Πολλές φορές συγκρίνεται το παρόν δίλημμα της Ελλάδας και εκείνο της Ουρουγουάης, που προχώρησε σε εθελοντική ανταλλαγή χρέους το Μάιο του 2003, μετά την κρίση του 2002, που γιγάντωσε το χρέος της χώρας.
Η κυβέρνηση της Ουρουγουάης επιμήκυνε τη διάρκεια του χρέους, αποκατέστησε τη βιωσιμότητά του και τελικά απέφυγε την πτώχευση. Η Ελλάδα ωστόσο δεν είναι Ουρουγουάη, λέει ο Culverhouseστο CNBC.com.
«Η σύγκριση δεν είναι καθόλου εύκολη. Νομίζω ότι οι άνθρωποι (κυβέρνηση και τρόικα) είδαν ότι υπήρξε μια παράταση διάρκειας χρέους πριν από μερικά χρόνια σε μια χώρα με παρόμοια θέματα δημόσιας χρέους, και είπαν αφού λειτούργησε τότε, το ίδιο θα γίνει και τώρα».
«Μιλάμε για μία πολύ μεγαλύτερη επιχείρηση, εάν η Ελλάδα περάσει αυτή τη διαδικασία, με μία πιο κατακερματισμένη βάση επενδυτών και ένα διαφοροποιημένο τραπεζικό τομέα».
Η Ουρουγουάη είχε λιγότερο χρέος και μικρότερα ελλείμματα από την Ελλάδα κατά την έναρξη της κρίσης, σημειώνει ο Culverhouse. Η ευελιξία του επιτοκίου μετά την κρίση επέτρεψε επίσης στην κυβέρνησή της Ουρουγουάης να ανταποκριθεί πιο αποτελεσματικά με την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των επενδυτών και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Χωρίς την έξοδο από το ευρώ, η Ελλάδα δεν θα έχει αυτή την ευελιξία.
Η χώρα της Λατινικής Αμερικής επωφελήθηκε επίσης από μια ισχυρότερη παγκόσμια και περιφερειακή οικονομική προοπτική.
Η προσπάθεια της Αργεντινής επιμήκυνσης της αποπληρωμής του χρέους το 2001 είναι ίσως ένα καλύτερο παράδειγμα για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η αναδιάταξη στην Ελλάδα, τονίζει ο Culverhouse.
«Η εν λόγω ανταλλαγή χρέους, σε εθελοντική βάση, ήταν μόνο μια προσωρινή επιτυχία, που επέτρεψε να αποτραπεί η πτώχευση για έξι μήνες», προσθέτει.
«Η πτώχευση μπορεί να είναι η αναπόφευκτη συνέπεια μιας πολιτικής σημαντικής μείωσης του χρέους» καταλήγει.
www.epikaira.gr
