Το τελευταίο διάστημα ο σύλλογος της Φοιτητικής Εστίας του ΕΜΠ με μοναδικό όπλο τις ανάγκες του αγωνίζεται μέσα από συλλογικές διαδικασίες...για να μην κλείσει η εστία και να διατηρηθεί ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της φοιτητικής μέριμνας. Από τη Δευτέρα 16 Μαΐου ξεκίνησε κατάληψη στην διοίκηση της εστίας με κύριο αίτημα να διασφαλιστεί η λειτουργία της μετά την λήξη της σύμβασης μεταξύ ΕΙΝ και ΕΜΠ και να μην επιβληθεί κανένα ιδιωτικοοικονομικό κριτήριο. Το ενδεχόμενο κλεισίματος της ΦΕΕΜΠ δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά αποτελεί κομμάτι της συνολικότερης πολιτικής βούλησης των εκάστοτε κυβερνήσεων που εδώ και χρόνια προσπαθούν να απαλλαγούν από το βαρίδιο της φοιτητικής μέριμνας εφαρμόζοντας το τρίπτυχο υποχρηματοδότηση, υποβάθμιση, ιδιωτικοποίηση. Οι εστίες έχουν οδηγηθεί σε οριακή κατάσταση με σοβαρά προβλήματα συντήρησης και φύλαξης. Οι ελάχιστοι εργαζόμενοι που έχουν απομείνει δεν φθάνουν για να καλύψουν τις πάγιες ανάγκες της και οι περισσότεροι από αυτούς δουλεύουν κάτω από το άθλιο καθεστώς των εργολάβων. Επιπλέον, την προηγούμενη εβδομάδα ο Πάγκαλος ανακοίνωσε τη συγχώνευση ή κατάργηση του Εθνικού Ιδρύματος Νεότητας, του δημόσιου φορέα, δηλαδή, που είναι υπεύθυνος για τη μέριμνα των μαθητών και των φοιτητών. Αυτό σημαίνει αφενός ότι πολλοί εργαζόμενοι του ΕΙΝ θα πεταχθούν «αξιοκρατικώς» στο δρόμο μέσα από μία διαδικασία αξιολόγησης μέσω ΑΣΕΠ και αφετέρου ότι θα υποβαθμιστεί ακόμα περισσότερο η φοιτητική μέριμνα και θα οδηγηθεί στην πλήρη ιδιωτικοποίηση ή ακόμη και την κατάργηση της.
Η μεθοδευμένη προσπάθεια ισοπέδωσης της φοιτητικής μέριμνας συνδέεται άμεσα με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που μειώνει την κρατική χρηματοδότηση για τα πανεπιστήμια, εξαρτώντας τα από ιδιωτικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις και εισάγοντας στην οργάνωση και λειτουργία τους ανταποδοτικά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα εστιών της επαρχίας που διαχειρίζονται εξολοκλήρου τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και στις οποίες έχουν ήδη επιβάλει ενοίκια της τάξης των 100€ και δίνουν δωμάτια σε φοιτητές όχι με βάση την κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση αλλά με βάση το πόσο αποδοτικοί είναι. Καταργείται έτσι στην πράξη ο δημόσιος χαρακτήρας της παιδείας και θέτονται όλο και μεγαλύτεροι ταξικοί φραγμοί, καθώς στο νέο νομοσχέδιο που κατατίθεται προς ψήφιση το καλοκαίρι πέραν των άλλων εισάγονται δίδακτρα, περικόπτονται τα συγγράμματα και ενταντικοποιούνται οι σπουδές.
Ζούμε σε μια εποχή που μας λένε να κάνουμε θυσίες για να σώσουμε τη χώρα από την κρίση, ότι πρέπει να σφίξουν τα ζωνάρια γιατί «όλοι μαζί τα φάγαμε». Σε μία εποχή που ο συνεχής υπερδανεισμός του κράτους και η πληρωμή των τοκογλύφων θεωρούνται αναγκαία για να μην χρεοκοπήσουμε, όπου οι περικοπές μισθών και κοινωνικών παροχών, οι συγχωνεύσεις σχολείων και Πανεπιστήμιων, το κλείσιμο νοσοκομείων, η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης και το ξεπούλημα 50δις δημόσιας περιουσίας θεωρούνται απαραίτητα για την εξεύρεση πόρων.
Μας λένε, επίσης, ότι τα μέτρα είναι μονόδρομος, ότι δεν αξίζει να αγωνίζεσαι, ότι οι αγώνες είναι μάταιοι. Προσπαθούν να εφαρμόσουν το διαίρειν και βασίλευε στρέφοντας τον έναν εναντίον του άλλου. Προσπαθούν να μας φοβίσουν με συλλήψεις, δακρυγόνα, με δολοφονικές απόπειρες σε διαδηλωτές, με ένταση του παρακράτους και μαχαιρώματα σε μετανάστες. Κι όλη αυτή η κατάσταση παρουσιάζεται από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ ως επιβεβλημένη από την ΕΕ και το ΔΝΤ, αποπροσανατολίζοντας τον λαό από την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε μονομερώς σε αυτούς τους οργανισμούς για να χρηματοδοτήσει τα «ελλείμματά» της και επέλεξε να θυσιάσει το λαό προς όφελος των δανειστών της. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η κυβέρνηση δεν αναγκάζεται να ακολουθήσει τις συγκεκριμένες πολιτικές, αλλά τις επιδίωξε από την αρχή, συναινεί και συμπράττει μετακυλίοντας το πολιτικό κόστος στους οργανισμούς αυτούς.
Είναι, λοιπόν, αναγκαίο όσο ποτέ οι εργαζόμενοι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να απεγκλωβιστούν από τα στενά όρια των εργατοπατέρων και της ξεπουλημένης ηγεσίας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που προκηρύσσουν απεργίες εκτόνωσης και ξεπουλάνε τα εργατικά συμφέροντα σε κυβερνητικούς διαλόγους, και να οργανώσουν την πάλη τους σε ταξικά σωματεία, που θα συντονίζονται μεταξύ τους μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες βάσης, χαράσσοντας ένα ταξικό εργατικό κίνημα διαρκείας αποφασισμένο και ικανό να διεκδικήσει όσα του ανήκουν. Όσο αποφασισμένο κι αν φαίνεται το ΠΑΣΟΚ, τα αντιδραστικά μέτρα που επιβάλει και συνολικότερα η βάρβαρη εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο μπορεί να ανατραπεί από ένα μαζικό λαϊκό κίνημα. Φωτεινά παραδείγματα κοινωνικών ομάδων που πάλεψαν με μαζικούς όρους ως το τέλος για τα δίκαια αιτήματα τους και κατάφεραν σημαντικές νίκες είναι οι κάτοικοι της Κερατέας που βρίσκονταν στα οδοφράγματα αντιμέτωποι με τις δυνάμεις καταστολής για πάνω από δύο μήνες και οι εργαζόμενοι μετανάστες που χρησιμοποίησαν σαν έσχατο μέσο πάλης την ίδια τους τη ζωή κάνοντας 46 ημέρες απεργία πείνας.
Η φοιτητική μέριμνα κατακτήθηκε με αγώνες και με αγώνες θα διατηρηθεί. Το κλείσιμο των εστιών έχει αποτραπεί πολλές φορές στο παρελθόν με δυναμικές και συλλογικές κινητοποιήσεις των εστιακών συλλόγων, στήριξη από φοιτητικούς συλλόγους και σωματεία εργαζομένων. Τα αιτήματά μας δεν είναι ουτοπικά και ο αγώνας μας είναι δίκαιος. Η ιδιωτικοποίηση των εστιών δεν είναι αναγκαίο κακό επειδή δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά αποτελεί συγκεκριμένη πολιτική επιλογή του κράτους. Άλλωστε, αν υπήρχε πολιτική βούληση να αναβαθμιστεί ποιοτικά η φοιτητική μέριμνα θα είχε γίνει όλα τα προηγούμενα χρόνια, όπου το ελληνικό κράτος βρισκόταν σε περίοδο ανάπτυξης. Ας θυμηθούμε μόνο την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων τους ρυθμούς με τους οποίους ανεγείρονταν ξενώνες και ολόκληρα στάδια την ίδια ώρα που δεκάδες εργάτες πέθαιναν στα τεράστια εργοτάξια, οι φοιτητές εκδιώκονταν από τις εστίες και καταπατούνταν το πανεπιστημιακό άσυλο.
Η δική μας απάντηση θα πρέπει να είναι μαζική και δυναμική. Αρκεί να παλέψουμε μαζί φοιτητές και εργαζόμενοι με διάρκεια, υπομονή και επιμονή. Αρκεί η δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία και συνολικά οι κοινωνικές παροχές να αποτελούν ζητήματα της πάλης όλου του λαού.
Καμία εστία να μην κλείσει, κανένας εργαζόμενος να μην απολυθεί.
Δημόσια και δωρεάν παιδεία, στέγαση και σίτιση.
Ανέγερση νέων εστιών, συντήρηση των ήδη υπαρχουσών και στελέχωσή τους με επαρκές, δημόσιο και μόνιμο προσωπικό.
Ενιαίος δημόσιος φορέας διαχείρισης των εστιών, που θα χρηματοδοτείται απ’ ευθείας από τον κρατικό προϋπολογισμό και θα ελέγχεται από το φοιτητικό και το εργατικό κίνημα.
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ Φ.Ε.Ε.Μ.Π. ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΑΠΟ Φ.Ε.Π.Α., Φ.Ε.Α., Ν.Ε.Ε.Μ.Π.
