Η ελληνική κρίση δημιουργεί εσωτερικά προβλήματα στην ΕΕ. Όλο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι διαφορετικές χώρες και πολιτικές δυνάμεις δεν συμπίπτουν ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης.
Το ίδιο ισχύει για ευρωπαϊκούς θεσμούς όπως είναι η Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Επί παραδείγματι η Γερμανία επιζητεί την όσο το δυνατό πιο έγκαιρη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, διότι είναι δυσλειτουργικό και θέτει σε συνεχή δοκιμασία την συνοχή του συνασπισμού που την κυβερνά. Αντίθετα η ΕΚΤ δεν επιθυμεί μια «πρόωρη αναδιάρθρωση» διότι αυτό θα έχει συνέπειες στην ίδια και σε σειρά τραπεζών.Οι διαφορετικές στρατηγικές στο εσωτερικό της Ευρώπης, οι αντιθέσεις ανάμεσά τους, έχουν ως αποτέλεσμα ότι μεγάλο μέρος των απαραίτητων αποφάσεων ως προς την Ελλάδα, όχι μόνο να είναι αντιφατικές και συχνά ακραίες, αλλά να λαμβάνονται κατά κανόνα με μεγάλη καθυστέρηση. Η αναβολή λήψης αποφάσεων, ακόμα και στη βάση της κυρίαρχης λογικής του όλου συστήματος έχει αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία. Με άλλα λόγια, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι κάποιες αποφάσεις έχουν ψήγματα ορθότητας, αυτά αναιρούνται από την μη έγκαιρη και συνεκτική εφαρμογή τους. Ακόμα περισσότερο τα εγγενή λάθη που χαρακτηρίζουν τις περισσότερες αποφάσεις, καθώς και ο κοινωνικά μονόπλευρος χαρακτήρας τους, διογκώνονται εξαιτίας των χρονικών υστερήσεων.Απέναντι στις προαναφερθείσες δυσκολίες στη λήψη αποφάσεων στην ΕΕ, μπορούν να ακολουθηθούν διαφορετικές στρατηγικές. Επί παραδείγματι, μια στρατηγική που ακολουθείται συχνά από την κυβέρνηση, είναι εκείνη της παθητικότητας. Της αναμονής λήψης αποφάσεων από τα «αφεντικά – δανειστές». Μια άλλη παραλλαγή αυτής της στρατηγικής, που τμήμα της κοινής γνώμης την εκλαμβάνει ως ριζοσπαστική, είναι να κριτικάρει κανείς τις διαδικασίες της ΕΕ και να περιγράφει συνεχώς μια καλύτερη ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική χάρη στην οποία οι δυσλειτουργίες στη λήψη και στο περιεχόμενο των αποφάσεων θα περιοριστούν. Ασφαλώς ως ακαδημαϊκή και πνευματική άσκηση κάτι τέτοιο παρουσιάζει ενδιαφέρον, αλλά πρακτικά δεν έχει καμιά σημασία, εκτός, ίσως, από το να προσφέρει άλλοθι σε ηγεσίες κομμάτων και μαζικών οργανώσεων προκειμένου να μην κάνουν οτιδήποτε διαφορετικό από ότι στην πρώτη περίπτωση.Σε αντίθετα με τις πιο πάνω στάσεις κυβέρνησης και ακινητοποιημένων, υπάρχει ένας πολύ πιο δημιουργικός δρόμος. Εκείνος της ενεργητικής παρέμβασης στις διαπραγματεύσεις. Αντί η Ελλάδα να παρακολουθεί γεμάτο φόβο την διαπάλη προτάσεων ανάμεσα στους πιο διαφορετικούς εταίρους και θεσμούς στην ΕΕ, οφείλει να παρέμβει, επιτέλους, με δική της πρόταση. Ακριβώς όταν μεγαλώνουν οι αντιθέσεις ανάμεσα σε εταίρους και θεσμούς στην ΕΕ για το τι πρέπει να γίνει μεγαλώνει η ευκαιρία να παρέμβει κανείς με δικές του προτάσεις, ή έστω να στηρίξει με ισχυρά επιχειρήματα τις πιο συμφέρουσες προτάσεις. Αντί, λοιπόν, η χώρα να εγκλωβίζεται στην παθητική αναμονή εχθρικών αποφάσεων ή να παραμιλά για εξόδους και εφόδους, θα έκανε καλά εάν διατύπωνε ένα δικό της σχέδιο εξόδου της Ελλάδα από την κρίση με τρόπο πειστικό προς εταίρους και θεσμούς της ΕΕ, αξιοποιώντας τις αντιφάσεις τους! Αυτό, όμως, απαιτεί μια κυβέρνηση που θα δρα ενεργητικά και με σχέδιο και δεν θα προσαρμόζεται στις βουλήσεις τρίτων. Μια κυβέρνηση που δεν θα εκπροσωπούσε τις λύσεις των άλλων ως λύσεις για τη χώρα, αλλά θα πρόβαλε πειστικά τις λύσεις της χώρας στους τρίτους.
http://epirusgate.blogspot.com/2011/06/blog-post_7949.html
