να βρίσκονται σε μια τρικυμία και ενώ όλοι διατείνονται ότι θέλουν να βρούνε μια λύση για την ελληνική κρίση χρέους, εντούτοις συνεχίζουν να εμφανίζουν, όπως πολύ ωραία έχει γραφτεί σε επιμέρους σχόλια του GFF, τη γνωστή εικόνα “παιδικής χαράς” θέτοντας σε όλο και μεγαλύτερο κίνδυνο τη βιωσιμότητα της Ε.Ε.
Ποια λοιπόν πιστεύουμε ότι είναι η λύση στο πρόβλημα της κρίσης χρέους της Ε.Ε, μα πολύ απλά, όπως έχει γραφτεί εδώ και περίπου ένα χρόνο από το GFF, η λογική του να “κοπεί χρήμα”, στα πρότυπα της FED, με την Ε.Ε. να αγοράζει και να διαγράφει ένα μέρος του χρέους των κρατών μελών της Ε.Ε.. Επίσης, μια πιο “soft” λύση θα ήταν η έκδοση του ευρωομολόγου ή ένας συνδυασμός των δύο παραπάνω.
Μάλιστα, θα λέγαμε ότι μια τέτοια στρατηγική, με αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία σε μεγάλο βαθμό θα περιόριζε αν όχι θα μηδένιζε τον κίνδυνο εμφάνισης πληθωρισμού, που είναι κυρίως ο φόβος των όσων αντιτίθενται σε μια τέτοια λύση.
Πέραν του κίνδυνου του πληθωρισμού υπάρχει και το λεγόμενο “ηθικό θέμα” που επικαλούνται επίσης αρκετοί, αυτό δηλαδή της νομιμοποίησης των χρεών αμαρτωλών δημοσιονομικά χωρών, κυρίως της Ελλάδας, αλλά και της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιταλίας. Όμως και σε αυτήν την περίπτωση θα λέγαμε ότι ο κίνδυνος πλέον δεν υφίσταται, αφού είναι ξεκάθαρο ότι έχει επιλεγεί ο δρόμος της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλη την Ευρώπη και ήδη έχουν ληφθεί και θα ληφθούν ακόμη πιο αυστηρά μέτρα τα οποία ουσιαστικά τιμωρούν την απειθαρχία και την ασυδοσία ετών και μάλιστα με τον πλέον αυστηρό τρόπο. Μάλιστα θα λέγαμε ότι τα μέτρα και οι περικοπές που έχουν επιλεγεί, απλά οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε κοινωνικές αναταραχές χωρίς μάλιστα προηγούμενο, κάτι το οποίο θα έχει πολύ μεγάλες συνέπειες στις οικονομίες των χωρών και συνολικά στην παγκόσμια οικονομία.
Θα λέγαμε λοιπόν με πολύ απλά λόγια, ότι ή θα επιλεγεί η λύση του να “κοπεί νέο χρήμα” ή πολύ γρήγορα η Ε.Ε. θα βρεθεί αντιμέτωπη απέναντι με τη διάλυση της.
Σε αυτό το σημείο και σε συνδυασμό με τα παραπάνω θα θέσουμε και ένα άλλο ζήτημα. Ας δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας ότι τελικά η Ε.Ε. καταφέρνει να επιλύσει το πρόβλημα της κρίσης χρέους, έστω και προσωρινά, με διαφορετική στρατηγική από αυτήν του “quantitative easing”. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ποιος θα είναι ένας από τους μεγαλύτερους κίνδυνους που θα υπάρξει στο σύστημα; Μα πολύ απλά η παγκόσμια οικονομία θα βρεθεί πολύ σύντομα αντιμέτωπη με μια ισοτιμία ευρώ / δολάριο περίπου στο 1,65 με 1,75, με ότι αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα.
Προσωπικά πάντως εμείς πιστεύουμε ότι μια ισοτιμία σε αυτά τα επίπεδα (κάτι το οποίο θα είχε ήδη συμβεί αν δεν υπήρχε η ελληνική και γενικά η ευρωπαϊκή κρίση χρέους) θα οδηγούσε στην κατάρρευση του συστήματος.
http://www.greekfinanceforum.com/
