Χωρισμένο σε τρία κομμάτια, στο παραδοσιακό, στο γυμναστήριο του Γιώργου και στο να «δούμε πού θα γείρει η ζυγαριά για να πάμε», στην κυβερνητική του μορφή το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε μέσα στην εβδομάδα...
Στη λογική είχε διαλυθεί πολύ νωρίτερα, αφού το να λες «είμαι με το κόμμα έχει που βουλευτές τον Κώστα Σκανδαλίδη και τον Paul Geroulanos» ήταν σαν να σε ρώταγαν ποιοι τραγουδιστές σού αρέσουν και να απαντούσες: «Ο Τερζής και ο Andrea Bocceli».
Ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μυστήριο πράγμα, στο οποίο οι παλιοί θα έφερναν τις ψήφους και οι νέοι θα έπαιρναν τις αποφάσεις, αλλά αποδείχτηκε ότι το σύστημα δουλεύει φούστα-μπλούζα. Το κυνήγι της ψήφου μπορεί να φέρνει τον λαϊκισμό και το ρουσφέτι, αλλά βοηθάει και τον πολιτικό να καταλάβει τον κόσμο. Η όμορφη παρέα των παιδιών από τη Μινεσότα η μόνη επαφή που είχε με την ελληνική πραγματικότητα ήταν με τον γυμναστή του Health Center.
Σύντομα θα πρέπει να αλλάξει τους χάρτες της Αθήνας στο GPS, αν τους είχε περάσει βέβαια. Το πρόβλημα της Ελλάδας, όμως, δεν είναι ποιοι θα φύγουν και πού θα πάνε, που για το λαϊκό αίσθημα μπορεί να είναι «όλοι στον διάολο», αλλά ποιοι θα πρέπει να τους διαδεχτούν. Εκεί σταματάνε και λογική και αίσθημα.
Με τις διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα και, κυρίως, με τα γκάλοπ που τις συνόδευσαν, έγινε σαφές ότι ένα ποσοστό που ξεπερνάει το 90% του πληθυσμού θέλει να τους δει να φεύγουν.
Ολους. Ολους όσοι κρέμασαν μπρελόκ από τζάμπα Lexus στα κλειδιά τους, όλους όσοι βόλεψαν τα ανιψούδια τους στη Βουλή και όλους όσοι θα διεκδικούν τέσσερα κατοστάρικα χιλιάρικα αναδρομικά για τις συντάξεις τους. Είναι σαφές ότι η δεύτερη μετά τον Πόλεμο Ελληνική Δημοκρατία έχει χρεοκοπήσει.
Το ερώτημα, όμως, είναι τι θα την αντικαταστήσει. Αν θεωρήσουμε ότι ο κόσμος που αντιδρά σήμερα δεν θέλει στρατιωτική δικτατορία αλλά ούτε και αντιεξουσιαστικές επιτροπές που θα συνεδριάζουν στις πλατείες, οι Ελληνες πολίτες συνεχίζουν να θέλουν να εκφράζονται μέσα στη Βουλή αλλά από διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα βγουν ούτε από το Σύνταγμα, αλλά ούτε και από την τηλεόραση.
Κάποιοι θα κάνουν πολιτική καριέρα επειδή έριχναν ωραίες μούντζες στο Ανω Σύνταγμα και κάποιοι άλλοι θα καρικώσουν την πολιτική τους καριέρα χαϊδεύοντας τα αφτιά του κόσμου ότι μπορεί να συνεχίσει να κάνει τη ζωή που έκανε χωρίς να πληρώνει. Πλησιάζουμε, όμως, τη στιγμή που ο κόσμος θα είναι ώριμος να ακούσει την αλήθεια.
Τη μέρα όπου ο κόσμος δεν θα κλείσει τα αφτιά του στην πραγματικότητα ότι για να σωθεί η Ελλάδα ο μόνος δρόμος είναι να πουλάμε περισσότερα από όσα αγοράζουμε και αυτό σημαίνει παραγωγή. Τέτοια θέση μπορεί να προέλθει μόνο από πολιτικό σχήμα. Για την ώρα μάθαμε ότι υπάρχουν πάρα πολλοί πολίτες έτοιμοι να μουντζώσουν τη Βουλή. Απομένει να μάθουμε αν υπάρχουν αρκετοί που μπορούν να μπουν στη Βουλή χωρίς κι αυτούς να τους μουντζώνουν.
Ο Γιώργος Φλωρίδης
Λόγω αθλητισμού γνωρίζω τον Γιώργο Φλωρίδη αλλά και τον Γιώργο Λιάνη. Στην αποχώρησή τους από το ΠΑΣΟΚ και οι δύο κινήθηκαν σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους. Ο Γιώργος Φλωρίδης με την ακεραιότητα αλλά και ακαμψία που είχε όσο ήταν υφυπουργός Αθλητισμού, με την ακεραιότητα που του επέτρεψε να φύγει από ένα υφυπουργείο που διαχειριζόταν το πορτοφόλι του ΟΠΑΠ χωρίς κανένας να του πει όχι μόνο ότι έφαγε, αλλά και ότι χάρισε λεφτά στις ομάδες της περιοχής του. Παράλληλα όμως και με την ακαμψία που τον έκανε να πιστεύει ότι και η UEFA ήταν το κεντρικό της Παράγκας φτάνοντας στην αποχώρηση της ελληνικής ομοσπονδίας από την ευρωπαϊκή. Μέχρι να καταλάβει ότι οι ομάδες των εκατομμυρίων ευρώ δεν μπορούν να σταθούν χωρίς ευρωπαϊκά ματς, είχε προλάβει να του δείξουν ότι υφυπουργοί Αθλητισμού που κάνουν τέτοια λάθη δεν μπορούν να σταθούν στις θέσεις τους. Σε συνδυασμό με τις καταγγελίες του για το 2004, ο Γιώργος Φλωρίδης στο υφυπουργείο Αθλητισμού είχε αποτελέσει παράδειγμα πολιτικής αυτοκτονίας, κάτι αντίστοιχο με το να παραιτηθεί από το βουλευτικό αξίωμα τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ με τη βία ξεπερνάει το 20%.
Ο Γιώργος Λιάνης
Αντίθετα, ο Γιώργος Λιάνης, όταν πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004 στο γραφείο του είχαν εμφανιστεί ο γνωστός εθνικός προπονητής με τον γνωστό εθνικό γυμναστή για να του ζητήσουν ένα δισ. δραχμές για το παγκοσμίως άγνωστο σωματείο «Κόροιβος», περισσότερο προβληματίστηκε. «Και τώρα τι κάνουμε; Τα δίνουμε, καταγγέλλουμε τα εθνικά ινδάλματα πριν από τους Ολυμπιακούς ή κάνουμε κάτι άλλο;». Το πρώτο ήταν χοντρό, το δεύτερο βάρβαρο, το «άλλο» ήθελε πολλή σκέψη και χρόνο και μέχρι να βρεθεί ξεχάστηκε. Αγαπησιάρης στους φίλους και τα ινδάλματά του, όταν άκουγες επιτροπή που μέσα ήταν ο Κούνδουρος ή η Ειρήνη Παπά ήξερες ότι η επιτροπή ήταν του Λιάνη. Και όταν πριν από το Euro του 2004 αποφάσισε να γραφτεί ο ύμνος της Εθνικής Ελλάδας και πήρε ο Θεοδωράκης, ο Γιώργος Λιάνης δεν πειράχτηκε που η μουσική έμοιαζε ξαναγραμμένη ούτε ότι οι στίχοι που παραγγέλθηκαν είχαν πληρωθεί.
Η οργή για την κυβερνητική πολιτική ήταν αρκετή για να τον κάνει να παραιτηθεί από το ΠΑΣΟΚ. Οχι όμως αρκετή για να τον κάνει να διακόψει την τελευταία του κοινοβουλευτική θητεία.
