(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΕΙΔΑΝ τη μπόρα να’ ρχεται και δεν ήταν βροχή καλοκαιριάτικη για ρεμβασμό.
Δεν τους τρόμαξαν βροντές και μακρινές αστραπές-ξέρουν από τέτοια-και μόνο τον κεραυνό φοβούνται. Συνολικά σαν κόμματα, ατομικά και χωρίς διακρίσεις. Φοβούνται διαμαρτυρίες από ανώνυμους, οργισμένους και απελπισμένους και, βέβαια, αν δούμε τα... πολυπληθή παλικάρια του κ. Τσίπρα να βγαίνουν απ’ τον στόχο, θα πονηρευτούμε για πολλά. Παλιά, που έχουν να κάνουν με ηθική αυτουργία σε… μολοτοφόρους, μέχρι σημερινά που θυμίζουν «αγανακτισμένους» της βραδιάς Λαμπράκη.
ΕΚΕΙ, λοιπόν, που (τους) περιμέναμε για πρωτοβουλίες που θα’ χαν να κάνουν με πολιτικούς αυτοχειριασμούς, μετάνοιες και… χαρακίρια, προβάλλουν 20 «επαναστάτες» (με 1-2 «Μπουμπουλίνες») και… μας τρίβουν στη μούρη την υπογραφή τους. Πρόταση για συζήτηση - ανάλυση των οικονομικών και περί μνημονίου! Κι είναι τόσο πρωτότυπο και ριζοσπαστικό, που κρατάμε την ανάσα. Για την ώρα και τη στιγμή που θα προσέλθει στη βουλή για τη συζήτηση η κα Γκερέκου. Με τα πλούτη και τα «πεπραγμένα» της. Η «αθώα του αίματος» απ’ την οικονομική… συντριβή του κ. Βοσκόπουλου μετά στοιχείων φοροκλοπής και (ανώδυνων) προστίμων. Η… εργασιομανής κα Νταλάρα που έδωσε μάχη για να αποδείξει πως δεν ήταν στο καΐκι της.. διαφυγής στην Κέρκυρα.
ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ κι άλλα πολλά να κάνουν, δεν τα κάνουν και μόνο για την… έδρα τους νοιάζονται. Τους θέλαμε να αρπάζουν απ’ τον γιακά τις «φίρμες» που άδειασαν ταμεία ως υπουργοί της Ν.Δ. σε πανάκριβες σουίτες, να μας αποκαλύψουν «κουμπάρους» και τρωκτικά να καθηλώνουν αμαρτωλούς, να βγάζουν πόρισμα για μίζες, υποβρύχια και Βατοπέδια και να μας παραδίδουν σε κοινή θέα τους πρωταγωνιστές και σε δημόσια περιφρόνηση τους δράστες.
ΤΙ άλλο περιμέναμε αντί υπογραφών; Ελπίζαμε πως θα προσέρχονταν οι εκπρόσωποι των κομμάτων με δυο φακέλους (έκαστος) στα χέρια. Στον έναν φάκελο θα είχαν μάτσο τα προνόμιά τους για κατάργηση δίνοντας κουράγιο στον πενόμενο λαό και στον άλλο την ομαδική παραίτησή τους. Προτάσεις διαζευκτικές, που θα εκτόνωναν το καζάνι και θα τους έδινε ανάσα. Δεν το κάνουν κι είναι εκτεθειμένοι. Δεν στέργουν, αλλά δεν είναι «μπόρα που θα περάσει». Είναι μια διαρκής απαίτηση των πολιτών, με στοιχεία αναπόφευκτης αγριότητας. Για ευθύνες πολιτικών που σφυρίζουν αδιάφορα, φορτωμένοι με προνόμια και «δοξασμένοι» απ’ τους φίλους, συγγενείς, νύφες, γαμπρούς και τα παιδιά τους που διόρισαν.
