Τα ξημερώματα της 15ης Ιουνίου 2011 , μια καινούργια μέρα ανέτειλε . Το παράξενο δεν ήτανε ότι ξημέρωσε , αυτό συμβαίνει κάθε μέρα , το ασυνήθιστο ήτανε ότι κάτι καινούργιο έφερε αυτό το ξημέρωμα στην κοινωνική ζωή του τόπου μας...
Στην οδό Βασ. Σοφίας στο κέντρο της Αθήνας , είχε στηθεί ένας μεταλλικός φράχτης ο οποίος χώριζε το Ελληνικό Κοινοβούλιο από την υπόλοιπη Ελλάδα .
Τον φράχτη , δεν όρθωσαν κάποιοι για να αστειευτούν , ούτε και η Ελληνική Αστυνομία με ιδία πρωτοβουλία , ο φράχτης δυστυχώς στήθηκε με πολιτική απόφαση και ο συμβολισμός που σκιαγράφησε θα μας κατατρέχει για καιρό . Σκοπό του είχε να εμποδίσει τους Έλληνες πολίτες να πλησιάσουν στην Βουλή , για να διαδηλώσουν την άποψή τους σε σοβαρό θέμα που θα συζητούσαν εντός της .
Το φράγμα στην Βουλή , χώρισε τον λαό από το αντιπροσωπευτικό του σώμα – τι ειρωνεία για μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία – ορίζοντας ένα σύνορο ανάμεσά τους . Θυμίζει ολίγον ‘’το μετέωρο βήμα του πελαργού ‘’ μόνο που στην περίπτωση αυτή κάποιοι μετεωρίστηκαν αλλά τελικά το ξεπέρασαν δίχως να το καλοσκεφτούν .
Έτσι εφράγη δια μιας η επικοινωνία του κόσμου με τους πολιτικούς του και οι κλήσεις δεν βρίσκουν ώτα ακουώντων αλλά αυτιά βουλωμένα με ωτασπίδες . Ο φράκτης που ορθώθηκε χθες αποτελεί μια πολλή δυνατή εικόνα , το χάος που μας χωρίζει με την ηγεσία μας , ένα χάος όχι ιδεατό –δικαιώνοντας με το παραπάνω τον στίχο του ποιητή Τ. Πανούση που βλέπει κάγκελα παντού – αλλά ένα χάσμα αντιλήψεων , επιθυμιών , βουλήσεων και κυρίως ηθικής , ναι , κυρίως ηθικής και όπως είπε ο τραγικός Σοφοκλής δια στόματος Αντιγόνης ‘’ η ηθική είναι υπεράνω νόμων ‘’.
Ανήθικη υπήρξε η μεταστροφή του κυβερνώντος κόμματος αμέσως μετά τις εκλογές , αφού άλλα έλεγε το προεκλογικό του πρόγραμμα ότι θα κάνει και εντελώς άλλα έκανε αφού παραπλάνησε τον Ελληνικό λαό για να εισπράξει ψήφους . Ανήθικη είναι και η τοποθέτηση φραγμάτων προς προστασία των βουλευτών που αρνούνται να αφουγκραστούν τον λαό που τους εξέλεξε . Ανήθικη και η βίαιη απομάκρυνση του λαού που διαδηλώνει τα αισθήματα και αιτήματά του μπροστά σε ένα χώρο που αποτελεί ‘’τον ναό της Δημοκρατίας ‘’ αλλά που προφανώς εκποιήθηκε στον ‘’ναό της κομματικής πειθαρχίας ‘’ δηλαδή του προσωπικού συμφέροντος .
Όλοι θα έχουμε ακούσει την έκφραση ‘’στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα’’ όμως τι ακριβώς εννοούν ; διότι εάν εννοούν ότι κάθε φορά που ‘’σκοντάφτουν ‘’ πάνω σε μια συνταγματική απαγόρευση , την παραβιάζουν ψηφίζοντας έναν νόμο – ο οποίος βέβαια είναι αντισυνταγματικός – απλά και μόνο με την πεποίθηση ότι κανείς δεν πρόκειται να τους ψέξει γι’ αυτό , τότε δεν μιλάμε για άρση του αδιεξόδου αλλά για κακούργημα έναντι της Δημοκρατίας .
Το Σύνταγμα ορίζει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει και επιπλέον καθορίζει ποιοι ορισμοί του δεν αναθεωρούνται , είναι σαφέστατο και εάν σε κάποια σημεία δεν κρίνεται αρκετά σαφή , προβλέπει διαδικασίες και αρμοδιότητες για να ερμηνευθεί . Ασφαλώς λοιπόν και δεν πρέπει να αμφιβάλουμε ότι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα , διότι το ίδιο το Σύνταγμα δίνει τις λύσεις και μας καθοδηγεί στην ισότητα , στην δικαιοσύνη και στα άλλα θεμελιώδη –αποδεκτά από όλα του κόσμου τα συντάγματα – δικαιώματα του ανθρώπου αλλά και στις αρχές της Δημοκρατίας και της Λαϊκής κυριαρχίας που αποτελούν την βάση στην οποία θεσμοθετήθηκε . Αρκεί μονάχα να το εφαρμόσουμε , αντικειμενικά και χωρίς εγωισμούς .
Οι διεθνείς συμβάσεις όπως το Μνημόνιο για παράδειγμα , απαιτείται ενισχυμένη πλειοψηφία για να υπερψηφιστούν από το κοινοβούλιο – 180 βουλευτών – και υπάρχει λόγος που θεσπίστηκε μια τέτοια δημοκρατική ρήτρα . Ο λόγος είναι μια ευρύτερη συναίνεση σε ένα κρίσιμο για την χώρα ζήτημα . Η ‘’νομοθέτησή του’’ με απλή πλειοψηφία αλλά ακόμα και ο όποιος εκβιασμός της συναίνεσης είναι αντισυνταγματικός και σύμβολο της εκτροπής από το Σύνταγμα . Ο φράχτης της Δημοκρατίας , είναι μια ακόμα εκτροπή , μια μιαρή και πρωτοφανή μεταπολιτευτική πράξη που αξίζει να μνημονευθεί για τον αρνητισμό της , διότι το κοινοβούλιο δεν ήτανε ποτέ ξέφραγο αμπέλι και η Δημοκρατία δεν μπορεί να γελοιοποιηθεί , μόνο τα πρόσωπα και οι πολιτικές τους γελοιοποιούνται.
