(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΔΕΝ περιμέναμε και πολλά απ’ το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου, αλλά η ανάγκη συμμορφώνει.
Με τον ίδιο να φοράει το μεταχειρισμένο «δαχτυλίδι» του κ. Σημίτη που «την έκανε» αφήνοντας «ίχνη», αλλά που τα’ σβησε ο νόμος περί (μη) ευθύνης κ.λπ. Ωστόσο, δεν είχε και πολλά περιθώρια ο ψηφοφόρος και ξαναέφερε το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ γαρνιρισμένο με παλιούς, ένα μίγμα περίεργο, εκρηκτικό, που η ανάγκη (διάβαζε κρίση) του έβγαλε τον επικρουστήρα. Και δεν μας βγήκε στο «γυαλί» ο κ. Σημίτης ούτε για μια στιγμή, να (τον) δούμε και να θυμηθούμε. Κάτι από «έργα Ολυμπιακών και…Καλατράβες, κάτι από Μαντέληδες και Τσουκάτους. Ούτε μια λέξη για τα «πεπραγμένα» και τους ανθρώπους του, καμιά διάθεση για διερεύνηση της αλήθειας κι ούτε μια ανάληψη ευθύνης.
ΚΑΙ, βέβαια, το ίδιο έκανε και ο κ. Σουφλιάς που το’ σκασε κι αυτός σαν «βλάχος πονηρός» κι ούτε γραφή και χαιρετίσματα, ούτε λογαριασμό κι αναφορά.
ΕΙΝΑΙ στη…μοίρα των πρωθυπουργών να τους «στέλνουν σπίτι τους και όχι στα δικαστήρια» (ρήση του Κων. Καραμανλή), το ξέρουν και τραβούν για το τζάκι, περνώντας το «δαχτυλίδι» σε ξένα χέρια. Το ξέρουν και οι υπουργοί τους πως δεν διώκονται και συμπεριφέρνονται αναλόγως. Και τι απόμεινε; Ο κ. Καραμανλής ο νεότερος που βιαζόταν να φύγει και τώρα μόνο με την παρουσία του στα «ορεινά» της βουλής μας…τιμά. Χωρίς να νιώθει (και αυτός) την ανάγκη να «βοηθήσει». Για την αλήθεια που χάθηκε μέσα από «εξεταστικές» και το δίκαιο που το συνέθλιψαν βίλες, ομόλογα και Βατοπέδια.
ΤΑ δυο «δαχτυλίδια» έγιναν ένα (με δημοκρατικές διαδικασίες) στο χέρι του κ. Σαμαρά και η πολιτική ζωή συνεχίζεται. Με τους μισούς έλληνες στις πλατείες, τις πτέρυγες της βουλής να χειροκροτούν εναλλάξ τον εκλεκτό τους και τον κ. Καρατζαφέρη να τα «ψάλλει» στον τ. «συγκάτοικο», αποδεικνύοντας πως «δεν τρώει ο λύκος όποιον φεύγει απ’ το μαντρί».
ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ τις «αμαρτίες» του χώρου του ο κ. Σαμαράς-τις βλέπει δεν τις βλέπει, άγχεται και του φαίνεται. Κι αν τραβήχτηκαν ξαφνικά τα χέρια των δυο αρχηγών μην κάνουν χειραψία, σημασία δεν έχει ποιος το απομάκρυνε πρώτος. Η Ελλάδα χρειάζεται χέρια ενωμένα και χωρίς δαχτυλίδια στα δάχτυλα. Χωρίς τους χειροκροτητές κοκορομάχων που πασκίζουν να στείλουν μήνυμα στις πλατείες πως πάνω απ’ όλα ο αρχηγός, το κόμμα και η έδρα. Γιατί; Γιατί δεν πήραν (ακόμα) το δικό τους.
