τη στιγμή...
Και αυτό γιατί δεν ξέρω την αλήθεια. Την ψάχνω την αλήθεια αλλά δεν ξέρω
που να τη βρω, που να τη διαβάσω, που να τη μάθω.
Πιάνω τον εαυτό μου να μην πιστεύει πλέον κανέναν. Μια καχυποψία παντού, να μην με
καπελώσει κανείς, κάνω δεύτερες σκέψεις για όλους και για όλα, απαισιοδοξία για
τα πάντα. Και ταυτόχρονα αυτό το συναίσθημα με ενοχλεί. Η κατάσταση απαιτεί δυναμισμό,
ζωντάνια και ενότητα.Χαίρομαι τόσο πολύ και συγκινούμαι που βλέπω όλο αυτό τον κόσμο στις πλατείες.
Θέλω τόσο πολύ να πιστέψω σε όλους σας και στον εαυτό μου. Αλλά
ο εαυτός μου και πολλοί από εσάς με έχουν απογοητεύσει τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια.
Πείτε μου ότι είναι αλήθεια ότι αλλάξαμε, οτι πλέον μπορούμε να συνεννοηθούμε, ότι τις
μούντζες τις ρίχνουμε πλέον με συνείδηση γιατί πρώτα μουντζώσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό, ότι κάναμε την επανάσταση μας στην ηλιθιότητα που μας έδερνε τόσα χρόνια. Πείτε μου ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα δω τα ίδια αποτελέσματα, ότι δεν θα δω τα ίδια κομματόσκυλα οποιασδήποτε παράταξης να πανηγυρίζουν. Πείτε μου ότι δεν θα με ξανακλέψει ο διπλανός μου. Αποκλείεται έτσι; Γιατί αν και φοβάμαι να το κάνω, θα πιστέψω με όλη μου τη δύναμη σε εσάς και σε μένα. Είμαι σίγουρη πως τις λαμογιές μας τις μετανιώσαμε, αφού μας είδα να φωνάζουμε ενωμένοι. Δεν είναι μόνο ότι χάσαμε τη βολή μας, είναι κάτι βαθύτερο που άλλαξε, σωστά;
Δυο μόνο πράγματα με νοιάζουν. Θέλω να ανατραπεί όλο αυτό το σάπιο σύστημα. Δεν θέλω
να φεύγει η γενιά μου στο εξωτερικό για να βρει την τύχη της. Θέλω να φύγουν οι καναλάρχες και οι
πουλημένοι δημοσιογράφοι έξω να βρουν την τύχη τους. Όχι οι πολιτικοί, αυτούς τους θέλω φυλακή. Μαζί με τις μεγάλες οικογένειες αυτού του τόπου που μαζί τόσα χρόνια κάνουν κουμάντο. Και αφού μπουν φυλακή να ανοίξουν οι λογαριασμοί τους και θα δούμε μετά το τι και πόσα λεφτά υπάρχουν.Και να επιστραφούν όλα αυτά τα λεφτά εκεί που ανήκουν. Θέλω να διεκδικήσω τα δικαιώματα μου για παιδεία, υγεία, εργασία και να τηρήσω όμως και τις υποχρεώσεις μου σωστά. Θέλω να αλλάξει το σύνταγμα και να υπηρετεί πλέον την αληθινή Δημοκρατία. Θέλω όλοι να υπηρετούμε την αληθινή Δημοκρατία. Γιατί όλα αυτά τα λαμόγια εμείς
τα φέραμε και εμείς τα αναδείξαμε, μέχρι που τους μοιάσαμε και λίγο. Θέλω μια αληθινή επανάσταση.Με λειζερ και μούντζες δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα. Πρόκειται για παχύδερμα, δεν νιώθουν λέμε! Όχι, δεν θέλω ειρηνική διαμαρτυρία. Γιατί είναι κλέφτες και φονιάδες. Θέλω μια μη ειρηνική στοχευμένη διαμαρτυρία.Και λέω στοχευμένη γιατί δεν θέλω να δω ξανά απλό κόσμο να κλαίει τις περιουσίες του χωρίς να φταίει σε τίποτα και τον Πρετεντέρη να πορδοχαίρεται γιατί δώσαμε το πάτημα και χάσαμε το δίκιο μας. Και όλα αυτά τα θέλω τώρα προτού να είναι πολύ αργά. Θέλω άνθρωποι αξιόπιστοι και όχι προδότες να μας πουν την πραγματική κατάσταση της χώρας και να πράξουμε ανάλογα. Προτιμώ αν κάτι είναι να το περάσω ούτως η άλλως, να το περάσω
τώρα και όχι μετά, ζώντας τα "10 χαμένα χρόνια" της Αργεντινής. Και το λέω με πλήρη επίγνωση του τι μπορεί να συμβεί. Ναι, ο κακός μου εαυτός μου ψιθυρίζει "θα χάσεις τη βολή σου", αλλά η ιστορία της χώρας αμέσως του ρίχνει σφαλιάρα που τόλμησε να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Αν όλοι οι πρόγονοι μας, για τους οποίους σηκώνουμε ψηλά τη μύτη στους ξένους, σκεφτόντουσαν τη βολή τους, δεν θέλετε να ξέρετε που θα είμαστε τώρα.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω πως ένας λαός που πέρασε τόσα και τόσα μέσα σε τόσο λίγα χρόνια έγινε τόσο για τον κώλο του και τη βολή του. Γι' αυτό, το δεύτερο πράγμα που με νοιάζει είναι το μετά. Το πως θα πορευτούμε όταν όλα αυτά τελειώσουν. Θα γίνουμε και εμείς μια γενιά που θα την κλαιν οι ρέγγες, όπως έγινε με τη γενιά του Πολυτεχνείου; Θα μας ψάχνουν τα παιδιά μας στις μπουζουκερί και στα μπουρδέλα; Θα ασχολούμαστε και πάλι με το τι βρακί
φόρεσε η κάθε τσούλα στη βραδινή της εμφάνιση αφήνοντας άλλους να κουμαντάρουν τη ζωή μας; Θα ακούμε αποβλακωμένοι τη μαλακια του κάθε μαλάκα στην τηλεόραση και θα τον αναδεικνύουμε σε εθνικό σταρ; Θέλω ΠΑΙΔΕΙΑ για τα παιδιά μου.
Τίποτα άλλο μόνο παιδεία. Δεν υπάρχει ισχυρότερο όπλο. Θέλω το παιδί μου να ξέρει την αληθινή ιστορία του, όχι να την παπαγαλίζει,να ξέρει να μιλάει και να γράφει σωστά ελληνικά, θέλω να είναι ξύπνιο και με κρίση, αυτό που απέτυχα να είμαι εγώ.Θέλω να έχει ιδέες, να πιστεύει σε αυτές, θέλω να μάχεται υπέρ της κοινωνικής αλληλεγγύης. Να μάθει σέβεται και να αγαπάει
όλες τις χώρες,όλους τους ανθρώπους,όλες τις προτιμήσεις, όλα τα ζώα, ότι "διαφορετικό" ή "ίδιο" με αυτόν υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη.
Θέλω να είναι Έλληνας χωρίς να είναι εθνικιστής φασίστας. Θέλω να είναι Έλληνας και να μην τον φωνάζουν "μαλάκα Νεοέλληνα".
Αφελέστατα όλα αυτά; Μπορεί... Πάντως, αν αυτή η χώρα αποτύχει στα χέρια της δικής μας της γενιάς, γιατί θέλω να
πιστεύω πως υπάρχει παιδεία (ας σκίσουμε τα πτυχία μας και τα μεταπτυχιακά μας ειδάλλως), τότε απλά πάμε χαμένοι...
Αναγνώστρια
