Του Δημήτρη Μάρδα
Κατά τη σύνοδο κορυφής της 23-24 Ιουνίου, το κυριότερο θέμα της ημερήσιας διάταξης, αφορούσε σε ένα σύνολο έξι νομοθετημάτων (πέντε Κανονισμών και μιας Οδηγίας), που...ενδυνάμωνε την οικονομική διακυβέρνηση στους κόλπους της ΕΕ. Τα τέσσερα από αυτά θα υιοθετούνταν με τη διαδικασία της συναπόφασης Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Συμβουλίου.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποδέχθηκε το 95% των προτάσεων που αρχικά εισηγήθηκε η Επιτροπή μέσω των εν λόγω νομοθετημάτων. Διαφώνησε όμως σε αρκετά σημεία, γεγονός που οδήγησε στη μη ολοκλήρωση της διαδικασίας υιοθέτησής τους κατά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής.
Σε ένα σημείο εντοπίζεται η κύρια διαφωνία: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητά την ενίσχυση του ρόλου της Επιτροπής στο τρόπο λήψης αποφάσεων, σε βάρος του Συμβουλίου (δηλαδή των κρατών). Με τη θέση του αυτή διαφοροποιείται λοιπόν από τις παραδοσιακές διαδικασίες, κατά τις οποίες η Επιτροπή εισηγείται και το Συμβούλιο αποφασίζει πάνω στην πρόταση της. Έτσι, τα κράτη δεν θα έχουν πια τον τελευταίο λόγο σε πολλά θέματα.
Παραμονές των γαλλικών εκλογών καλείται λοιπόν ο Πρόεδρος Ζαρκοζί να συμφωνήσει στο ακόλουθο: Nα εκχωρήσει η Γαλλία, μέσω του Συμβουλίου, κυριαρχικά της δικαιώματα στην Επιτροπή. Το σημείο αυτό φαίνεται να αποτελεί το πιο ευαίσθητο ζήτημα τριβής στο πλαίσιο των νέων προτάσεων.
Από τα έξι νομοθετήματα, τα τέσσερα επικεντρώνονται στη διαχείριση του δημοσιονομικού ελλείμματος και χρέους (μέρος αυτών ως τροποποίηση των Κανονισμών 1466 και 1467 του 1997) ενώ τα άλλα δυο οριοθετούν το πλαίσιο λειτουργίας της ΕΕ, σε χώρους πέραν της δημοσιονομικής εποπτείας. Αναλυτικότερα ως προς τα τελευταία δύο, το πρώτο (υπό μορφή Κανονισμού) αναφέρεται στη διαπίστωση και διόρθωση των υπερβολικών μακροοικονομικών ελλειμμάτων και το δεύτερο (πάλι Κανονισμός) στα πρόστιμα που θα επιβάλλονται στην περίπτωση παραβάσεων, λόγω μη διόρθωσης των εν λόγω ελλειμμάτων. Τα μακροοικονομικά ελλείμματα αφορούν διάφορα μεγέθη, όπως στους μισθούς, στις συντάξεις, στα συντάξιμα χρόνια κλπ.
Ορισμένοι, φαίνεται να υποστηρίζουν την άποψη ότι με τον τρόπο αυτό μεθοδεύεται η εξίσωση των μισθών, συντάξεων κ.λπ. σε επίπεδο ΕΕ. Αυτό είναι λάθος. Η οικονομική διακυβέρνηση δε μεθοδεύει τέτοιας μορφής εξισώσεις αλλά θέτει ένα σύνολο διαδικασιών, που θα ορίζουν τα περιθώρια ελευθερίας των εθνικών οικονομικών πολιτικών. Έτσι, θα καθορίζονται παραδείγματος χάρη ανώτατα ή κατώτατα όρια (πλαφόν) σε κάθε μακροοικονομικό μέγεθος, περάν των οποίων τα κράτη-μέλη δεν θα μπορούν να κινηθούν ελεύθερα. Η υπέρβαση των εν λόγω ορίων θα οδηγεί στην επιβολή κυρώσεων. Η κατάσταση αυτή θα προσδιορίζει λοιπόν τα επίπεδα μισθών συντάξεων κ.λπ, στο πλαίσιο όμως κοινών κανόνων.
Η λογική που απορρέει από τα προαναφερθέντα οδηγεί στα εξής συμπεράσματα: Είναι αδύνατη η εξίσωση των μισθών σε χώρες με διαφορετική παραγωγικότητα της εργασίας. Είναι επίσης αδύνατος ο ορισμός των ιδίου ανώτατου χρονικού ορίου με σκοπό τη συνταξιοδότηση των πολιτών σε χώρες με διαφορετικά δημοσιονομικά ελλείμματα κ.ά.
