Από το Μαρικάκι
Σήμερα στη σύσκεψη που θα πραγματοποιηθεί στη Βιέννη με τη συμμετοχή των υπουργών Οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης, θα αποφασιστεί πιθανότατα η χορήγηση νέου δανείου ύψους 60 ή 65 δις για τη χώρα.Πέραν του δανείου των 110 δις.Αυτό μάλλον θα οριστικοποιηθεί μετά το καλοκαίρι, όπως αναφέρουν τα σχετικά ρεπορτάζ, αφού στο μεταξύ θα μας καταβληθεί η πέμτπη δόση που αγοράζει χρόνο για τους δανειστές και την ίδια την ΕΕ, που αναζητεί λύση η οποία να συμβιβάζει την ελαχιστοποίηση απωλειών όσων είναι εκτεθειμένοι στο ελληνικό χρέος και την στήριξη του ευρώ.
Το νέο πακέτο μάλλον κατ’ ευφημισμόν λέγεται «δάνειο». Σύμφωνα με την πιο κοντινή στην πραγματικότητα προσέγγιση μάλλον μας αγοράζουν σε τιμή σούπερ ευκαιρίας. Δίνουν χρήματα για να συνεχίσουμε να καλύπτουμε τα χρέη μας αλλά με το αζημίωτο, αφού εφορμούν στα τιμαλφή, με ή χωρίς ευρωπαϊκό τακτ.
Ούτε το σαρκίο μας δεν θα μας ανήκει . Τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσουν ότι το έστυψαν τόσο που δεν δίνει άλλα κέρδη. Γη, μνημεία, κερδοφόρες και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις του δημοσίου, ακίνητα και ό,τι βρουν όσοι θα στελεχώσουν τον ανεξαρτητοτροϊκανό φορέα που θα χειριστεί τις ιδιωτικοποιήσεις θα αλλάξουν χέρια μπροστά στα μάτια μας κι από περιουσία του λαού – έστω και κακοπαθημένη μέχρι σήμερα - θα γίνουν λεία στα χέρια εκείνων που θα κρίνουν οι σωφρονιστές και τσαρλατάνοι «γιατροί» μας.
Το νέο πρόσθετο «δάνειο» στην ουσία είναι το ολοκληρωτικό πλιάτσικο το οποίο μέχρι να συντελεστεί θα σύρει την χώρα και τους πολίτες της σε αργή φθορά κι εξαθλίωση. Και μετά αναλόγως, ή θα μας δανείζουν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία φράζοντας κάθε προοπτική για τους πολλούς για έξοδο από την κρίση ή θα μας δείξουν την έξοδο από την ευρωζώνη αν κρίνουν ότι τους συμφέρει. Τα σενάρια βέβαια όσο ευφάνταστα κι αν είναι πιθανότατα ωχριούν μπροστά στην πραγματικότητα όπως αποδεικνύεται διαρκώς τον τελευταίο χρόνο. Ποιος ξέρει;
Το σίγουρο είναι ότι τα δάνειά τους -αυτών των «αλληλέγγυων» ευρωπαίων που συνιστά «εθνική κατάκτηση» το ότι είμαστε ανάμεσά τους ως τελευταίος τροχός της αμάξης - είναι κάτι σαν το φιλί της γυναίκας – αράχνης: φαίνεται γλυκό αλλά σκοτώνει.
Το μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς είναι ότι στον κόσμο που «απελευθερώνεται» ή κατ’ αλλους χειραφετείται θα αναδυθεί και θα ζυμωθεί ένα στέρεο υλικό που δεν θα φοβηθεί και δεν θα διαλυθεί με το πρώτο «ντου» των ημεδαπών και αλλοδαπών επικυρίαρχων. Γιατί βέβαια η αναχαίτιση και η απεμπλοκή από αυτή την ιστορία δεν είναι τόσο απλή υπόθεση. Δεν θα αφήσουν να είναι...
http://www.topontiki.gr/article/17581
