Η άρση μονιμότητας, η μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και η μείωση του αριθμού τους (απολύσεις), θα με έβρισκε απόλυτα σύμφωνο πριν από μερικά χρόνια. Τότε που αυτοί που θέλανε να δουλέψουν θα βρίσκαν δουλειά σε μεγάλο ποσοστό στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα; Τότε που ρωτούσα τους συγγενείς μου δημοσίους υπαλλήλους γιατί δεν επιλέγουν τον ιδιωτικό τομέα. Μεγαλύτερο ρίσκο, περισσότερα χρήματα. Τους έλεγα να μην διαμαρτύρονται για το δημόσιο, για τα λεφτά που παίρνουν και τα συγκρίνουν με τα δικά μου (του ιδιωτικού υπαλλήλου), για την εξέλιξή τους ή τις συνθήκες εργασίας. Είναι δικιά τους επιλογή. Τότε γινόμουν κακός γι αυτούς. Σήμερα;
Διαβάζω τρόπους που ψάχνει η κυβέρνηση για να μειώσει το κόστος και πραγματικά εκνευρίζομαι που συζητάει για μερική απασχόληση, εργασιακή εφεδρεία κλπ. Παρόλα αυτά δεν βλέπω τα αυτονόητα. Όλοι λένε ότι η άρση της μονιμότητας θα δημιουργήσει τεράστιο θέμα, ότι κάθε κυβέρνηση θα διώχνει τους μεν και θα βάζει τους δε, κλπ κλπ. Εγώ λοιπόν προτείνω το αυτονόητο. Άρση μονιμότητας για συγκεκριμένες περιπτώσεις που στον ιδιωτικό τομέα δεν θα τους συζητούσαμε καν ως λόγους απόλυσης. Τα πειθαρχικά παραπτώματα. Αν κάποιος δημόσιος υπάλληλος τα "πάρει", αν καταδικασθεί για ποινικό αδίκημα,... απόλυση. Είναι πραγματικά απίστευτο να το συζητάνε μόνο για τις ΔΕΚΟ επειδή θέλουν να τις πουλήσουν!!! Ειλικρινά δεν το χωράει ο νους μου.. Άντε καλά να θεωρούμε ότι θεωρούμε για τους δημοσίους υπαλλήλους και πολλές φορές είμαστε υπερβολικοί και άδικοι... αλλά γι αυτούς που αποδεδειγμένα τα έχουν πάρει... γι αυτούς που αποδεδειγμένα έχουν υποπέσει σε πειθαρχικά ή ακόμα και ποινικά παραπτώματα; Πόσο περισσότερο ηλίθιο θέλουν να με κάνουν να αισθανθώ που συνεχίζω να τους πληρώνω;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
