Πυροδότησε μια κρίση στη Βουλή την πιο ακατάλληλη στιγμή όταν έκρινε ότι έπρεπε να εκφράσει την… τεκμηριωμένη και συναινετική άποψη ότι η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση στην Ελλάδα ήταν αυτή του 1981. Τελικά, πρόκειται για συναίνεση; Ή για… ένεση διχασμού κατά την παλιά, δοκιμασμένη και αποδοτική δημοκοπική τακτική;
Το απίστευτο όμως είναι, ότι, για να τον καλύψει και, πράγματι επιχειρώντας να ηρεμήσει τα πνεύματα, ο πρωθυπουργός είπε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό, προκειμένου να φέρει τη Νέα Δημοκρατία πίσω στα έδρανα. Είπε: «Πρώτη φορά συμπεριφέρεται η αντιπολίτευση με τέτοιο τρόπο λίγο πριν τη λήξη μιας τόσο κρίσιμης συζήτησης. Θέλετε αφορμή για να φύγετε από την αίθουσα αυτή την κρίσιμη στιγμή χωρίς να ακούσετε τον Πρωθυπουργό τι θα πει…».
Ο κύριος Παπανδρέου κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος, που δείχνει πόσο καλά ξέρει το κόμμα του να στρογγυλεύει τις πραγματικότητες όπως το βολεύουν. Ένα και μόνο παράδειγμα αρκεί: το 1979, που κατά Πάγκαλον δεν είχαμε δημοκρατία στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ εγκατέλειπε την ίδια αίθουσα και δεν επέστρεφε σε αυτήν, την ημέρα που η Βουλή κύρωνε την ίδια τη Συμφωνία Ενταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ!
Αυτή κι αν ήταν κρίσιμη μέρα. Και το ΠΑΣΟΚ απλώς σηκώθηκε κι έφυγε. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν διάβασε ούτε καν το λόγο που του είχαν ετοιμάσει – εις εκ των δύο συντακτών εκείνου του λόγου που τελικά δεν αναγνώστηκε ποτέ αν και προετοιμαζόταν περίπου επί δίμηνο, ήταν ο τότε σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου για θέματα ΕΟΚ, μετέπειτα υπουργός Εθνικής Οικονομίας και σήμερα εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ. καθηγητής Τάκης Ρουμελιώτης. Πώς τα φέρνει η ζωή…
Αντιθέτως, χθες, μετά την πρόκληση Παγκάλου, η αξιωματική αντιπολίτευση επέστρεψε στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Και ορθώς έπραξε τόσο που αποχώρησε μετά από αυτή την απαράδεκτη δήλωση, με την άμεση αντίδραση του γραμματέα της Κ.Ο. κ. Κ. Τασούλα, όσο και που επέστρεψε, με εντολή του κ. Σαμαρά, ακριβώς γιατί η αποχώρηση ήταν ένας συμβολισμός εναντίον της πρόκλησης κι όχι μια πασοκικού τύπου περιφρόνηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, την οποία απαράμιλλα δίδαξε το ΠΑΣΟΚ σε αυτό τον τόπο.
Είναι φυσικά παντελώς ανάξιο λόγου να αναφερθεί κανείς στα περί πρώτης δημοκρατικής κυβέρνησης το 1981 για πολλούς λόγους, ο σημαντικότερος από τους οποίους είναι το αυταπόδεικτο: αν δεν υπήρχε δημοκρατία, πώς ήρθε το ΠΑΣΟΚ με 48%;... Αξίζει όμως να θυμίσει κανείς τα εξής:
Το 1981, όταν, κατά Πάγκαλο, γεννιόταν η δημοκρατία στην Ελλάδα, εκείνο που πραγματικά γεννιόταν ήταν το χρέος και τα ελλείμματα που σήμερα μας έχουν οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού και μας έχουν εξασφαλίσει άγνωστο μαύρο μέλλον.
Αντιθέτως, ο τελευταίος προυπολογισμός της… «προδημοκρατικής» κατά Πάγκαλον Ελλάδας, αυτόν που κατήρτισε η κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη, ήταν ισοσκελισμένος. Ελλειμμα δεν υπήρχε, ενώ το σύνολο του χρέους της χώρας ήταν μικρότερο από εκείνο που έχει σήμερα μόνο του το… ΙΚΑ.
Ο ίδιος ο κ. Πάγκαλος, που τώρα είναι ο κριτής όλων, την ώρα που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαζε, ουσιαστικά μόνος και με τεράστια προσπάθεια την Ελλάδα στην Ευρώπη, ήταν λαύρος εχθρός της ευρωπαικής προοπτικής της χώρας και την πολεμούσε με όλες του τις δυνάμεις και με την ίδια δημαγωγική λαικιστική δεινότητα που απέδωσε τα αναμενόμενα ακριβώς γιατί υπήρχε δημοκρατία, η οποία είναι πάντα ευάλωτη στους δημοκόπους. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ έχοντας το ΠΑΣΟΚ απέναντί του να ξεσηκώνει το λαό κατά της ένταξης για να κερδίσει ψήφους.
Επιπλέον, την ημέρα που παρέδωσε εκείνος και, στη συνέχεια, ο Γεώργιος Ράλλης την εξουσία, δεν είχε μπει ακόμα ούτε μάρκο ή φράγκο σε δωρεάν βοήθεια σε συνάλλαγμα στην Ελλάδα από τον κατακλυσμιαίο πακτωλό δωρεάν ευρωπαικού χαριστικού χρήματος που εισέρρευσε αμέσως μετά από την Ευρώπη, ειδικά στην πρώτη οκταετία Παπανδρέου. Τίποτα. Μετά ήρθαν τα λεφτά, μετά και το «μαζί τα φάγαμε»…Οι «προδημοκρατικές», κατά Πάγκαλο, κυβερνήσεις, δεν ακούμπησαν ευρωπαικά χρήματα. Είχαν πετύχει τη δημοσιονομική καθαρότητα της χώρας χωρίς αυτά. Αντίθετα, οι κύριοι «μαζί τα φάγαμε» δημιούργησαν το τρομερό έλλειμμα και το χρέος και μαζί του την απόλυτη ελληνική αναξιοπιστία στην Ευρώπη που σήμερα πρωταγωνιστεί στις συνειδήσεις όλων.
Αλλά, τελικά, ίσως γι αυτό και η πορεία αυτής της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι αδιέξοδη. Γιατί οι άνθρωποι που πολέμησαν με λύσσα την ευρωπαική ένταξη της Ελλάδας και, στο κρίσιμο βαθύτερο επίπεδο την ευρωπαική προσαρμογή και σύγκλιση της χώρας, δεν την πίστευαν. Και πιθανότατα, κατά βάθος, και τώρα δεν την πιστεύουν. Ότι κάνουν, το κάνουν από φόβο, όχι από πεποίθηση. Γι αυτό και αποτυγχάνουν.
Παραμένουν σκληροί κομματοκράτορες που ελέγχουν το κράτος και το χρειάζονται μεγάλο και ημιθανές, για να παρατείνουν τη βαθύτερη εξουσία τους – βλέπε τη δύναμη του κομματικού συνδικαλισμού τους τον οποίο αδυνατούν και δεν θέλουν να αγγίξουν. Γι αυτό το μόνο που ξέρουν να πράττουν, είναι να φτιάχνουν υφέσεις και σπατάλες εις βάρος του λάου. Αυτή είναι η ευκολία των δημοκόπων. Οι χαμηλοί μισθοί και οι συντάξεις πληρώνουν τη «δημοκρατικότητά» τους, όχι τα συμφέροντα, ούτε η φοροδιαφυγή. Και οι δαπάνες του δημοσίου, περίπου δύο χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ που έχει γονατίσει τους Ελληνες και μάλιστα ατελέσφορα, αντί να περιορίζονται, διογκώνονται ακόμα! Και, τώρα, βάζουν μπρος ένα εξευτελιστικό (και εντελώς παράλογο οικονομικά) ξεπούλημα, που το βαφτίζουν αποκρατικοποιήσεις… Ετσι δεν είναι κύριε Πάγκαλε;
http://www.tovima.gr/
