Του Θανάση Νικολαΐδη (“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)...
ΤΟ’ πε ο κ. Μαρκεζίνης, ας το θεωρήσουμε δεδομένο και να επιχειρήσουμε την εξήγηση. «Η διαφθορά στην Ελλάδα ξεκίνησε απ’ το 1965». Μαζί της ξεκίνησε και η δημοκρατία που έγινε αποστασία για να γίνει δικτατορία. Διψούσε για δημοκρατία ο λαός και ο εκλογικός θρίαμβος του «Γέρου» (16.2.64) ήταν η αφετηρία. Η δημοκρατία στον τόπο όπου γεννήθηκε, αλλά σε χέρια Ελλήνων, σαν σε χέρια νηπίου που κρατάει ξυράφι. Και βγήκαν απ’ τον «ζυγό οι τράχηλοι». Κινήθηκαν τα κεφάλια ζερβά δεξιά, το’ νιωσαν πως δεν τους κοιτάνε μάτια εχθρικά κι ούτε καραδοκούν χαφιέδες και σκέφθηκαν πως η δημοκρατία είναι εύκολη…δουλειά.
ΣΙΓΑ-σιγά, λοιπόν και με το μαλακό, η ιδέα της ελευθερίας ωρίμασε μέχρι να σαπίσει και της δημοκρατίας το νόημα να γίνει ασυδοσία. Κι όταν όλα ισοπεδώθηκαν και «γίναν’ ένα δούλοι κι αφεντικά», τα πόδια γύρισαν να βαρέσουν το κεφάλι. Κι ήταν μαγκιά να μην λογαριάζεις την Αστυνομία που φοβόσουν, να διαδηλώνεις καταπώς γουστάρεις ανενόχλητος και να το νιώθεις πως το Κόμμα θα «καθαρίσει», αν παρανομήσεις. Και, βέβαια, με το «Παπανδρέου-δημοκρατία» η εξουσία άλλαξε χέρια, η ελευθερία μοιράστηκε απλόχερα, οι συνειδήσεις δυσκολεύτηκαν να προσαρμοσθούν, αλλά όταν παγιώθηκε η αντίληψη πως η δημοκρατία δεν έχει σύνορα με την ασυδοσία, ο νεοέλληνας σκέφθηκε: Έχω πρόβλημα; Καθαρίζω με την κομματική μου ταυτότητα. Κι έγιναν οι κόλακες στρατιά κομματικών, εσμός παρατρεχάμενων με τη δημοκρατία σύνθημα και με την ιδέα πως «κυβερνάμε και δεν μας τρομάζει κανένας» σφηνωμένη στο μυαλό τους.
Η «δημοκρατία» δρομολογήθηκε, η «ελευθερία» απλώθηκε μοιράζοντας τον χώρο της με την ατιμωρησία κι αυτό ήταν! Η ζημιά έγινε! Η διαφθορά δεν είχε τα γενέθλιά της, αλλά είχε την αλματώδη ανάπτυξή της. Σε συνθήκες ατιμωρησίας που την υπέθαλπαν και με τους νόμους στα χαρτιά.
ΚΙ ύστερα ήρθε η χούντα. Με τους δικούς της κανόνες της σιωπής και του τρόμου, που έκαναν τη διαφθορά προνόμιο που…μύριζε σάπια κρέατα. Στη συνέχεια και μετά μια περίοδο επώασης, ξανασκάει μύτη η διαφθορά με την…κλασική της μορφή. Για να γίνει, προοδευτικά, μίζες, «κουμπάροι» και Χριστοφοράκοι, για να καταλήξει…υποβρύχια και ατιμώρητοι Μαντέληδες.
ΣΗΜΕΡΑ τρέχουμε, η διαφθορά λουφάζει και μόνο δυο λέξεις δεν λέμε να θυμηθούμε. Πειθαρχία! Μας έλειψε και θερίζουμε θύελλες. Κι άλλη μια. Ατιμωρησία! Την είδε η διαφθορά, τονώθηκε κι απλώθηκε στην Ελλάδα της ρεμούλας. Όλα φυσικά και επόμενα, κατά το «αίτιον και αιτιατόν» (αιτία και αποτέλεσμα).
