Ανήκω στην γενιά των νέων του σήμερα, των νέων που θα «βγουν» στην αγορά εργασίας με μισθό 500 ευρώ, σύμφωνα με τα νεότερα δεδομένα της νέας μας δανειοδότησης από τους Ευρωπαίους και Διεθνής χρηματοδότες μας. Παρακολουθώ σιωπηλά, όπως αρκετοί άλλωστε μέχρι σήμερα, τις εξελίξεις στην Χώρα μας (με Χ κεφαλαίο για αυτονόητους λόγους) όμως κάποτε η σιωπή παύει να είναι λύση, και αυτό φαίνεται και από τις συγκεντρώσεις στις πλατείες σε όλη την Ελλάδα όπου ο κόσμος αποποιείται της σιωπής και αποκτά επιτέλους φωνή. Δεν συμμετείχα ακόμα σε κάποια από αυτές τις συγκεντρώσεις, αλλά σίγουρα θα το κάνω τώρα που και η δική μου, «γαϊδουρινή υπομονή» όπως την ονομάζω, εξαντλείται και η απογοήτευση αντικαθίσταται από θυμό. Όχι θυμό φονικό, όχι θυμό με μίσος. Είναι ο θυμός του παιδιού όταν ο γονιός κάνει λάθος και δεν το παραδέχεται. Θυμός επειδή τον αγαπάς και το λάθος αυτό στοιχίζει και σε σένα και σε εκείνον. Έτσι και η Πατρίδα μας, αυτή η Ελλάδα που χρόνια αμέτρητα μας γαλουχεί με τις ιστορίες των ένδοξων προγόνων μας, σήμερα με την βοήθεια της πολιτικής της ηγεσίας διαπράττει λάθη τα οποία δεν παραδέχεται και στοιχίζουν και σε εμάς και σε Εκείνη αλλά ακόμα χειρότερα στοιχίζει στα παιδιά μας, τα παιδιά της, το μέλλον όλων.
Αιτία για αυτό το κείμενο δεν είναι μία αλλά αμέτρητες. Αφορμή είναι τα λόγια του κ. Γιάννη Βαρουφάκη στην εκπομπή του κ. Γιώργου Αυτιά σήμερα το πρωί, και τα οποία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε όχι το ποτήρι αλλά το «σφουγγάρι» που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, που όμως λίγοι χρησιμοποιούν για να απορροφήσουν τις πληροφορίες και τα δεδομένα γύρω τους και να δουν ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Πέρα λοιπόν από τις πληροφορίες, το Ευρωπαϊκό παρασκήνιο αλλά και τις προσωπικές του απόψεις με κάποιες από τις οποίες συμφωνώ, είπε κάποια πράγματα που ήχησαν σαν συναγερμός στο Εθνικό μου συναίσθημα, που έκαναν το Ελληνικό αίμα στις φλέβες μου να κυλά πιο γρήγορα. Μίλησε για το αυτονόητο, την αλήθεια την οποία κρύβουν οι πολιτικοί μας, την αλήθεια που αδυνατούν να ασπαστούν ακόμα και οι ίδιοι, ότι η κρίση δεν πρόκειται να ξεπεραστεί με τα επί του παρόντος αλλά και μελλοντικά μέτρα αλλά το κυριότερο και το πιο σημαντικό μίλησε για την ευκαιρία για τους δύο ηγέτες των μεγάλων κομματικών παρατάξεων να γράψουν ιστορία. Την ευκαιρία να παραμερίσουν τις διαφορές χρώματος, δεξιάς, κεντροδεξιάς, αριστερής ή οποιασδήποτε κατεύθυνσης υποστηρίζουν, τις διαφορές του παρελθόντος και να δώσουν τα χέρια, να μιλήσουν ανοιχτά όχι μόνο σε εμάς αλλά και στους Ευρωπαίους πολίτες που καλούνται να πληρώσουν το Ελληνικό και όχι μόνο χρέος και να ξεκινήσει επιτέλους ο Ευρωπαϊκός μηχανισμός να δουλεύει όπως πρέπει να δουλεύει, όχι μόνο με τα συμφέροντα των εχόντων αλλά και με τις ανάγκες των μη εχόντων. Την ευκαιρία να γράψουν ιστορία σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους για τον Ελληνικό λαό που, δόξα το Θεό, έχει περάσει πολλές.
Πόσο δύσκολο είναι πραγματικά αυτό? Βάζω τον εαυτό μου στην θέση αυτή και σκέφτομαι, μπορώ να παραμερίσω τις διαφορές μου με κάποιον για το κοινό καλό? Φυσικά ναι. Είναι τόσο μεγάλο και αγεφύρωτο το χάσμα του πολιτικού κόσμου που δεν μπορούν να το γεφυρώσουν? Είναι πραγματικά τόσες οι διαφορές μεταξύ τους που δεν μπορούν οι 2 πολιτικές παρατάξεις να συνεργαστούν? Εδώ έρχομαι να σας παραδώσω την γυμνή αλήθεια. Όλοι στραφήκαμε εναντίων των πολιτικών και των βουλευτών επειδή η κρίση επηρέασε μόνο τα κατώτερα στρώματα του πληθυσμού. Εκείνοι ζουν ακόμα με τα πολυτελή τους αυτοκίνητα, χωρίς κίνδυνο να μην έχουν βενζίνη αύριο, χωρίς να φοβούνται μην τους γίνει έξωση ή μην τους κοπεί το ρεύμα και το νερό, χωρίς κίνδυνο να τους πυροβολήσουν ή να τους μαχαιρώσουν στο δρόμο για μια βιντεοκάμερα των 100 ευρώ. Ζουν ακόμα, ω ναι φίλοι μου, στον κόσμο που ζούσαμε κι εμείς πριν μερικά χρόνια. Στον κόσμο του «όσο έχω, δεν προσέχω». Αυτό για εμάς σημαίνει πως κι εμείς τα χρόνια που «Λεφτά υπήρχαν» είχαμε παρόμοια συμπεριφορά και δεν μας πείραζε όταν στα μπουζούκια που πηγαίναμε βλέπαμε και κανέναν βουλευτή. Όταν όλα πάνε καλά, είναι στο πετσί μας φαίνεται, είμαστε αγαπημένοι αφού όλοι έχουμε κι από κάτι, άλλοι λίγο άλλοι πολύ. Και αυτό δεν είναι κακό, προς Θεού, όταν αυτό δεν γίνεται εις βάρος κανενός. Σήμερα όμως, που μας χτύπησε ο «δαίμονας» της κρίσης, βλέπουμε τον εαυτό μας να μην έχει αλλά εκείνους να έχουν ακόμα. Και έρχεται η διχόνοια. Μα κυρίως έρχεται η απάντηση στο γιατί δεν δίνουν τα χέρια για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί δεν μπήκαν στον κόπο να έρθουν στην δική μας θέση.
Δυστυχώς οι γνώσεις μου περί πολιτικών και οικονομικών δεν είναι τόσο ανεπτυγμένες. Μπορεί με κάποιο «μαγικό» τρόπο, τρόπο παρασκηνιακό που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, η κρίση αύριο να μην υπάρχει. Με βάση όμως τα δεδομένα και με αυτά που βλέπω και ακούω μα κυρίως με αυτά που αισθάνομαι, δεν πιστεύω πως θα τελειώσει αυτή μας η περιπέτεια τα επόμενα χρόνια. Πλέον το εξωτερικό φαντάζει ιδανική λύση για πολλούς στην ηλικία μου, και για μένα επίσης. Όμως στην πραγματικότητα δεν είναι λύση το να φύγεις από το σπίτι σου, αυτό το οποίο πλήρωσες εσύ, οι γονείς σου, οι δικοί τους γονείς για να το χαρούν τα παιδιά των παιδιών μας. Είναι απλά κατάντια. Η δύναμη της κάθε χώρας είναι οι νέοι της άνθρωποι και η περηφάνια της είναι οι ηλικιωμένοι, αυτοί που έδωσαν τον ιδρώτα τους για να έχουμε εμείς ότι είχαμε και πλέον δεν μας ανήκει. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να εξολοθρεύεις την νεολαία, να καταστρέφεις τους ηλικιωμένους και να νιώθεις περήφανος που ηγείσαι μιας τέτοιας χώρας.
Κλείνω αυτό το κείμενο όχι με την ευχή αλλά μόνο με την ελπίδα πως μέσα από το σημερινό χάος, κάποιος ή κάποιοι θα εμφανιστούν, θα αποδειχθούν άξιοι των περιστάσεων και θα μας φέρουν όχι μαγικές λύσεις, όχι ψεύτικα λόγια αλλά το πιο σημαντικό όλων, αυτό που κανένας δεν μπορεί να μας προσφέρει σήμερα… Ελπίδα.
Και μια σημείωση προς τους κύριους πολιτικούς, πολλούς από τους οποίους σέβομαι και εκτιμώ. Σε κάθε προεκλογική περίοδο ετοιμάζετε αφίσες με «ηγετικές» πόζες με φόντο τον ουρανό για να σας βλέπουμε σαν σωτήρες, σαν θεούς, σαν ανώτερους από εμάς. Ο Θεός έστειλε τον Υιό του να γίνει ένας από εμάς, να ζήσει τα πάθη μας, να ζήσει την μιζέρια μας, θυσιάστηκε για μας και λατρεύεται από εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο. Εσείς δεν χρειάζεται ούτε να δωρίσετε την περιουσία σας, ούτε να φορέσετε μαϊμού παντελόνια και κοστούμια, ούτε να πεινάσετε μα ούτε και να πεθάνετε για μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσετε τα χέρια σας, να κλείσετε τα μάτια, να φανταστείτε τον κόσμο που θέλετε να αφήσετε στα παιδιά σας και να βάλετε τα δυνατά σας για να το πραγματοποιήσετε. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι αυτό που θα φανταστήκατε, αλλά θα είναι αρκετό για να μείνει στην μνήμη η εικόνα σας όπως προσπαθείτε να την περάσετε με τις αφίσες σας. Και δεν θα σας κοστίζει μελάνι και χαρτί πλέον. Μόνο ανθρωπιά και αγάπη.
Ευχαριστώ.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
