και καθώς όλο και περισσότεροι από εμάς τους απλούς πολίτες διαπιστώνουμε πως υπάρχει και η εναλλακτική λύση, αυτή που μας παρουσιάζουν σαν εφιάλτη, την επιστροφή στην δραχμή, αναρωτιέμαι κι εγώ όπως και οι υπόλοιποι:
Γιατί είναι τόσο ‘εφιαλτική’ η δραχμή;
Και γιατί να μην θέσουμε το ερώτημα ανάποδα; Δεν είναι εφιαλτικό το ευρώ; Τι κερδίσαμε από τότε που μπήκαμε στο ευρώ; Είδαμε κάποια ανάπτυξη; Είδαμε να ανεβαίνουν τα εισοδήματα μας; Είδαμε να καλυτερεύει η ποιότητα της ζωής μας; Είδαμε να φτηναίνει η αγορά; Το μόνο που είδαμε είναι την μετατροπή μας σε δουλοπάροικους.
Οι περισσότεροι τρομάζουμε με το ενδεχόμενο της εκτόξευσης των τιμών των εισαγομένων προϊόντων αν γυρίσουμε σε δραχμή. Ότι δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε τίποτα γιατί οι τιμές τους θα έχουν πάει στον Θεό.
Γιατί, τώρα μπορούμε;
Μπορούμε να αγοράσουμε βενζίνη; Μπορούμε να αγοράσουμε αυτοκίνητο; Μπορούμε να χτίσουμε ένα σπίτι; Με μηδέν εισόδημα σε ευρώ δεν αγοράζεις τίποτα, ούτε καν από την εγχώρια παραγωγή. Και είμαστε μόνο στην αρχή την κατρακύλας. Όταν στο όνομα της ανταγωνιστικότητας οι μισθοί θα φτάσουν στα 200 ευρώ -για όποιον τυχερό θα έχει δουλειά- τι θα μπορεί να αγοράσει;
Κάποιοι λένε ‘θέλετε να γυρίσουμε στην δεκαετία του ’80;’ Τι ακριβώς εννοούν με αυτό; Εννοούν τις υποτιμήσεις της δραχμής που γινόντουσαν; Οι υποτιμήσεις δεν είναι έργο ενός νομίσματος αλλά αυτών που το διαχειρίζονται. Eίναι έργο κακής πολιτικής. Κανένα νόμισμα δεν βγήκε να πει ότι θα υποτιμήσει τον εαυτό του γιατί έτσι του αρέσει. Υποτίμηση σημαίνει αποτέλεσμα πολιτικής και τίποτα άλλο.
Σήμερα, οι μόνοι που κερδίζουν από το ευρώ είναι οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους τι είναι; Ποιο το κέρδος; Μήπως τελικά ο φόβος για την δραχμή δεν είναι ένας οικονομικός φόβος, αλλά ο μοντέρνος φόβος που καλλιεργήθηκε στον νεοέλληνα και που στηρίζεται στο ‘πρεστίζ’ και στο ‘κύρος’; Πως θα ‘απαξιωθεί’ στα μάτια των ‘ισότιμων’ ευρωπαίων πολιτών; Πως κάποτε βγήκαμε από την ελληνική ‘μιζέρια’, ντυθήκαμε-μιλήσαμε-
συμπεριφερθήκαμε όπως οι υπόλοιποι ‘πολιτισμένοι’ ευρωπαίοι, και είναι ντροπή να γυρίσουμÎ! µ πίσω; Μήπως είναι ο ίδιος φόβος που μας αναγκάζει να αγοράζουμε ένα i-phone αντί ένα απλό κινητό, όπως προστάζουν οι επιταγές της εικόνας του σύγχρονου κοσμοπολίτη; Μήπως τελικά είναι ο φόβος της απατηλής λάμψης της ματαιοδοξίας;
Και ποιον πολιτισμό υπηρετούμε με το ευρώ; Τον πολιτισμό μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και ποιον πολιτισμό έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Του κατακερματισμού και της χρεοκοπίας; Και γιατί να ακολουθούμε πειθήνια την νομισματική ισότητα με τους υπόλοιπους ευρωπαίους; Οι Έλληνες έδωσαν τον πολιτισμό, οι Έλληνες έδωσαν την δημοκρατία, δεν αξίζει μια χώρα που είναι παγκόσμιο σύμβολο να έχει το δικό της νόμισμα;
Δεν πρόκειται ποτέ να έχουμε ανάπτυξη στις τάξεις του ευρώ, γιατί το ενιαίο νόμισμα μας επιβάλει τους κανόνες των άλλων. Στις μέρες μας, η ανάπτυξη μας προϋποθέτει οικονομική ανεξαρτησία, και οικονομική ανεξαρτησία σημαίνει δικό μας νόμισμα. Σαν χώρα έχουμε τους πόρους, σαν Έλληνες έχουμε την ευφυΐα, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ελευθερία και μερικούς ικανούς ανθρώπους να πάρουν τις γενναίες και σωστές αποφάσεις και να δουλέψουν επιτέλους για το συμφέρον της Ελλάδας, ώστε να φτιάξουμε ένα δικό μας νόμισμα που τελικά θα ξεπεράσει κατ! ά πολύ την αξία ενός ευρώ.
Αναγνώστης
