Τα ΜΑΤ χθες στην Αθήνα φλόμωσαν στα χημικά τους συγκεντρωμένους στην πλατεία μετά το τέλος της απεργιακής διαδήλωσης, ενέσκυψαν και τα ταραχοποιά στοιχεία κι ήρθε κι έδεσε το γλυκό, για μια ακόμη φορά επιχειρήθηκε να διαλυθεί η συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
Αν τα ΜΑΤ είναι πλέον εντεταλμένα να διαλύουν συγκεντρώσεις η θεσμική διασφάλιση της ελευθερίας του συναθροίζεσθαι φθίνει ολοταχώς και το βάρος της υπεράσπισής της υπόκειται όλο και περισσότερο στην ευχέρεια των πολιτών.Επίσης χθες στις Βρυξέλλες, παραμονή της ψήφοφορίας για το ένα και μοναδικό άρθρο του Μεσοπρόθεσμου, οι ευρωκράτες– και λομπίστες ... στον ελεύθερο χρόνο τους – Μπαρόζο, Βαν Ρομπάι και Ρεν μας φλόμωσαν στην TINA (το θατσερικό There Is No Alternative) και τον μονόδρομο. Ντερ ιζ εντ ε πλαν Β, δεν υπάρχει πλάνο Β ώστε η Ελλάδα να αποφύγει την χρεοκοπία, όσοι σας λένε ότι υπάρχουν εναλλακτικές λένε ψέμματα, χτυπήθηκε και σκοτείνιασε ο Μπαρόζο, όταν ρωτήθηκε σχετικώς. Αυτό είναι το φάρμακο, θα το πάρετε ακόμα κι αν δε θέλετε, συζήτηση κομμένη, ψηφίστε να τελειώνουμε. Αυτό το μήνυμα έστειλαν λοιπόν στους βουλευτές λέγοντάς τους κι από πάνω ότι από το Μεσοπρόθεσμο κρέμεται η Ευρώπη και η παγκόσμια οικονομία. Ο κάθε βουλευτής της χ περιφέρειας λοιπόν ξεκινάει από το χωριό του να πάει να ψηφίσει «ελεύθερα» έχοντας στις πλάτες την παγκόσμια οικονομία. Καμία τρομοκρατία διατείνονται στην κυβέρνηση, απλώς οι στιγμές είναι κρίσιμες. Από την κορυφή της Ευρώπης, ως την τρόικα και την κυβέρνηση με τους μηχανισμούς που την προστατεύουν το εργαλείο είναι το ίδιο: τρομοκρατία, απειλές, εκβιασμοί. Πραγματικότητα την οποία αν ερωτηθούν την αρνούνται και την αντιστρέφουν, ή την εντάσσουν μέσα στη συγκυρία αρθρώνοντας το επιχείρημα: η δημοκρατία είναι πολυτέλεια υπό τέτοιες συνθήκες ιστορικής κρίσης. Όλοι οι παραπάνω μαζί πληρώνονται για να κατασκευάζουν και να πουλάνε αδιέξοδα και να επιδίδονται στο βασανισμό ολόκληρων κοινωνιών με τεράστιο ίδιον όφελος. Αν αυτό φια κάποιους δεν είναι ολοκληρωτισμός, ε, τότε ας περιμένουν και τα τανκς για να πειστούν.
Πλέον η υπεράσπιση της δημοκρατίας, όχι τόσο με την έννοια της υπεράπισης των επίσημων θεσμών που υπόκεινται σε αμισφήβητηση, όσο με αυτή της υπεράσπιση συλλογικών αρχών και αξιών, πρωτίστως επαφίεται στον πατριωτισμό εκείνων που την έχουν ζωτική ανάγκη, ως όρο επιβίωσης και αξιοπρέπειας. Μια υπόθεση που φαίνεται επώδυνη και ακόμα σε αρχικό στάδιο...
http://topontiki.gr/article/18787
