Αγανακτισμένος πολίτης ένας βιομήχανος διαδηλώνει στην πλατεία. Το παράπονο του, οι μισθοί δεν έπεσαν ακόμα στα 200 Ευρώ ...
και έτσι η επιχείρηση του δεν είναι ανταγωνιστική. Διπλά του ένας 20άρης με μικτό 592 Ευρώ εκφράζει, ειρηνικά και αυτός, την αγανάκτηση του για την πρακτική του αδυναμία να ζήσει. Και οι δύο κατηγορούν τους πολιτικούς, είναι ανίκανοι και άτολμοι.
Η παραπάνω σκηνή ίσως να θυμίζει μέρος από κάποιο ανέκδοτο, αλλά μην πάμε μακριά στο παρελθόν. 1789: Η τεχνολογική πρόοδος οδήγησε την παραγωγή σε νέα υψηλά επίπεδα καταμερίζοντας την εργασία και σαρώνοντας τον ατομικό παραγωγό. Οι νέες σχέσεις παραγωγής ασφυκτιούσαν στο φεουδαρχικό σύστημα και να η Γαλλική επανάσταση. Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, αυτά διεκδικούσαν οι αστοί και οι εργάτες οι νέοι πολίτες εκείνης της εποχής. Κέρδισαν την ελευθερία να πουλάνε ελεύθερα την εργατική τους δύναμη, ισότητα μέσω της κατάργησης των ταξικών προνομίων της αριστοκρατίας και αδελφοσύνη μέσα στα νέα εθνικά σύνορα.
Το οικονομικό σύστημα που αναδείχθηκε ήταν το καπιταλιστικό που επέτρεπε την συγκαλυμμένη εκμετάλλευση των εργατών μέσω της υπεραξίας της εργασίας, τα ταξικά προνόμια καταργήθηκαν, όχι όμως και οι ταξικές διακρίσεις. Οι εργάτες έμειναν με μοναδική τους περιουσία την εργατική τους δύναμη αναγκασμένοι να δουλεύουν για τους κατόχους των εργοστασίων τους αστούς.
Και πάμε στο σήμερα, τι διεκδικούμε ως αγανακτισμένοι πολίτες; πραγματική δημοκρατία και ποιοι μας την στερούν; οι απατεώνες πολιτικοί. Οι πολιτικοί όμως υπάρχουν και λειτουργούν μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα που αυτό με την σειρά του ικανοποιεί ένα συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα. Να μια ιεραρχία:
-Οικονομικό σύστημα
-Πολιτικό σύστημα
-Πολιτικοί
Οι πολιτικοί είναι αναλώσιμοι και εύκολα αντικαθίστανται. Το πολιτικό σύστημα ελίσσεται, κοινοβουλευτική δημοκρατία με λεγόμενες δεξιές, αριστερές κυβερνήσεις, κυβερνήσεις συνεργασίας, στρατιωτικά καθεστώτα. Όλα με σταθερό το οικονομικό σύστημα, τον καπιταλισμό με χαρακτηριστικό του την ανθρώπινη εκμετάλλευση μέσω της μισθωτής εργασίας. Αλήθεια μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία όσο υπάρχει εκμετάλλευση του ανθρώπου; νοείται δημοκρατία χωρίς ισότητα; και βέβαια όχι την αστική ισότητα που καλεί για παράδειγμα δυο μαθητές να γράψουν κοινές εξετάσεις χωρίς να εξετάζει αν κάποιο από αυτά έχει τους γονείς του άνεργους με ότι αυτό συνεπάγεται για την απόδοση τους.
Απογυμνωμένοι ιδεολογικά καταργώντας από το λεξιλόγιο όλες τις λέξεις με κατάληξη -ισμος και απλά δεχόμενοι σεχταριστικά το “όλες οι ιδεολογίες φταίνε, όλοι οι πολιτικοί φταίνε”. Με δαιμονοποιημένη την πολιτική και τον συνδικαλισμό, χωρίς ταξική συνείδηση, χωρίς καν ομαδική συνείδηση με αποθεωμένη την ατομικότητα, προχωράμε να γράψουμε το μέλλον μας πριν εξηγήσουμε το σήμερα, το πως φτάσαμε ως εδώ. Το θέμα της εξουσίας, τα θέματα σχέσεων παραγωγής και ανταλλαγής πως τα σχεδιάζουμε;
Δεν γνώρισε η ανθρώπινη κοινωνία ιστορικά άλματα χωρίς ρήξη με το παρελθόν και χωρίς σχεδιασμό για το αύριο. Με ανύπαρκτη κάποια ιδεολογική βάση, κάποιο διεκδικητικό πλαίσιο η διαμαρτυρία ρήξη δεν θα γίνει, στην καλύτερη περίπτωση θα βελτιώσει την ζωή μερικών από εμάς και πάντα πρόσκαιρα.
Η αγανάκτηση του λαού πρέπει να αποτελέσει δύναμη ανατροπής και θα αποτελέσει τέτοια δύναμη όταν αποκτήσει πολιτική οντότητα. Αυτή την στιγμή φοβάμαι ότι ακολουθούμε αδιέξοδα μονοπάτια, μη διερευνώντας αρκετά τον τελικό σκοπό και εξυμνούμε το κίνημα. Το φαινόμενο είναι παλιό στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η Ρόζα Λούξεμπουργκ το είχε θέσει ως εξής “Η εργατική τάξη δε μπορεί να υιοθετήσει τη φιλοσοφική στάση "ο τελικός σκοπός δε μου είναι τίποτα, το κίνημα είναι το παν". Αντιθέτως, χωρίς συσχέτιση του κινήματος με τον τελικό στόχο, εμένα το κίνημα ως σκοπός αφεαυτός δε μου είναι τίποτα, ο τελικός σκοπός είναι το παν!”
Οι εργάτες, οι αγρότες, οι μικρομαγαζάτορες, οι βιοτέχνες, οι πολίτες που παράγουν τον πλούτο δεν πρέπει να λησμονήσουν των μόχθο και τις θυσίες αίματος των προηγούμενον αγωνιστών από εμάς, να θέσουν σκοπό που να στέκεται στο ύψος των θυσιασμένων συντρόφων μας.
Σε όσους τυχών τα παραπάνω προκαλούν αγωνίες για καπήλευση του κινήματος των αγανακτισμένων πολιτών θα τους έλεγα να κοιτάξουν προς την μεριά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε.), που τυγχάνει να μην είναι ιδιοκτησίας του εργαζόμενου λαού. Μόνο φόβο μπορεί να προκαλεί η εξύμνηση του κινήματος από τα Μ.Μ.Ε. με ζωντανές συνδέσεις και με ιδιαίτερες αναφορές στον ατομικό χαρακτήρα (χωρίς ομάδες), το απαλλαγμένο από ιδεολογίες (προφανώς πλην της κυρίαρχης ιδεολογίας, εκτός αν συγκεντρωνόμαστε σαν Tabula rasa κάτι), και την έλλειψη οργάνωσης των εργαζομένων στους εργασιακούς χώρους.
Αναγνώστης
