Μην πτοείστε, κανείς δεν θέλει να μάθει ποιά είναι τα αιτήματά μας, κανείς δεν θέλει να μάθει γιατί μαζευτήκαμε.
Όλοι το γνωρίζουν, καθώς είναι το αυτονόητο.Αλλά εφόσον τίθεται, έστω και κακοπροαίρετα το ερώτημα, μπήκα σε σκέψεις να συνοψίσω αυτά που ακούω καθημερινά και αυτά που συζητώ με συμπολίτες στην πλατεία.
Αλλά, κατ' αρχάς, ποιοί είναι στην πλατεία?
Θεωρώ πως είναι όλοι, όσοι έχουν κοινωνική συνείδηση και έχουνε ήδη μουτζώσει τον εαυτό τους πριν κατέβουν, εκείνη την εξαιρετική Τετάρτη. Ακόμα και αν ποτέ δεν φοροδιέφυγαν, ακόμα και αν ποτέ δεν δούλεψαν μαύρα, ακόμα και αν πάντα ζητούσαν απόδειξη από τον γιατρό τους, αυτομουτζώθηκαν, εφόσον κατάλαβαν πως η ανοχή είναι συνενοχή. Και πως δεν αρκεί να βρίζεις το σπάταλο κράτος, να ανέχεσαι τον κάθε υπαλληλίσκο της Πολεοδομίας, να φασκελώνεις τους δημοσιογράφους-φερέφωνα κυβερνητικών και λοιπών λόμπι, να μη διαμαρτύρεσαι, γιατι ''ωχ αδερφέ, εγώ θα αλλάξω το σύστημα'' ή τα ''έξωθεν οικονομικά κέντρα έχουν ήδη σχέδιο'' ή ''φταίει η παγκόσμια διακυβέρνηση''.
Βεβαίως διαμαρτυρόμασταν, βεβαίως it takes two to tango, το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό χρειάζεται τους ψηφοφόρους που θα το στηρίξουν, βεβαίως γέμισαν οι δημόσιες υπηρεσίες με αντιπαραγωγικούς ανθρώπους και επινοήθηκαν σφραγίδες για να δικαιολογηθούν θέσεις ''εργασίας'', βεβαίως ο εμποράκος δεν θα κόψει απόδειξη αν μπορεί να το αποφύγει, βεβαίως η αλλοδαπή καθαρίστρια δεν θα έχει κοινωνική ασφάλιση.
Δημιουργήσαμε ένα Τέρας με το πολιτικό προσωπικό που μας αξίζει, είμαστε συνένοχοι. Αλλά μέχρι έναν βαθμό. Τον βαθμό πως δεν υπάρχουν κακοί σκύλοι, αλλά κακά αφεντικά. Και στην δική μας περίπτωση, κακός σκύλος είναι ο απαίδευτος σκύλος. Η Ελλάδα που έσπειρε τα φώτα της γνώσης σε όλο τον κόσμο, στερείται παιδείας. Έλλειψη παιδείας σημαίνει έλλειψη γνώσης του εαυτού και των δυνατοτήτων σου. Κατ' αρχάς.
Αυτοί που είμαστε λοιπόν στην πλατεία, για να επιστρέψω στο θέμα, είμαστε μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, είτε ανήκουμε σε πολιτικοιδεολογικά ρευματα, είτε απέχουμε από την εκλογική διαδικασία. Ο καθένας κουβαλάει τα πιστεύω του μαζί του. Είμαστε αριστεροί, νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλιστές (προδομένοι), ''πατριώτες'', αναρχικοί, κομμουνιστές, είμαστε αυτό που είμασταν και πρίν, με την διαφορά πως έχουμε βάλει την κοινή λογική πρίν από την όποια ιδεολογία.
Αυτό που στην πραγματικότητα μας ενώνει δεν είναι η αγανάκτιση, είναι η κοινή λογική. Και η κοινή λογική λέει πως επιβάλλεται μια ριζική αναθεώρηση της μέχρι τώρα πορείας μας και μια βάση κοινής συζήτησης των πολιτών. Άλλοι το λένε ανατροπή, άλλοι το λένε μετακαπιταλισμό, πάντως όλοι το ίδιο εννοούν. Είμαστε σε ελεύθερη πτώση και σε πλήρη κοινωνική διάλυση. Αυτό μας ένωσε στην πλατεία. Και δεν είμαστε απολιτίκ, όπως μας προσφωνούν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Είμαστε ακομματίκ. Η αμεσοδημοκρατία της συνέλευσης είναι βαθειά πολιτική πράξη, είναι ίσως η πιο αληθινά δημοκρατική πράξη που έχει παιχτεί στο θέατρο της μεταπολίτευσης.
'Οπως προφανώς διαφαίνεται, η μικρογραφία της κοινωνίας, η τόσο διαφορετική και ίσως αντικρουόμενη, είναι δύσκολο να έρθει σε άμεση συμφωνία και να παραδώσει στα ΜΜΕ σειρά αιτημάτων, καθαρογραμμένων και χωρίς συντακτικά λάθη. Αυτό όμως που θα ήθελα να μοιραστώ εδώ, είναι τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ σημεία στα οποία όλοι συμφωνούμε.
Συμφωνούμε πως η δημοκρατία είναι ελλειμματική και πως το κοινοβουλευτικό προσωπικό έχει αποτύχει στο έργο που του δώσαμε εντολή να πράξει και που το πληρώνουμε για να φέρει εις πέρας.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, από την μεταπολίτευση και μετά, δημιούργησε μια πελατειακή σχέση με τους ψηφοφόρους του (δημόσιους υπαλλήλους και συνδικάτα) και με τους ''υμέτερους'', είτε αυτοί είναι ιδιώτες ή οικονομικά κέντρα. Σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Και το ξέραμε όλοι. Απλώς τώρα που λεφτά δεν υπάρχουν, παρατηρούμε μια πολιτική λιτότητας προς το παραγωγικό δυναμικό της χώρας (ευρύτερος ιδιωτικός τομέας και επιχειρήσεις) σε αντίθεση με την, μέχρι τελευταίας στιγμής, προστασία του πελατειακού, και πολλές φορές (όχι πάντα, ας μην είμαστε αδικοι), μη παραγωγικού ανθρώπινου δυναμικού, μια τρομακτική καθυστέρηση στην μείωση των εξόδων του κράτους ή μια οριζόντια περικοπή μισθών στον δημόσιο τομέα.
Γιατί δεν απολύονται όσοι δεν είναι παραγωγικοί? Μα γιατί είναι ψηφοφόροι!
Και για να μην είμαι άδικη, στο αντίπαλο δέος, μια επίσης παράλογη (ή όχι και τόσο) προστασία και ασυλία στις τράπεζες, τις τράπεζες που έχουν ήδη χρεοκοπήσει, και που το κράτος συντηρεί.
Και το σημαντικότερο όλων, η πολιτκή λιτότητας, δεν αφορά το ίδιο το πολιτικό προσωπικό. Η χώρα έχει χρεοκοπήσει και οι πολιτικοί απολαμβάνουν προνόμια εκ διαμέτρου αντίθετα με την κοινωνική πραγματικότητα. Όλοι συμφωνούμε στην κατάργηση των προνομίων του πολιτικού προσωπικού. Ποιά είναι αυτά τα αυτονόητα που απαιτούμε?
Δίνω μερικά:
Κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών.
Κατάργηση παραγραφής σε αδικήματα διαφθοράς.
Κατάργηση των προνομίων στην φορολογία, στα συντάξιμα έτη και τις πολλαπλές συντάξεις.
Ισοτιμία του μισθού των εκλεγμένων αντιπροσώπων με το μέσο μισθό των Ελλήνων συν τα απαραίτητα έξοδα για την άσκηση των καθηκόντων τους.
Οικονομικός έλεγχος κομμάτων. Μείωση χρηματοδότησης κομμάτων.
Πόθεν έσχες σε όσους έχουν υπηρετήσει σε δημόσιες θέσεις τα τελευταία 40 χρόνια.
Μείωση αριθμού βουλευτών.
Οικονομικός έλεγχος συνδικάτων.
Στην ουσία, το αυτονόητο είναι η λιτότητα να αρχίσει από αυτούς που την δημιούργησαν!
Στο άλλο που όλοι συμφωνούμε, και που απορρέει από την κακοδιαχείρηση των δημόσιων οικονομικών εδώ και δεκαετίες από το υπάρχον και ανακυκλούμενο πολιτικό προσωπικό και βέβαια με την ανοχή μας (ας μη το ξεχνάμε αυτό), είναι στην δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου στα δημόσια οικονομικά.
Συμφωνούμε όλοι πως τα τεφτέρια από το 74 και μετά πρέπει να ανοίξουν και να δημοσιοποιηθούν όλες οι δανειακές συμβάσεις. Θα πρέπει να μάθουμε από που δανειστήκαμε, πόσο δανειστήκαμε, πόσο τόκο πληρώσαμε ή πληρώνουμε, που χρησιμοποιήθηκαν τα χρήματα. Επίσης, η ΕΛΕ να ελέγξει και τα Πακέτα Στήριξης της ΕΕ (Ντελόρ, μετέπειτα ΕΣΠΑ) και την δική τους διαδρομή. Αν δεν μάθουμε πόσα και γιατί τα χρωστάμε, δεν έχουμε ελπίδα διάσωσης, στην κυριολεξία, και όχι από κάποια δανειακή σύμβαση.
Συμφωνούμε πως η ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΕΕ δανειακή σύμβαση δεν είναι υπέρ των δανειζομένων, αλλά των δανειστών. Δεν έχει αποσαφηνιστεί αν μπορούμε να την προσβάλλουμε. Και αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Σημασία έχει, και όλοι έχουμε συμφωνήσει σε αυτό, πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Δεν θα αποπληρωθεί ποτέ. Ακόμα και να οδηγηθούν πολιτικοί στη φυλακή, και να κριθούν κάποιες από τις δανειακές συμβάσεις παράνομες, ακόμα και να πληρώσουν οι ιθύνοντες, το χρέος πάλι θα είναι μη βιώσιμο. Γιατί δεν είναι δικό μας, είναι αποτέλεσμα της χρεωκοπίας των παγκόσμιων τραπεζικών συστημάτων. Εμείς απλώς είμαστε σε δυσμενή θέση ή κατά τη λαϊκή ρήση ''ήταν στραβό το κλήμα, το 'φαγε κι ο γάιδαρος''. Ζούσαμε με δανεικά, υποτιμώντας πως η κατασκευή της ΕΕ είναι η Ευρώπη των δυο ταχυτήτων και πως η σύγκλιση βορρά-νότου δεν είναι αυτονόητη. Και πως η Ένωση είναι μόνο νομισματική, όχι οικονομική. Εξ' ου και τα πακέτα ''διάσωσης''. Ένας γίγαντας με σαθρά θεμέλια, του οποίου εμείς αποτελούμε το σημείο αποδόμησης της ΕΕ, έτσι και ''μας αφήσουν'' να καταρρεύσουμε.
Σε αυτό που, τέλος, συμφωνούμε, είναι ότι ένα νέο δάνειο δεν αποτελεί λύση, αλλά παράταση της ύφεσης.
Δεν παίρνεις δανεικά για να πληρώσεις τόκους παλαιότερων δανεικών. Διαπραγματεύεσαι με τους Εταίρους. Αλλά κατ' αρχάς αρνείσαι να δανειστείς άλλο, αφού πριν έχεις ''νοικοκυρεύσει'' τα του οίκου σου, δηλ. τα υπέρογκα έξοδα του κράτους, με ορθολογικό τρόπο.
Και αυτό μας φέρνει εκεί που ξεκινήσαμε. Στα αιτήματα των αγανακτισμένων. Δηλαδή στα αυτονόητα:
Περικοπές αντιπαραγωγικών τομέων, όχι κοινωνικών παροχών, μισθών και συντάξεων.
Δικαίωμα στην εργασία.
Ισονομία.
Απόδοση ευθύνης στο πολιτικό προσωπικό που κακοδιαχειρίστηκε, ενήργησε προς δικό του όφελος και όχι προς όφελος των πολιτών, στην ουσία ''έκλεψε'' ή δημιούργησε ανάγκες δανεισμού με την προοπτική ''μίζας''.
Απόδοση ευθύνης στις τράπεζες, στην ουσία, απαγόρευση κάθε είδους οικονομικής διάσωσης ή ένεσης κεφαλαίων σε τραπεζικούς οργανισμούς: όσες τράπεζες έχουν δυσκολίες ας χρεοκοπήσουν ή ας κρατικοποιηθούν για να δημιουργηθεί δημόσιο τραπεζικό σύστημα κάτω από κοινωνικό έλεγχο.
Φορολογική δικαιοσύνη, δηλαδή αύξηση της φορολόγησης των μεγάλων εισοδημάτων και των τραπεζικών οργανισμών.
Ανάπτυξη ιδιωτικού τομέα.
Ανάπτυξη αγροτικού τομέα (όχι άλλες επιδοτήσεις!).
Χρηματοδότηση στην παιδεία και την υγεία.
Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Αντιμετώπιση μεταναστευτικού, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών αλλά και των πολιτών.
Αλλαγή του Εκλογικού Νόμου για να εγγυάται ένα σύστημα αληθινά αντιπροσωπευτικό και αναλογικό.
Διενέργεια δημοψηφισμάτων σε θέματα μείζωνος σημασίας.
Αυτά είναι μερικά από όσα συμφωνούμε, και εφόσον η συζήτηση είναι σε εξέλιξη, υπάρχει περιθώριο και θέληση κάποια στιγμή όλα αυτά να καθαρογραφτούν και να παραδοθούν στα κανάλια και στις εφημερίδες. Το θέμα είναι πως τα αιτήματα είναι τόσο αυτονόητα, που κανείς δεν θα μπεί στο κόπο να τα αναδημοσιεύσει, εφόσον, μαζί με την χρεωκοπημένη χώρα, θα φανεί και το απόλυτα χρεωκοπημένο μεταπολιτευτικό θέατρο του παραλόγου.
Και όσοι αμείβονται από αυτό, θα χάσουνε τους μισθούς τους, το κύρος και την φερεγγυότητά τους.
Για αυτό το λόγο, οι αγανακτισμένοι έχουνε κλείσει τα ΜΜΕ και το πολιτικό προσωπικό έξω απ' τη ζωή τους.
Και έχουν ανοίξει τη Μεγάλη Συζήτηση, τόσο σε ελληνικό, όσο και σε ευρωπαικό έδαφος, για το τι μέλει γενεσθαι, στην πρωτοφανή και εξόχως τρομαχτική μετακαπιταλιστική Κρίση που διανύουμε.
Αναγνώστρια
