"διάσημοι" δεν τολμούσαν καν να εναντιωθούν ανοιχτά στην πολιτεία, ήρθε η Καλλιόπη και στάθηκε κι αυτή "γραφική" μπρος στη Βουλή. Την επόμενη μέρα ήρθε ξανά, κρατώντας το δικό της αυτοσχέδιο, τρομερά ευφάνταστο πλακάτ (σε χάρτινη σακούλα μαναβικής έγραψε με πολυτονική γραφή: "ιεράν Ελλάδα ρυσόμεθα / διά τήν πατρίδαν μου και θρησκεία μου / για την Ελλάδα ρε γαμώ το"). Από τότε δεν έχει λείψει στιγμή από το Σύνταγμα.
Χθες, εκεί που καθόμασταν, περνάει ένας κύριος (παρωχημένος, από τα παλιά) και την ρωτάει "Συγνώμη, είσαστε γνωστή"(?) Η Καλλιόπη κάτι έγραφε, σηκώνει το κεφάλι της και του απαντάει "Τσου". Επιμένει αυτός "Συγνώμη για το θάρρος, αλλά σας πέρασα για μια ηθοποιό".. Και απαντάει η Καλλιόπη "Είμαι μία Ελληνίδα πολίτης".
Ο άνθρωπος που αγωνίζεται για την πατρίδα του, για τις αξίες και τα ιδανικά του, γίνεται να αποζητά το μπράβο, την αναγνώριση; Βλέπω κάποιους "διάσημους" να ανεβαίνουν σε βάθρα για να φανούν, και μιλάνε στον κόσμο αποσκοπώντας στο χειροκρότημα.. Γιατί θεοποιούμε τον συναγωνιστή; Δεν κάνει τίποτε παραπάνω από.. το χρέος του!
Ένας από το πλήθος
(Η ανωνυμία είναι απαραίτητη, κανείς δεν θα ξεχωρίσει σ' αυτή την επανάσταση. Από τούδε και στο εξής, όποιος αγωνίζεται πρέπει να το κάνει για τη διασφάλιση των αξιών του κι όχι για να γίνει διάσημος).
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
