Αλήθεια πώς μπορείς να κάνεις ταμείο σε μια ιστορία, όταν αυτή ακόμη γράφεται; Πώς μπορείς να μιλήσεις για αλήθειες όταν αυτές μοιάζουν...
πολλές και πάντως, πολύ περισσότερες της μιας; Αθώοι και φταίχτες, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, λαός και Κολωνάκι, ένας αχταρμάς επιχειρημάτων που υποψιάζει μεν, αλλά δεν επιτρέπει ή τουλάχιστον αυξάνει επικίνδυνα τον βαθμό δυσκολίας για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.
Από την μια, η κυβέρνηση που δηλώνει αυτάρεσκα ότι επέτυχε να σώσει την Ελλάδα από την πτώχευση και από την άλλη σημαντικό ποσοστό του στελεχικού δυναμικού της και η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος να παραδέχεται και να καταγγέλλει ότι απέτυχε στην υλοποίηση των στόχων που η ίδια πριν έναν χρόνο είχε θέσει και ως εκ τούτου έχει πάψει, αφού συνεχώς διαψεύδεται, να την εμπιστεύεται.
Δεν ξέρω αν το ποιο σημαντικό πρόβλημα των ημερών που ζούμε είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης, ή αυτή καθαυτή η πολιτική εξαθλίωσης, που προφανή και αποκλειστικό στόχο έχει να καλύψει το δυσθεώρητο έλλειμμα, τους δυσθεώρητους τόκους…
Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση Παπανδρέου ανίκανη να υλοποιήσει τις απαιτήσεις των εντολέων-πιστωτών της, και να εξηγήσει επαρκώς την αναποτελεσματικότητά της, εμφανίζεται διατεθειμένη να φέρει αντιμέτωπη την ελληνική κοινωνία με ένα ακόμη δίλημμα: Είτε ψηφίζουν ως έχει οι βουλευτές της το δεύτερο μνημόνιο και τα μέτρα που αυτό συνεπάγεται, ή προσφεύγει στις κάλπες! Αν δεν συνιστά υιοθέτηση αυτού που ο κόσμος ζητεί τις τελευταίες ημέρες από τις πλατείες, τότε τι μπορεί να συνιστά; Προσπάθεια, μήπως, αναθεώρησης της πολιτικής εκχωρήσεων; Όχι, τουλάχιστον εδώ έχουμε μια σταθερά: Η σημερινή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου έχει ξεκαθαρίσει παντοιοτρόπως ότι αντιλαμβάνεται ως μόνη διέξοδο από την υφιστάμενη κρίση την υλοποίηση των μέτρων που απαιτούν οι πιστωτές της. Αν πράγματι όμως έτσι έχουν τα πράγματα, διερωτώμαι βλακωδώς, μιλάνε στο σπίτι του κρεμασμένου για σχοινί; Μιλάνε και παραμιλάνε, απαντώ: Εδώ έβγαλαν και σποτ για το πόσα πολλά έγιναν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο! Θα πρέπει μαζί με το περιεχόμενό του να μας γνωστοποιήσουν και τον εμπνευστή του, έτσι για να πάρει την δική του ξεχωριστή θέση στην ιστορία που τώρα γράφεται…
Αν υποτεθεί ότι τα παραπάνω αγγίζουν ή προσεγγίζουν έστω, όλα όσα βιώνουμε ως κοινωνία, φαντάζομαι ότι η διαμαρτυρία των «αγανακτισμένων» δεν επιχειρεί να ενισχύσει την επιχειρηματολογία της σημερινής κυβέρνησης. Δεν προσδοκά στην αλλαγή των γραμμών πλεύσης της, δεν προσδοκά από αυτήν απολύτως τίποτα… Κι αν αυτό φωνάζουν στις πλατείες όλης της χώρας, τότε τι; Μετά τι; Προσβλέπουν άραγε ότι τους προβληματισμούς και τις φοβίες τους μπορεί ν’ αντιμετωπίσει η Νέα Δημοκρατία; Μπορεί, αν και από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Απολαμβάνουν κι αυτοί τα ίδια ποσοστά εμπιστοσύνης και δημοφιλίας της κυβερνητικής πλειοψηφίας…
Αδιέξοδο; Ίσως, αν και στις δημοκρατίες δεν νοούνται τέτοια… Υπάρχουν Νόμοι και Σύνταγμα και αρνούμαι να πιστέψω ότι εκλείπουν εκείνοι που θα μπορούσαν να διαχειριστούν το ίδιο επάξια με τους σημερινούς πολιτικούς της χώρας, την διακυβέρνηση του τόπου… Περιορίζομαι στο έλασσον, παρότι υπάρχει και το μείζον. Ως εκ τούτου δεν καταλαβαίνω γιατί η προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία μπορεί να ‘ναι καταστροφική, όταν υπάρχουν σαφή ερωτήματα που επιζητούν κρυστάλλινες απαντήσεις.
Αυτό που τελεί υπό διερεύνηση είναι το πώς. Δεν είναι το αν και κατά πόσον πρέπει… Αυτό που σήμερα αναζητείται είναι ο τρόπος και όχι το αν πρέπει ν’ αλλάξουμε ρότα. Και για να καταλήξουμε ή να συγκλίνουμε κάπου, φαντάζομαι επιβάλλεται να μιλήσουμε γι’ αυτά που θέλουμε κι όχι απλώς για εκείνα που δεν μας αρέσουν ή μας είναι λιγότερο δυσάρεστα.
Επιχειρώντας αυθαίρετα να δώσω σχήμα στα συνθήματα της πλατείας Συντάγματος, αντιλαμβάνομαι πως το κυρίαρχο αίτημα είναι η δικαιοσύνη. Καθαρή δημοκρατία, καθαρές αποφάσεις, αποκατάσταση της νομιμότητας και συμμετοχή στον τρόπο λήψης αποφάσεων. Αντιλαμβάνομαι πως η πλειοψηφία ζητεί λογιστική αποτίμηση του «χρέους», ώστε να διαπιστωθεί το κατά πόσον αυτό υφίσταται στην έκταση και στο ύψος που ορίζουν οι πιστωτές μας. Αντιλαμβάνομαι πως το ζητούμενο που σχετίζεται με την περισσότερη δημοκρατία, σχετίζεται και με την άμεση υπερψήφιση (από 180 και πλέον βουλευτές) νέου εκλογικού νόμου με απλή αναλογική, η οποία να μπορεί να εφαρμοστή άμεσα. Αντιλαμβάνομαι, ότι έτσι μπορεί ν’ ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία, ώστε να προκύψει το σχήμα που θα κληθεί να επαναδιαπραγματευθεί το «χρέος», να επανεξετάσει την δανειακή σύμβαση, ν’ αποκαταστήσει το μέτρο…
Η νέα κυβερνητική πλειοψηφία, αφού αποκαταστήσει το αίσθημα ασφάλειας και δικαιοσύνης θα κληθεί να δώσει λύσεις επί πολύ συγκεκριμένων ζητούμενων που εν πολλοίς θα δώσουν διεξόδους και θ’ αποτελέσουν εχέγγυο της επιτυχίας της. Μέσα σ’ αυτά μπορεί να είναι η άμεση επιστροφή των γερμανικών αποζημιώσεων, ρύθμιση που θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στο να υποδέχεται περισσότερους οικονομικούς μετανάστες από εκείνους που μπορεί ν’ απορροφήσει, σταθερό φορολογικό σύστημα σε φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις για τέσσερα τουλάχιστον χρόνια, όπως και στο σύστημα εισακτέων στα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας, παροχή ιατροφαρμακευτικής βοήθειας αποκλειστικά και μόνο στους φορολογούμενους πολίτες.
Ένα μικρό πλέγμα μέτρων και πρωτοβουλιών που θα επιτρέψει στην ελληνική κοινωνία να επανεκκινήσει, να σταθεί στα πόδια της, να προσδοκά και να επιχειρεί άλματα για το αύριο. Αυτό θέλει η πλατεία; Δεν έχει παρά να το πει. Να το καταγράψει σε μια κόλλα χαρτί και μαζί με την ντροπή να διώξει από πάνω της όλα εκείνα που την κράτησαν πίσω, υποαμειβόμενη, δανεική και μοιραία…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
