Η πρώτη φορά ήταν το πιστόλι που θα βάζαμε στο τραπέζι. Το πιστόλι που τελικά στράφηκε στον κρόταφο του ελληνικού λαού. Πείστηκε τότε ο ελληνικός λαός ότι μπροστά στον κίνδυνο του παγόβουνου, ο Τιτανικός είχε μία και μοναδική επιλογή: Το μενού του μνημονίου, όπως αυτό μας σερβιρίστηκε με τη δοκιμασμένη υποτίθεται συνταγή του ΔΝΤ, συνταγή φτιαγμένη για χώρες της λατινικής Αμερικής και τριτοκοσμικές επαρχίες της Δύσης.
Στην πραγματικότητα, το μνημόνιο ήταν κατά το ήμισυ σωστό και προέβλεπε περίπου αυτά που προεκλογικά υπόσχονταν οι κυβερνήσεις των τελευταίων 20 ετών. Πάταξη της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας, της φοροδιαφυγής και του πελατειακού κράτους, μείωση του δημόσιου τομέα, και αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου. Επειδή όμως όλες οι τριτοκοσμικές επαρχίες διοικούνται από τριτοκοσμικές ηγεσίες, το μνημόνιο προέβλεπε και εναλλακτικά μέτρα όπως την αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, με απώτερο σκοπό το «λιώσιμο» του βιοτικού επιπέδου των ελλήνων και τελικά τη μεταβίβαση της ιδιωτικής, κινητής και ακίνητης περιουσίας, στο κράτος.
Τα δύο μισά του μνημονίου είναι συμπληρωματικά, όσο περισσότερο εφαρμόζεις το πρώτο μισό, τόσο λιγότερο χρειάζεται να εφαρμόσεις το δεύτερο και αντίστροφα.
Η δεύτερη φορά ήταν λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές. Τότε μας ζήτησαν να μην βάλουμε τη χώρα σε περιπέτειες και συνέδεσαν την πρόθεση μας αυτή με την επιλογή των δημάρχων και περιφερειαρχών. Εμείς βέβαια τότε ακόμη είχαμε στο μυαλό μας το πρώτο μισό του μνημονίου και ελπίζαμε ότι οι εκλογές «φρέναραν» μέχρι τότε, τη δυνατότητα της «αποφασισμένης για ρήξεις» κυβέρνησης να πάρει τα μέτρα υψηλού πολιτικού κόστους.
Η τρίτη και «φαρμακερή» είναι τώρα. Από τα πιο επίσημα χείλη ακούσαμε για «κατεβασμένα ρολά» και άμεσο κίνδυνο επιστροφής στη δραχμή (ευρώ Πολυτεχνείο - ευρώ Πολυτεχνείο). Ακούσαμε ότι θα πρέπει να δεχτούμε ένα ακόμα σκληρότερο φορομπηχτικά μνημόνιο, ώστε να εξασφαλίσουμε την απρόσκοπτη λειτουργία του κράτους και να καταφέρουμε επιτέλους να υιοθετήσουμε και τα μέτρα, που θα δημιουργούσαν τις δεδομένες αξίες που απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες οι υπόλοιποι ευρωπαίοι συμπολίτες μας.
Γιατί όμως η κυβέρνηση επιλέγει την τακτική του εκφοβισμού;
Κατά τη γνώμη μου η απάντηση είναι πολύ απλή. Διότι δεν πιστεύει ούτε πίστεψε ποτέ ότι είναι ικανή να εφαρμόσει το δύσκολο (για τους κομματικούς της πελάτες) μισό της συνταγής. Εξάλλου μέχρι τώρα η μέθοδος του μπαμπούλα λειτούργησε τέλεια.
Και ενώ όλα κυλούσαν «ομαλά», έκαναν την εμφάνισή τους οι αυτοαποκαλούμενοι «αγανακτισμένοι» πολίτες. Άνθρωποι ηλικίας από 18 έως 88 χρονών βγήκαν στο δρόμο να διαδηλώσουν. Ειρηνικά, μαζικά και για πρώτη φορά χωρίς κονκάρδες ή κουκούλες. Έτσι απλά…
Ρωτάνε και ξαναρωτάνε οι δημοσιογράφοι, εσείς γιατί κατεβήκατε στο δρόμο, πια ακριβώς είναι τα αιτήματά σας, τι προτείνετε; Προσπαθούν να βρουν ανάμεσά τους αρχηγούς - υποκινητές και τους καλούν στα studios να πουν τη γνώμη τους. Πιεστικά προκαλούν τους θυμωμένους αυτούς ανθρώπους να δώσουν λύσεις….
Όλοι εμείς οι αγανακτισμένοι έλληνες δεν πληρωνόμαστε αδρά, για να δίνουμε λύσεις, δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Υποτίθεται ότι έχουμε εξουσιοδοτήσει κάποιους άλλους να το κάνουν. Καλό είναι λοιπόν αν δεν έχουν τη διάθεση την ικανότητα ή την τόλμη να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη οι εξουσιοδοτημένοι αντιπρόσωποι, να μας ζητήσουν συγγνώμη και να παραιτηθούν. Το πλήθος των αγανακτισμένων θα αυξάνεται όσο το βιοτικό τους επίπεδο συνεχίζει να τσαλακώνεται. Η ανοχή και η αντοχή εξαντλήθηκαν και τα εκβιαστικά διλήμματα δεν λειτουργούν πλέον.
«Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», έτσι μας έμαθαν στο σχολείο!!!
http://arkoudanews.blogspot.com/
