Η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο φρενοκομείο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Ελλάδα χρωστάει 320 δισ. Ευρώ, έχει 14% έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών, 9% δημοσιονομικό έλλειμμα, 15% ανεργία και σχεδόν 5% αρνητική ανάπτυξη.
Αν δηλαδή η χώρα μας ήταν ? άνθρωπος , θα λέγαμε ότι πάσχει από καρκίνο, καρδιακή ανεπάρκεια, πνευμονικό οίδημα και παράλυση των κάτω άκρων.
Φανταστείτε λοιπόν τον ασθενή αυτόν στο νοσοκομείο να απαιτεί να καπνίσει τσιγάρο, να γευματίσει με καρβουνιασμένα τηγανητά μπέικον και να διαλέγει ως χώρο ύπνου το εσωτερικό ενός? ψυγείου
Φανταστείτε ακόμα την κωμικοτραγική εικόνα να συζητούν δίπλα του οι? θεράποντες ιατροί για το ρόλο του καπνίσματος, του αλατιού στην υγεία και να σκέπτονται μέτρα κατά ?.. των αντίστοιχων επιχειρήσεων , που παράγουν τα ανωτέρω προϊόντα.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τη χώρα μας.
Η Ελλάδα πέρα από το γεγονός ότι χρωστάει και της μαριορής , αντί να ενσκήψει στα μαύρα της τα χάλια και να αναζητήσει λύσεις ως ασθενής για να αποφύγει το ? μοιραίο , επιδίδεται δια των κυβερνώντων της και των κομμάτων της αντιπολίτευσης ς σε μια άγονη κομματική φλυαρία, η οποία ταιριάζει , όταν απευθύνεται κάποιος σε διανοητικούς ανάπηρους , ή εν δυνάμει απατεώνες.
Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι , ποιος θα πλειοδοτήσει είτε σε παραγωγή βλακείας , είτε σε παπαγαλίστικες αρνήσεις «επενδύοντας» στη πτώχευση και την καταστροφή.
Αντί να συνειδητοποιούν ότι επειδή είναι και οι κυρίως υπεύθυνοι για αυτό το χάλι και την τραγική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλούν σ? αυτή τη χώρα , εμποτίζουν με καθημερινά ψέματα και φρούδες υποσχέσεις τους Έλληνες πολίτες , για να μη διαταραχθεί σε βάθος το διεφθαρμένο πελατειακό σύστημα , που ταλανίζει αυτή την έρμη χώρα για μια μακριά χρονική περίοδο.
Η οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδος δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο όπως μια σεισμική δόνηση , αλλά ένα πολιτικά παραχθέν αποτέλεσμα.
Όλη αυτή η απειλητική για κάθε νοικοκυριό και κάθε επιχείρηση σημερινή κατάσταση , είναι ένα οικοδόμημα όπου έστησαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια , με τη συνένοχη συμμετοχή των κομμάτων της Αριστεράς , η οποία ασχολήθηκε περισσότερο με μια λογιστική λογική , παρά με τη δημιουργία άλλης νοοτροπίας πολιτικών ικανών να σπάσουν το απόστημα.
Είναι θλιβερό συνάμα ότι οι αρχικά ενδείξεις εξελίχθηκαν σε συμπεράσματα και δεδομένα , δηλαδή σε παραδοχή ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είναι σαν κόμματα ανίκανα να κυβερνήσουν τη σημερινή διεφθαρμένη Ελλάδα και να κτίσουν μια άλλη τουλάχιστον για τα παιδιά μας.
Κι είναι συνάμα τραγικό ότι δεν υπάρχει σήμερα πολιτικός φορέας με σοβαρά φερέγγυα , χωρίς ψέματα και λαοπλάνα φωνή , που επιπροσθέτως να έχει και την απαραίτητη κατάρτιση και γνώση για να κυβερνήσει ένα λαό και να δημιουργήσει μια κοινωφελή διοίκηση.
Φορέας που να εκπροσωπήσει το κομμάτι του λαού που πραγματικά πονά τη χώρα περισσότερο από τον εαυτούλη του , που εργάζεται για το κοινωνικό σύνολο και όχι μόνο για το τομάρι του, που διεκδικεί μια δικαιοσύνη δικαστών και όχι κυβερνητικών υπαλλήλων, που αναζητεί μια δημόσια τάξη για το λαό και όχι για τους εκάστοτε κυβερνώντες, που αγωνιά για μια υγεία για τους ασθενείς και όχι για τους γιατρούς και τους εμπόρους.
Λείπει κυρίως ένας πολιτικός φορέας που να κουβαλάει αυτό που πρωτίστως λείπει από την Ελλάδα , παιδεία για το λαό και όχι για τους μανδαρίνους και τα κυκλώματα.
Παιδεία δημοκρατίας και όχι του φασισμού της παρέας , των συμφερόντων, της συναλλαγής και της διαφθοράς των νεανικών συνειδήσεων.
Αντί αυτού έχουμε σήμερα δύο κόμματα εξουσίας , οι αρχηγοί των οποίων έχουν καταστεί ειδικοί στην επιδείνωση του ψυχολογικού κλίματος ότι αφορά την οικονομία και έχουν απολέσει την εμπιστοσύνη του λαού ότι σκέπτονται το συλλογικό συμφέρον και όχι το ατομικό τους .
Η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει στον πρωθυπουργό της χώρας ο οποίος έχει υποπέσει σε σειρά ανεπίστρεπτων λαθών.
Κατ? αρχήν πιθανότατα από το βάρος της οικογενειακής κληρονομιάς χρησιμοποίησε κάθε πρόσφορο τρόπο να ανέλθει στην εξουσία.
Εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ενώ η προηγούμενη κυβέρνηση ζητούσε στοιχειώδη πολιτική συναίνεση ο σημερινός πρωθυπουργός τορπίλιζε τα πάντα και υπονόμευε τη ψυχολογία της αγοράς και με την απειλή του για προσφυγή σε πρόωρες εκλογές κατά την προεδρική εκλογή επιδείνωσε την ελληνική οικονομία.
Καταλαμβάνοντας στη συνέχεια το πρωθυπουργικό θώκο απευθυνόμενος σε ένα ήδη απογοητευμένο από την προηγούμενη κυβέρνηση λαό , τον πληροφόρησε ότι υπάρχουν λεφτά , ότι έχει γεμάτες τις θαλάμες του ρεβολβερ του , και άλλα ιλαροτραγικά , για να καταλήξει τελικά σε συνεχή επίκληση για συναίνεση με τον κ. Σαμαρά.
Ο κ Σαμαράς δεν χρεώνεται λιγότερη πολιτική ευθύνη , κυρίως γιατί εκπροσωπώντας την αξιωματική αντιπολίτευση και χωρίς να έχει χρεωθεί σε προηγούμενη προεκλογική αναμέτρηση τις .. απαραίτητες ψηφοθηρικές προεκλογικές υποσχέσεις , κάνει ακριβώς αυτό που έκανε ο κος Παπανδρεόυ .
Κατέφυγε σε ένα λαϊκίστικο αντιμνημονιακό αγώνα με προμετωπίδα την επαναδιαπραγμάτευση του.
Δεν εξήγησε όμως στον ελληνικό λαό ότι αυτή είναι απλά η ευχή του (όπως και η ευχή της πλειοψηφίας των Ελλήνων) αλλά οι αποφάσεις απ? αυτού ανήκουν αποκλειστικά στους ? δανειστές μας.
Δεν εξηγεί στον ελληνικό λαό αν έστω και στην καλύτερη των περιπτώσεων επιτύχει να επιβάλλει ως δανειζόμενος! κάτι , αν στην συνέχεια θα επιτύχει ως διαχειριστής του ελληνικού κράτους να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του προς τρίτους.
Δεν καταλαβαίνει τέλος ότι αν η σκληρή αντιμνημονιακή ατζέντα του χαρίσει τη νίκη στις επόμενες εκλογές , οι Ελληνες πολίτες εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα , δεν θα περιμένουν άλλα δύο χρόνια για να δουν αν θα αλλάξει η ζωή τους
Και τότε τα πράγματα γι αυτόν θα είναι ?άγρια , γιατί και η κοινωνία έχει αγριέψει επικίνδυνα.
Γιατί η ταμπακιέρα είναι το δημόσιο χρέος , που μας οδηγεί στη καταστροφή και όχι οικονομικές θεωρίες.
Οι δυο αρχηγοί λοιπόν , μαζί με τους αρχηγούς των κομμάτων της Αριστεράς και της λαϊκής δεξιάς εκπροσωπούν ένα ευρισκόμενο σε τραγική κατάσταση πολιτικό σύστημα.
Ένα σύστημα που δεν διδάχτηκε το ελάχιστο από τους εθνικούς διχασμούς , την αναξιοπιστία, τη διάβρωση και τη διαφθορά του.
Ένα σύστημα που δεν αισθάνεται δέος , δεν δίνει ελπίδες, δεν γεννά αξίες , δεν διεγείρει το ελληνικό φιλότιμο.
Και ο λόγος είναι απλός.
Πριν την εφαρμογή ενός μνημονίου για την οικονομία , η Ελλάδα είχε ανάγκη την εφαρμογή ένός πολιτικού μνημονίου.
Για να κατανοήσουν όλοι όσοι ηγούνται , η θέλουν να ηγηθούν , ότι ένας ηγέτης πρέπει να τολμάει κατ? αρχήν να πει την αλήθεια , να εργάζεται για τις επόμενες γενεές και όχι για την επιτυχία του κόμματος του στις επόμενες εκλογές.
Να κερδίσει την εμπιστοσύνη ενός λαού που έχει φιλότιμο και υπομένει τις θυσίες αρκεί ο ηγέτης με ειλικρίνεια και ταπεινότητα να αγγίξει τη ψυχή του.
Οταν ο ηγέτης αισθάνεται δέος και γονατίσει μπροστά στο λαό και να του ζητήσει ταπεινά συγνώμη και για τα δικά του λάθη και για τα λάθη όλου του πολιτικού συστήματος για κάθε επιχείρηση που κλείνει , για κάθε τραγικό αυτόχειρα, για τον οποίο είναι συνυπεύθυνο όλο το σημερινό πολιτικό σύστημα , για κάθε όνειρο του κάθε νοικοκυριού που σβήνει, για κάθε νέο που καταφεύγει σε άλλες χώρες για να ζήσει, τότε ναι υπάρχει ελπίδα να μην χρεωκοπήσουμε.
Ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς πρέπει λοιπόν να κατανοήσουν ότι το μόνο που έχει ήδη χρεοκοπήσει είναι η ηθική και οι αξίες του σημερινού πολιτικού μας συστήματος.
Και τα Αριστερά κόμματα πρέπει να διαμορφώσουν ένα δίκτυο συνεννόησης (έστω τα μιμινουμ που η λογική τους επιβάλλει να συμφωνούν) για να σώσουν την χώρα και όχι την αμόλυντη ιδεοληψία τους.
Κάτι που δεν φαίνεται ότι όλοι τους έχουν αντιληφτεί.
ΠΑΤΡΙΣ
http://www.patrisnews.com/
