Εσείς που με διαβάζετε αυτή την στιγμή, τι θα κάνατε αν είχατε στη διάθεσή σας 900.000 ευρώ, που δεν σας ανήκαν , αλλά είχατε κληθεί να τα διαχειριστείτε για το γενικό καλό;
Προσέξτε! Όχι δικά σας χρήματα! Χρήματα που με κόπο σας εμπιστεύτηκαν κάποιοι άλλοι.
Τι θα κάνατε άραγε; Σκεφτείτε…
-Ίσως να τα μοιράζατε σε πολύ φτωχές οικογένειας, που θα είχαν άμεση ανάγκη επιβίωσης.
-Ίσως ν’ αγοράζατε τρόφιμα για τα συσσίτια της πόλης, ίσως να φτιάχνατε υποδομές για τους χιλιάδες αστέγους.
-Ίσως να χρηματοδοτούσατε ένα νέα φάρμακο, χωρίς πατέντα , για να είναι διαθέσιμο σε όλους τους συνανθρώπους σας.
-Ίσως να τα δίνατε σε πρότυπα σχολεία, για να δώσετε την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να λάμψουν και να προσφέρουν μελλοντικά στην κοινωνία.
-Ίσως ν’ ανοίγατε τα κλειστά κρεβάτια σε μονάδες εντατικής θεραπείας ή ν’ αγοράζατε καινούρια ασθενοφόρα, για να μην πεθαίνουν οι άνθρωποι στο δρόμο.
Ίσως… ίσως… ίσως…
Μοιάζουν πολλά τα χρήματα και, συγχρόνως, είναι πολύ λίγα… Αλλά κανένα ποσό δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο, όταν οι ανάγκες βρίσκονται μπροστά σου, όταν ξέρεις πως κάποιοι υποφέρουν, άνθρωποι όπως εσύ πονούν και ψάχνουν κάτι να τους απαλύνει τον πόνο.
Ναι, κάτι θα κάνατε… Γιατί θα ξέρατε πως μια δική σας απόφαση, θα διευκόλυνε αμέσως τις ζωές των άλλων. Θα ερευνούσατε. Θα ψάχνατε και πέρα από το δεδομένα περιορισμένο γνωστικό πεδίο σας. Θα ρωτούσατε τι θα μπορούσε να ήταν περισσότερο ωφέλιμο, ποιες θα ήταν οι προτεραιότητες.
Θα είχατε μια μεγάλη αγωνία. «Κάνω τις σωστές επιλογές;» «Βοηθώ όσο μπορώ καλύτερα;»,» Θα πιάσουν τόπο αυτά τα χρήματα;». Μπορεί και να μην κοιμόσασταν το βράδυ, προσπαθώντας να σκεφτείτε ποια θα ήταν η μέγιστη δυνατή αξιοποίηση του χρηματικού ποσού για να μπορέσετε να προσφέρετε πραγματικά.
Τι θα κάνατε άραγε με αυτά τα 900.000 ευρώ;
Οι διεφθαρμένοι μηχανισμοί ενός απρόσωπου ,απάνθρωπου κράτους , δεν έχουν τέτοιες αγωνίες. Είναι έτσι φτιαγμένοι, ώστε να συντηρούν απλώς την ύπαρξή τους- με κάθε μέσο.
900.000 ευρώ.
Ναι, τόσο κοστίζει η νέα παραγγελία δακρυγόνων και χημικών που έκανε τις προάλλες η χώρα μας.
ΥΓ1 Τα χημικά είναι καρκινογόνα. Πόσο πρέπει να το φωνάξουμε πια; Πόσο υστερικοί πρέπει να γίνουν οι γιατροί για να το καταλάβουν όσοι συνεχίζουν ν’ αγνοούν επιδεικτικά την ανθρώπινη ζωή; Είναι δηλητήριο, είναι καρκίνος που ψεκάζεται στα σώματα συνανθρώπων μας και παραμένει στην πόλη, στον αέρα που αναπνέουμε, στο περιβάλλον. Κι όσο σκληρό και να ακούγεται, μπροστά στον γιατρό που σου λέει «Πρέπει ν’ αρχίσουμε αμέσως αγωγή για την ασθένεια» , το ίδιο σου κόβεται το αίμα, τον ίδιο πανικό νιώθεις εκείνη την στιγμή είτε είσαι γιος μανάβη, είτε ξάδερφος δικηγόρου ή κόρη υπουργού.
ΥΓ2 Μη ξεχνιέστε! Γράψτε τι θα κάνατε εσείς με τα χρήματα. Γράψτε! Γράψτε, γιατί κανένας γραφειοκρατικός σχηματισμός δεν είναι πιο σημαντικός από την ανθρώπινη ύπαρξη. Μόλις καταρρεύσει αυτός ο παλαιός βίαιος κόσμος, θα πρέπει να στηριχθούμε στην αλληλεγγύη, στην βαθιά συνείδηση πως ο διπλανός δεν είναι απλώς κομμάτι του εαυτού μας.
Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
