Οι συνέπειες της υπερχρέωσης είναι καταστροφικές όχι μόνο για τα νοικοκυριά αλλά για την ίδια την οικονομία μας και την κοινωνική μας συνοχή. Οδηγεί στον αποκλεισμό και στην περιθωριοποίηση οικογενειών, σε σοβαρά προβλήματα υγείας, σε διατάραξη προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων.
Σήμερα πολλά νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα σε τέτοιο βαθμό που δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους. Πολλοί έχουν φτάσει στο σημείο να μην έχουν χρήματα για βασικές ανάγκες διατροφής και δεν μιλάμε πλέον για εξυπηρέτηση λογαριασμών κοινής ωφέλειας.
Επιχειρήσεις στο νομό Κορινθίας έχουν μείνει χωρίς ρεύμα και νερό. Αυτή η κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθεί, καθώς τα εισοδήματα των επιχειρήσεων, εργαζομένων και συνταξιούχων ολοένα και μειώνονται, ενώ ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων οδηγείται στην ανεργία. Η συρρίκνωση της αγοραστικής τους δύναμης, τους στερεί τη δυνατότητα απεγκλωβισμού από την υπερχρέωση και έτσι μοιραία οδηγούνται στην περιθωριοποίηση, μακριά από κάθε οικονομική και κοινωνική ζωή.
Πολλοί συμπολίτες μας έχουν βρεθεί σε κατάσταση ομηρίας απέναντι στους πιστωτές, δίχως εν τέλει και οι ίδιοι οι πιστωτές να μπορούν να αντλήσουν κανένα κέρδος.
Η υπερχρέωση είναι ένα μεγάλο κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα.. Αναγκαία είναι λοιπόν η επίλυσή του άμεσα, κατά τρόπο ουσιαστικό, σύμφωνα με τις επιταγές ενός κοινωνικού κράτους δικαίου.
Ο καταναλωτής και ο επιχειρηματίας πρέπει είναι πολύ καλός γνώστης στα εξής:
- Στη αντικειμενική γνώση γύρω από φύση, στην έκταση και στη διαχρονικότητα
της τραπεζικής παρανομίας στην Ελλάδα
- Πώς μπορεί κανείς να επιλέξει τράπεζα και προϊόντα για κάθε ανάγκη του
- Πώς θα κάνει σωστή χρήση των προϊόντων αυτών
- Πώς θα είναι προετοιμασμένος να βρεθεί απέναντι στην τραπεζική παρανομία
- Πώς θα αντιμετωπίσει προβλήματα τριβών με τράπεζες (καθυστερήσεις και εμπλοκές)
- Πώς θα νικήσει τις τράπεζες μέσα στα Δικαστήρια
- Πώς θα διεκδικήσει με επιτυχία δικαστικές αποζημιώσεις για ζημιές και παρανομίες τραπεζών
σε βάρος του καθώς και για ηθικές βλάβες
- Πώς μπορεί βάσιμα και αξιοπρεπώς να σταματήσει ΑΜΕΣΑ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ κάθε καταβολή σε τράπεζες και να εξοφλήσει τις νόμιμες οφειλές του από τις αποζημιώσεις που θα πάρει από τις ίδιες τις τράπεζες.
Kαταγγέλλoυμε την πρακτική που εφαρμόζουν ορισμένα υποκαταστήματα Τραπεζών στους καταναλωτές- δανειολήπτες και συγκεκριμένα ενώ οι δανειολήπτες πηγαίνουν να καταθέσουν την αίτηση της ρύθμισης του χρέους τους, βάσει του Ν.3869/2010, οι Τράπεζες επιστρατεύοντας κάθε εκφοβιστικό και εκβιαστικό τρόπο, τους πείθουν για την υπογραφή νέου δανείου, με μεγαλύτερο επιτόκιο και με αυξημένο κεφάλαιο, γράφοντας υποθήκη την μοναδική τους κατοικία.
Αρκετές είναι οι αιτήσεις των Τραπεζών για αναδανειοδότηση, που βρίσκονται στα χέρια των πολιτών, όπου διαπιστώνεται το περισσό θράσος των Τραπεζών, να παίζουν με την ψυχολογική δομή εκάστου δανειολήπτη, παριστάνοντας τους Σωτήρες τους.
Εμείς τους καλούμε και δημόσια, να πάψουν να προσφέρουν “παραπλάνηση “στους δανειολήπτες- καταναλωτές.
Έχουμε άραγε αναρωτηθεί γιατί οι τράπεζες μας τηλεφωνούσαν 2-3 φορές την ημέρα για να πάρουμε "έτοιμα 7.000 στο όνομά σας" "έχουμε καταθέσει 12.000 στο λογαριασμό σας", "πιστωτική κάρτα χωρίς συνδρομή" κλπ κλπ;
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η δράση του οποίου έχει υπερκεράσει κατά πολύ την κλασική λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, κατάφερε τα τελευταία 20 χρόνια να φτάσει μέχρι τον γκισέ της τράπεζας.
Ενώ κατά την κλασική έννοια, οι τράπεζες κέρδιζαν είτε μέσα από την διαφορά των επιτοκίων κατάθεσης/δανεισμού, είτε μέσα από "τοποθετήσεις" κεφαλαίων, σιγά-σιγά κατέληξαν να μετατραπούν σε ένα σύστημα παραγωγής μπόνους για την στελεχιακή τους πυραμίδα, διαχέοντας το άυλο "χρήμα" της χρηματοπιστωτικής σαπουνόφουσκας μέσα στην κοινωνία.
Στην ουσία δηλαδή οι τράπεζες μετατράπηκαν σε έναν μηχανισμό εμπραγμάτωσης (υλικοποίησης) του "αέρα".
Σε αυτό το "θεάρεστο" έργο, έπεσαν φυσικά με τα μπούνια όλα τα στελέχη των τραπεζών, που έπαιρναν προμήθεια για κάθε δάνειο που "έσπρωχναν". Γι αυτό και μας παρακαλούσαν γονατιστοί να πάρουμε δάνεια και κάρτες!
Στην πραγματικότητα οι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί, έχοντας αφθονία διαθέσιμης σαπουνόφουσκας, με μοναδικό όρο την αξιολόγηση του δανειολήπτη (στην Ελλάδα λέγεται Τειρεσίας) προσέφεραν στην τράπεζα χαμηλότοκα (1%) δάνεια ύψους 10πλάσιου από αυτό που χορήγησαν.
Αν μάλιστα ήταν ενυπόθηκο δάνειο (πχ στεγαστικό) τότε ακόμα και 100πλάσιο!
Έτσι αν κάποιος έπαιρνε ένα στεγαστικό δάνειο 100.000€ με 5%, η τράπεζα λάμβανε μέχρι και 10.000.000€ με 1% που διαχέονταν σε άλλα καταναλωτικά δάνεια με επιτόκιο μέχρι και 20%. Τα μπόνους πληρωνόντουσαν στα στελέχη εν είδη "αεροπλανάκι" και όπως όλα τα αεροπλανάκια... μιά μέρα πέφτουν.
Κάπως έτσι έσκασε και η στεγαστική σαπουνόφουσκα που διέλυσε τη Λίμαν, την Ισλανδία και την Ιρλανδία.
Στην Ελλάδα, για ειδικούς τοπικούς λόγους, τα πράγματα δεν έφτασαν σε τέτοια ακραία κατάσταση. Οι ελληνικές τράπεζες κατάφερναν να έχουν υψηλή κερδοφορία λόγω της αδυναμίας (εξάρτησης) του πολιτικού συστήματος από αυτές, παρέχοντας μια απορύθμιση στη λειτουργία τους, επιτρέποντάς τους να επιβάλλουν όρους στους δανειζόμενους που σε άλλα μέρη του δυτικού κόσμου είχαν βγει από καιρό παράνομοι και καταχρηστικοί.
Παρόλα αυτά, οι ελληνικές τράπεζες όλο και μεγαλύτερο μέρος του τζίρου και των κερδών τους το εξασφάλιζαν με το μηχανισμό που περιγράφηκε παραπάνω (λέγεται "fractional reserve banking").
Στη πράξη, το μόνο που δεν ενδιαφέρει την τράπεζα είναι το αν ο δανειζόμενος επιστρέψει τα λεφτά! Ψύλλοι στ' άχυρα! Ψίχουλα!
Η μόνη παρενέργεια για την τράπεζα είναι το "μαύρισμα" στον Τειρεσία του πελάτη, η αύξηση των "επισφαλειών" της ή η πτώση της "αξιολόγησής" της.
Έτσι ο μηχανισμός καταθέσεις-επενδύσεις-δανεισμός, αντικαταστάθηκε από τον μηχανισμό δανεισμός-διατραπεζικός δανεισμός-αξιολόγηση!
Η αποταμίευση εξοβελίστηκε και απαξιώθηκε, ο δανεισμός έγινε το βασικό αντικείμενο διαφήμισης στα κανάλια, πατρονάροντας έτσι και το ανάλογο καταναλωτικό μοντέλο αντάξιο της "αναπτυξιακής ανάγκης" της οικονομίας.
Μέσα λοιπόν από την προώθηση και ΕΠΙΒΟΛΗ συγκεκριμένων πολιτισμικών και οικονομικών προτύπων ο λαός σιγά-σιγά ρίχτηκε χωρίς άμυνες στη δίνη της υπερχρέωσης. Και όλα αυτά με έναν μόνο στόχο: μπόνους και υπερκέρδη στελεχών και τραπεζιτών.
Η λύση λοιπόν δεν μπορεί να είναι απλά νομική ή μέσα από τους χαλαρούς θεσμούς κοινωνικού ελέγχου που έχουν αποδεχθεί οι τράπεζες.
Χρειάζεται ΠΟΛΙΤΙΚΗ απόφαση για ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ.
Κοινώς: Κύριε τραπεζίτη, δάνεισες για "άλλους λόγους"; Ας πρόσεχες!
http://www.kfkor.gr/
