Οι χιλιάδες πολίτες που μαζεύονται κάθε μέρα στις πλατείες της Ελλάδας αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης δεν μαζευόμαστε για πλάκα.
Μαζευόμαστε γιατί είμαστε άνεργοι χωρίς ελπίδα, εργαζόμενοι σε άθλιες συνθήκες και με εξευτελιστικές απολαβές, συνταξιούχοι που κανείς δεν καταλαβαίνει πώς τα βγάζουν πέρα, νέοι που δεν βρίσκουν νόημα στο να σπουδάσουν και πολλοί πολλοί άλλοι.
Δεν πρόκειται να γυρίσουμε στα σπίτια μας πολύ απλά γιατί δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε. Δεν έχουμε κυριολεκτικά τίποτα να κάνουμε και δεν υπάρχει καμιά προσδοκία για το μέλλον. Δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια να βλέπουμε να κλείνουν σχολεία, να κόβονται μισθοί και συντάξεις, να κλείνουν μικρομάγαζα, να κλείνουν οι πόρτες των νοσοκομείων σε όσους είναι ανασφάλιστοι, να κατάσχονται σπίτια, να ξεπούλιουνται τα πάντα. Ήδη μιλάμε για μια χαμένη γενιά, νιώθουμε απόβλητοι, νιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα να αλλάξουν δραστικά τα πράγματα γιατί το χρωστάμε στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας.
Δεν πρόκειται να σταματήσουμε τώρα που έχει αρχίσει να σπάει ο φόβος και η τρομοκρατία. Τώρα που και οι πέτρες καταλαβαίνουν ότι οι εργαζόμενοι δεν χρωστάνε σε κανένα και ότι στη ζυγαριά ανάμεσα στους τραπεζίτες και τις ζωές μας διαλέγουμε τις ζωές μας. Για εμάς το μνημόνιο και η κυβέρνηση έχουν ήδη φύγει από τη χώρα. Απλά δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Είμαστε ήδη στη επόμενη μέρα.
Ερχόμαστε κάθε μέρα στην πλατεία γιατί έχουμε σιχαθεί την επίφαση δημοκρατίας που μας σερβίρουν. Από τη μια κυβερνήσεις που κάνουν πράγματα χωρίς καμιά νομιμοποίηση (με αποκορύφωμα την τωρινή κυβέρνηση που έφερε το ΔΝΤ και προχωράει στη διάλυση των πάντων χωρίς να έχει το δικαίωμα γιατί κανείς δεν την εξουσιοδότησε γι’ αυτό!!!) και από την άλλη τα κυρίαρχα ΜΜΕ που αντί να ενημερώνουν, διαστρεβλώνουν, αποκρύπτουν και τρομοκρατούν επιχειρώντας λυσσαλέα να μας πείσουν ότι πρέπει να λέμε και ευχαριστώ από πάνω (το ίδιο συμβαίνει και με τις πλατείες της Ευρώπης: είτε το αποσιωπούν είτε το «φωτίζουν» όπως αυτά θέλουν αποκρύπτοντας ότι δεν πάει άλλο με τα μνημόνια και τις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» για να πάει η χώρα «μπροστά» και στο «αύριο»...)
Γι’ αυτό λοιπόν ζητάμε πραγματική δημοκρατία, να είναι δική μας απόφαση το μέλλον μας. Αλλά δεν την ζητάμε μόνο, την κάνουμε πράξη ήδη στις λαϊκές συνελεύσεις, τις ομάδες εργασίας, την οργάνωση της καθημερινότητας. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και όλων των χρωμάτων συνεργάζονται αρμονικά και αγωνίζονται για ένα κοινό σκοπό, την καλυτέρευση της ζωής της δικής τους και των διπλανών τους. Ποιος μπορεί να το νικήσει αυτό?
http://topontiki.gr/article/17588
