Του Θανάση Νικολαΐδη
(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΩΡΕΣ «πολέμου» κι αυτοί…κομματίζονται. Όπως πάντα και για το πολιτικό τους τομάρι. Άδουν, την ώρα της φωτιάς.
Περίμενες μια στάλα σύμπνοιας και μόνο τη «διχόνοια τη δολερή» συναποφάσισαν να την κρατούν ψηλά και μη τους φύγει. «Τραβάει ο ένας για την ανατολή κι ο άλλος για τη δύση», ανηφορίζει και ο Μίκης για τη Θεσσαλονίκη. Με τις πολιτικές του «αμαρτίες» ο ίδιος, με τις φιλοδοξίες και το αντιπασοκικό τους πάθος οι επιτελείς του κι αρπάζοντας πόντους απ’ το «μπόι» του.
ΔΕΝ είναι ώρα για κόμματα και παρατάξεις-είναι ώρα για την Ελλάδα. Με οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα είτε με κυβέρνηση που θα προκύψει με τους κανόνες της δημοκρατίας. Και, βέβαια, ν’ αφήσουν τους λεονταρισμούς οι Μαριάδες της πλατείας Αριστοτέλους. Γιατί, αν αυτή η…πονηρόφατσα (που βγήκε νωρίς και βιαστικός στην πιάτσα) τσιρίζει κι ονειρεύεται δίκες και καταδίκες, τον παραπέμπουμε στον κ. Μητσοτάκη. Έστησε το ειδικό δικαστήριο, έβαλε την τηλεόραση εντός, αλλά τα…γουνάκια δεν απέδωσαν. Το’ πιασε ο κόσμος πού το πάει (με τους αφανείς συνεταίρους του) και ξανάφερε τον Α. Παπανδρέου με «μισή χολή» κι αυτόν στην «σύνταξη».
ΤΟΥΣ θέλαμε μονοιασμένους, όπως οι «αγανακτισμένοι» της βάσης που γεμίζουν πλατείες. Τους θέλαμε (τους πολιτικούς) και μετανοιωμένους. Να ομολογούν υπογραμμίζοντας την ενοχή τους. Να βροντάνε καταγής τα κομματικά τους λάβαρα, να σιωπούν αντί να…κοκορομαχούν, να καταργούν προνόμια παραπανίσια, ακόμα και κάποιους να τα παρατάνε αηδιασμένοι. Δεν πρόσεξαν οι παραπάνω πόσο ήρεμη και σοβαρή είναι η λαϊκή διαμαρτυρία με τις χιλιάδες κόσμου στις πλατείες, που δεν αφήνουν σκουπιδάκι φεύγοντας. Αυτοί (οι εθνοπατέρες) αλλιώτικα είναι μαθημένοι. Να τους βγάζουν τις φωτοτυπίες οι «εργαζόμενοι» της βουλής, να τους αλλάζουν το ποτήρι με νερό πριν γυμναστούν στο γυμναστήριο και οι γυναίκες πριν φτιαχτούν στο κομμωτήριο (της βουλής)…Δεν πήραν το μάθημά τους και επιμένουν σε «συνήθειες» παλιές, εξοργιστικές, πλην…νομοθετημένες (απ’ τους ίδιους). Γιατί; Γιατί έτσι λειτουργούσαν, αυτή είναι η φύση τους ως πολιτικών και «φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν».
ΠΕΡΝΑΜΕ δύσκολες ώρες και επιβάλλεται τα κόμματα να μιμηθούν τη βάση. Να συναποφασίσουν για το καλύτερο, ενωμένοι όπως κι ο τελευταίος του Συντάγματος και του Λ. Πύργου. Μη το παίζουν «δάσκαλοι»-ο «μαθητής» τους ξεπέρασε σε ήθος πολιτικό κι ας ευθύνεται λιγότερο. Να ενωθούν σε μέτωπο κοινό με τον λαό, για την Ελλάδα την «ευκολόπιστη και πάντα προδομένη».
