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια αν μια αδύναμη οικονομία όπως η ελληνική θα καταφέρει να ανταπεξέλθει μόνο με ''αμυχές'' από αυτή την κατάσταση.
Τρόποι αντιμετώπισης; Οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά ίσως εν τέλει δεν είναι τόσο πολύπλοκο. Σκέφτομαι ότι η κρατική οικονομία θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί σαν ένα…. νοικοκυριό. Αν για παράδειγμα σε ένα σπίτι τα μέλη της οικογένειας έκλεβαν στα κρυφά ή σπαταλούσαν ασύστολα τα χρήματα ή πραγματοποιούσαν ασύμφορες οικονομικές συμφωνίες, θα άντεχε η οικονομία του; Το ίδιο ισχύει και για την κρατική οικονομία. Απαιτείται οικονομική διαφάνεια, σύνεση, μελέτη προκειμένου να γίνονται επωφελείς οικονομικές κινήσεις, έλεγχος για τις σπατάλες και τις χρηματικές διαρροές δηλαδή τα αυτονόητα για μια σωστή διαχείριση. Αυτά που δεν γίνονται τόσα χρόνια.
Όμως επειδή δεν θέλω το μήνυμα αυτού του κειμένου να είναι απαισιόδοξο, οφείλουμε πρώτα στον εαυτό μας ως νέοι άνθρωποι να μην το βάλουμε κάτω.Καμιά φορά ίσως νιώθουμε ότι τα όνειρά μας «μικραίνουν» από τις οικονομικές δυσκολίες, αλλά ό,τι κι αν γίνει δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν να πειράξει τα όνειρα και τα πιστεύω μας, γιατί ανήκουν μόνο σε εμάς…
http://keratsinivoice.blogspot.com
