Ένας μερακλής παλιός κινηματογραφιστής δεν άντεχε το...
ερειπωμένο «ΡΟΔΟΝ» και πριν μερικά χρόνια αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει. Έκανε το
ερείπιο αγνώριστο. Το λειτούργησε με κόπο μέχρι τώρα προσφέροντας τη μοναδική εναλλακτική διέξοδο στην τοπική κοινωνία.
Αλλά, άλλα -και νομίμως- ο ιδιοκτήτης του χώρου κελεύει…
Έτσι, βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα:
Να παραμείνει το «ΡΟΔΟΝ» ή να χτιστεί στη θέση του άλλη μια πολυκατοικία;
Μοναδική διέξοδος για τη συνέχισή του είναι
να πάρει ο Δήμος της Σπάρτης πρωτοβουλίες. Να το κάνει δημοτικό. Πείρα υπάρχει. Έγινε σε πολλές πόλεις.
Γιατί όχι και στη δική μας;
Γνωρίζουμε ότι θα υπάρξουν καλόπιστες (στις κακόπιστες δεν απαντάμε καν) ενστάσεις: « Μα, η οικονομική συγκυρία… Δεν υπάρχουν χρήματα…» κλπ.
Υπάρχει λύση. Να αγοραστεί το ακίνητο, έστω και με δάνειο. Ο Δήμος μας είναι από τους πλέον υγιείς στη χώρα. Μα και οι δαπάνες για τον πολιτισμό και τις υποδομές του, είναι επένδυση για την ποιότητα ζωής των ανθρώπων αυτού του τόπου.
Αν περιμένουμε πότε οι συνθήκες θα είναι «καλές», τότε μοιραίοι κι άβουλοι θα παρακολουθούμε να γκρεμίζονται τα πάντα και τίποτα δεν θα γίνει ποτέ.
Εξ άλλου η ιστορία δείχνει ότι οι άνθρωποι, όχι μόνο όταν δεν είχαν οικονομική άνεση, αλλά και τότε ακόμη που δεν είχαν κατασκευάσει κατοικίες, όταν δηλαδή ζούσαν ακόμη ως πρωτόγονοι, είχαν ανάγκη την τέχνη, γι’ αυτό και ζωγράφιζαν στις σπηλιές.
Ας δώσουμε σήμερα στην πόλη της Σπάρτης, στους κατοίκους της, στα παιδιά της μια ευκαιρία στον πολιτισμό. Την έχουν ανάγκη
http://youtu.be/Tt_0X3iG2Og
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
