Ο κάθε ηγέτης δίνει μια καθημερινή μάχη με τις «σκοτεινές» πτυχές και τις εγγενείς αδυναμίες της προσωπικότητάς του, προκειμένου να τις υπερνικήσει, και το τελικό «προϊόν» που θα πλασάρει στο «αγοραστικό κοινό», δηλαδή τους ψηφοφόρους, να είναι ελκυστικό και εμπορεύσιμο.
Έχει διαπιστωθεί ακόμη, ότι στην πολιτική ισχύει, σχεδόν πλήρως το ρητό «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Ή, δεν τα τιμούν. Υπό την έννοια ότι όταν μια διαδρομή πλησιάζει στο τέλος της, και ο πρωταγωνιστής δεν βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο των εξελίξεων, ούτε αποτελεί πόλο αποφάσεων, αρχίζουν οι παρεκκλίσεις, ακόμη και οι «ιδεολογικές ακροβασίες».
Η Γαλλία είναι μια σύγχρονη Δημοκρατία γεμάτη ιδιαιτερότητες και ζωηρά παραδείγματα πολιτικών που τα έβαλαν με τον δικό τους «κακό εαυτό». Άλλοι βγήκαν νικητές, και έτσι κατάφεραν να πρωταγωνιστήσουν ή ακόμη και να κυριαρχήσουν στην πολιτική ζωή του τόπου. Άλλοι πάλι… ρέπουν προς την αυτοϋπονόμευση.
Οι σχέσεις του σημερινού Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας με τον προκάτοχό του, Ζακ Σιράκ, υπήρξαν διαχρονικά σχεδόν εχθρικές. Ο Σιράκ μάλλον έχει δίκιο όταν παραπονιέται ακόμη ότι ο Σαρκοζί δεν τον σεβάστηκε ποτέ, βρέθηκε απέναντί του σε κεντρικές πολιτικές επιλογές, υπονόμευσε την Προεδρία του, ουσιαστικά έχτισε τη δική του πολιτική ταυτότητα, «τσαλακώνοντας» εκείνη του άλλοτε δημάρχου του Παρισιού, και ιστορικού υπερασπιστή των αρχών του «γκολισμού».
Πολύ πρόσφατα, ο Ζακ Σιράκ εξέδωσε τον δεύτερο τόμο των απομνημονευμάτων του, εκεί όπου «πυροβολεί» πολιτικά τον Νικολά Σαρκοζί, σε μια κρίσιμη περίοδο για τη γαλλική Κεντροδεξιά, καθώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών, είτε είναι ο Φρανσουά Ολάντ είτε η Μαρτίν Ομπρί, έχει προβάδισμα για την Προεδρία και την ανακατάληψη των Ιλισίων Πεδίων, για πρώτη φορά από την εποχή που ο Φρανσουά Μιτεράν κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή της Γαλλίας.
Στο βιβλίο, ο Σιράκ μιλάει εγκωμιαστικά για τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν και τον Αλέν Ζιπέ, το πάθος της «ρεβάνς» από τον Νικολά Σαρκοζί όμως, τον οδήγησε σε ένα πρωτοφανές πολιτικό «unfair». Σε εκδήλωση στην οποία παρέστη μαζί με τον Φρανσουά Ολάντ, που θεωρείται ο επικρατέστερος για το προεδρικό χρίσμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, δήλωσε ότι αν δεν είναι υποψήφιος για λογαριασμό της Κεντροδεξιάς ο Αλέν Ζιπέ, ο ίδιος ο Σιράκ δεν θα διστάσει να προτιμήσει τον πρώην Γραμματέα των Σοσιαλιστών. Δηλαδή, των ιστορικών του αντιπάλων, καθώς ο ίδιος επεδίωξε διαχρονικά για τον εαυτό του τον ρόλο του ενοποιητή της γαλλικής Κεντροδεξιάς, ακόμη και την περίοδο της μεγάλης κρίσης με τον Εντουάρ Μπαλαντίρ, με τον οποίο είχε συνταχθεί ο τότε ανερχόμενος Νικολά Σαρκοζί.
Φυσικά, ο Αλέν Ζιπέ δεν πρόκειται να είναι υποψήφιος για τα Ιλίσια Πεδία. Ο δε Σιράκ, δεν άφησε περιθώρια… δικαιολόγησης της προτίμησής του για τον Ολάντ, στα πλαίσια της ευγένειας και του τακτ, αλλά τόνισε στους δημοσιογράφους τρεις φορές ότι θα ψηφίσει τον υποψήφιο των Σοσιαλιστών.
Αυτό που μάλλον διαφεύγει του Ζακ Σιράκ, είναι η πιθανή αντίδραση που θα προκαλέσουν οι δηλώσεις του στο θυμικό της γαλλικής Κεντροδεξιάς. Στέλνοντας στις κάλπες, για να υπερψηφιστεί ο Νικολά Σαρκοζί, πολλούς που μέχρι πρότινος δήλωναν απογοητευμένοι από τα πεπραγμένα της θητείας του. Μόνο που λειτουργούν πρωτίστως με παραταξιακή συνείδηση, και δεν επιτρέπουν στους προσωπικούς εγωισμούς να θολώσουν την ορθότητα της σκέψης και της κρίσης τους.
statesmen.gr
