που ανταλλάσαμε τις μισητές ματιές γεμάτες... ένταση, κι ήταν η μυρωδιά του δακρυγόνου ανάμεσα μας.
Και η τραγικότητα, Εσύ το διάλεξες, αυτή να είναι η δουλειά σου μ’ αυτό τον τρόπο, ψωμί του μίσους να ταΐζεις το παιδί σου .
Πάλι απέναντί μου είσαι μισθοφόρε.
Και μου απαγορεύεις να φωνάζω για το μέλλον των παιδιών μου, για τη δικιά μου τη δουλειά, για μια μπουκιά ψωμί, για την πατρίδα μου.
Κι ενώ καλά το ξέρεις πως φωνάζω και για σένα.
Για τα δικά σου τα παιδιά, και τη δική σου σύνταξη, Για το δικό σου το ψωμί και τη δική σου την πατρίδα.
Πάλι εσύ εκεί, στέκεσαι απέναντί μου.
Σε κοροϊδεύουνε. Έτσι δεν γίνεσαι ήρωας καημένε.
Κρίμα.
Για σκέψου κα να ήσουν δίπλα μου;
