Τώρα ησύχασα… Γλυτώσαμε τη χρεωκοπία, κερδίσαμε τη σταθερότητα, το διαβατήριο στην προκοπή, την γάζα για την επούλωση των πολλών πληγών μας και μαζί μ’ όλα αυτά αποκαταστήσαμε την τάξη και το μέτρο…
Η Δημοκρατία νίκησε! Τιμή και δόξα κατ’ αρχήν σ’ εκείνους που δεν μπόρεσαν, αν και θα ‘θελαν να σηκώσουν το βάρος, τιμή και δόξα στους εκπροσώπους της πλειοψηφίας που επέτυχαν στην διαπραγμάτευση και, φαντάζομαι, διασφάλισαν την μακροημέρευσή τους. Τζάμπα μάγκες; Καθόλου! Ποιος είπε κάτι τέτοιο. Από την αρχή έβαλαν το πλαίσιο, έθεσαν τα επιχειρήματα, έδειξαν το δρόμο. Με αριστοτεχνικούς χειρισμούς που θα ζήλευε και ο πλέον επιτυχημένος διπλωματικός, κάθισαν στο τραπέζι, μισοάνοιξαν τα χαρτιά τους και δικαιώθηκαν πανηγυρικά για την επιλογή τους. Μια ακόμη πράξη, στο δράμα αυτής της χώρας, παίχτηκε με επιτυχία. Και τώρα; Τώρα αναζητούμε κομπάρσους για τα παλαμάκια…
Φαντάζομαι πως η υπερψήφιση του Μεσοπροθέσμου και των μέτρων που αυτό συνδέθηκε θα οδηγήσει στην σωτηρία της χώρας και στην αποπληρωμή των πιστωτών της, οι οποίοι θα έχουν τον χρόνο πλέον να απαλλαχθούν από τα ελληνικά ομόλογα. Κι αν όχι αυτό; Τότε να τα ανταλλάξουν με άλλα που αυτή τη φορά θα παρέχουν όλες τις εγγυήσεις που η κυβέρνηση και το πόνημά της προέβλεψαν, έτσι ώστε να πληρώσουμε τα χρέη μας μέχρι το τελευταίο ευρώ… Τεράστια επιτυχία, παρότι δεν χρειαζόταν δυο για να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και να διαπραγματευτούν. Αρκούσε μόνον ο ένας!
Απορία: Εντάξει, εθνικά υπερήφανοι και απαλλαγμένοι από το άγχος της επαπειλούμενης πτώχευσης, θέλω να ελπίζω τουλάχιστον πως θα ξεκαλοκαιριάσουμε! Από εκεί και πέρα όμως, τι γίνεται; Ας πούμε ότι πουλάμε τ’ ασημικά, πως τα χαρίζουμε βρε αδερφέ(!) και η φοροεπιδρομή αποφέρει τους επιδιωκόμενους καρπούς. Καλοπληρωτές, «μάγκες» και συνοδοιπόροι φθάνουμε στο 2015. Τότε ο λογαριασμός (σύμφωνα με τις σημερινές προβλέψεις) θα δείχνει το αποκαρδιωτικό: 400 δις χρέος! Μ’ αυτά τι θα γίνει; Αυτά ποιος θα τα πληρώσει; Αναρωτιέμαι θα ‘ναι και τότε «δυνατός κι ετοιμοπόλεμος» ο Γιώργος, ο Αντώνης ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος να περιφέρεται ανά την υφήλιο παριστάνοντας τον διαπραγματευτή της σφαλιάρας, αντιμέτωπος με τους ίδιους ή τους άλλους πιστωτές μας; Πόσα ακόμα μνημόνια θα χρειαστούν; Πόσες ακόμη θυσίες;
Μπορεί η χώρα ν’ απέφυγε την ομολογία πτώχευσης, αλλά το κόστος (των επιλογών της σημερινής κυβέρνησης και όσων αλληθωρίζουν εκλιπαρώντας για κατανόηση εκ μέρους της αντιπολίτευσης), δεν θα κληθεί να το πληρώσει το κράτος. Το τίμημα θα το πληρώσουν οι πολίτες του. Εκείνοι που το ανέχθηκαν, αλλά δεν το εξέθρεψαν. Εκείνοι που λόγω ή έργω συνέβαλαν ή βολεύτηκαν, αλλά εν τέλει δεν μετείχαν στο μεγάλο τσιμπούσι και στην έκπτωση.
Αφού έχουμε μια δυσκολία να διαπιστώνουμε ως λαός τα προφανή, θα μπορούσαμε να συζητούμε επ’ άπειρον για το ποιος ή τι έφταιξε. Θα ήταν άδικο όμως για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Και πραγματικά αναρωτιέμαι πώς αυτοί με την σειρά τους, με ψυχραιμία και σύνεση θα καταφέρουν να επιλέξουν με τα κείμενά τους, ανάμεσα στην χρεοκοπία που αφορά στα βαλάντια, και σ’ εκείνη ενός ολόκληρου πολιτικού –αποδεδειγμένα διεφθαρμένου- συστήματος…
