Τον τελευταίο καιρό , ένα φαινόμενο εξαπλώνετε και γενικεύετε με απίστευτη ταχύτητα.
Παρατηρώ με απορία τους Έλληνες να επιτίθενται φραστικά ο ένας κατά του άλλου αποδίδοντας ευθύνες για την κατάσταση της χώρας και να στολίζονται με ύβρεις για την συμμετοχή τους σε αυτές .
Ο ιδιωτικός υπάλληλος κατηγορεί τους πολιτικούς που έκλεψαν , οι πολιτικοί τους δημοσίους υπαλλήλους που δεν είναι αποδοτικοί , ο δημόσιος υπάλληλος τον επαγγελματία και τον επιχειρηματία διότι φοροδιαφεύγουν , ο επιχειρηματίας τον ιδιωτικό υπάλληλο για την άσωτη ζωή του και τον δημόσιο υπάλληλο επειδή χρηματίζετε, ο δημόσιος υπάλληλος το στενό περιβάλλον των πολιτικών για τις πελατειακές σχέσεις , οι πολιτικοί τον λαό που επιζητά το βόλεμα φορτώνοντας το κράτος με υπέρογκα δάνεια και ουδείς από όλους τους ανωτέρω αποδέχεται το μερίδιο της δικής του ευθύνης και σκέφτεται να θυσιάσει τα τετριμμένα σε ένα νέο δικαιότερο σύστημα .
Το ερώτημα κατά την γνώμη μου δεν είναι να εντοπίσουμε το ποσοστό της ευθύνης που αναλογεί στον κάθε ένα μας – εξαιρώ ασφαλώς τους πολιτικούς που έπειτα από μια δίκαιη δίκη θα αποδειχθεί ότι διέπραξαν αξιόποινες πράξεις – αλλά το τι έφταιξε και πως μπορεί να διορθωθεί .
Πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους , έστω και αργά , ότι εάν επιθυμούμε να ζούμε ως κυρίαρχοι σε ένα κράτος στο οποίο προτεραιότητα έχει ο πολίτης και τα δικαιώματά του , οφείλουμε να απαιτούμε ισότιμη και αντικειμενική αντιμετώπιση για τους εαυτούς μας κατ’ αρχήν και πάνω απ’ όλα .
Γνωρίζουμε ότι ο δημόσιος υπάλληλος λουφάρει και πρέπει να κατανοήσει ο ίδιος ότι δεν πληρώνεται γι’ αυτό , αλλά πρέπει να τιμά το ψωμί του , άρα να εργάζεται και να εξυπηρετεί , όχι να αράζει και να ταλαιπωρεί και βεβαίως να είναι αδέκαστος διότι αλλιώς δεν θα είναι δίκαιος .
Γνωρίζουμε ότι ο επιχειρηματίας φοροκλέβει , αλλά πρέπει να κατανοήσει ότι η επιχείρησή του είναι υγιής , όταν όλο το οικονομικό περιβάλλον είναι υγιές και ότι αν τα έσοδά του δεν αρκούν για να ζήσει θα πρέπει να αναζητήσει διαχειριστικές εναλλαγές ή να αλλάξει αντικείμενο εργασίας και όχι να συντηρείται από φόρους και εισφορές που δεν απέδωσε .
Γνωρίζουμε ότι ο ιδιωτικός υπάλληλος δουλεύει αγόγγυστα και γι’ αυτό πρέπει να του συμπαρασταθούμε όλοι , αλλά κι εκείνος οφείλει να απορρίπτει τους πολιτικούς που παραβιάζουν τις αρχές μιας ευνομούμενης πολιτείας και να μην αδιαφορεί για τις συνέπειες της ψήφου του .
Γνωρίζουμε ότι ο πολιτικός μοιράζει υποσχέσεις , αλλά πρέπει να κατανοήσει ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει χώρα για να πολιτευτεί κι εμείς να καταλάβουμε ότι με υποσχέσεις δεν χτίζεται ένας δίκαιος κόσμος αλλά ένας άναρχος .
Το να αλληλοκατηγορούμαστε είναι εύκολο , δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε τα λάθη και τις καταστάσεις που ζούμε ή θα ζήσουμε . Δύσκολο είναι να αποδεχόμαστε τις αρετές της κοινωνικής αλληλεγγύης έναντι ενός καταστροφικού ατομισμού που θα βυθίσει τους μισούς από μας – πιθανότατα και τα παιδιά μας – στην δυστυχία και θα παραδώσει την χώρα στα νύχια αδίστακτων .
Ο κάθε ένας από μας , αν θέλει να είναι συνειδητός πολίτης και όχι ένας αδιάφορος ‘’ιδιώτης ‘’ με την έννοια που η λέξη είχε στην Αθήνα των κλασσικών χρόνων – ιδιώτης στην αρχαία Αθήνα ήταν ο ηλίθιος , στον οποίο προσφέρθηκε η δημοκρατία και εκείνος αδιαφόρησε και δεν συμμετείχε ποτέ σε αυτήν – οφείλουμε να αφήσουμε τους εγωισμούς και τον ρόλο του δημόσιου κατήγορου και να φορτωθούμε το βάρος της καλοσύνης και της μη ανοχής στην μπαμπεσιά.
