Μην με ρωτάτε γιατί κατεβαίνω λοιπόν στην πλατεία μου,γιατί ενώ είμαι 17 μόλις ετών έχω αντικρίσει μια απο τις πλευρές του συστήματος που βρίσκεται (?) απο πάνω μου,και αγανάκτισα.Μιας λοιπόν και θεωρούμαι πολίτης,και ειμαι αγανακτισμένος,τι με κρατάει στον καναπέ μου?
Το θέμα,η απορία που υπάρχει στο στόμα μου κάθε μερα ειναι,γιατι ομως τόσο λίγοι.Και ναι κυριε μου,είμαστε λίγοι.Όταν σε μια πόλη όπως η Αθήνα κατεβαίνουν 100.000 άτομα,ε,αυτό είναι το 2,5%.Γιατι να μην ειναι το 10% το 20% το 60% στις πλατειες? Εδω η κατάσταση ειναι χειρότερη,στην Μυτιληνη,μια πόλη 40.000 κατοίκων η μεγαλύτερη διαμαρτυρία (ποσότικα) έγινε την περασμένη Κυριακή με 300 μόλις άτομα!!!! Και ποιό είναι το αστείο?,οτι στις γύρω γύρω καφετέριες,στους γύρω γύρω καναπέδες ηταν διπλάσιος κόσμος,και είναι καθημερινά τόσος.Τι περιμένουμε για να ξεσηκωθούμε??Ο κόμπος έφθασε στο χτένι,δεν πάει παραπάνω.Ας μην τον αφήσουμε να πάει!!!!
Υ.Γ.
ΑΓΑ.ΠΟ. (αγανακτισμένοι πολίτες) αυτη η έκφραση μάρεσε πάρα πολυ,αν του δίναμε λοιπόν -ω μη γένοιτο- ονομασία αυτού του κινήματος πιστευω πως αυτή είναι η κατάλληλη.Γιατί όλοι αγαπάμε την χώρα μας.Και όταν αγαπάς κάτι το διεκδικείς.
Αναγνώστης
