Τα παιδιά του Ζεβεδαίου…

Το ερώτημα επίκαιρο, κυρίαρχο και μείζον: Τα παιδιά του… Ζεβεδαίου ποιόν είχαν πατέρα; Φαντάζομαι, όχι τον ίδιο τον Ζεβεδαίο, γιατί αν... το προφανές είναι που συνέβη και συμβαίνει, τότε ποιος ο λόγος, της διατύπωσης του ερωτήματος; Εκτός, πάλι, κι αν στόχος των εμπνευστών του ήταν να καταδείξουν πως ακόμη και τα προφανή σ’ αυτή τη χώρα είναι δύσκολο να συνομολογηθούν... Οποια κι αν είναι η ανάγνωση που επιχειρηθεί, προϊόν βαθιάς σκέψης και ανάλυσης, ή χαριτολόγημα της στιγμής, το βέβαιον είναι πως δικαιούται μια θέση στην ελληνική πραγματικότητα!

Όχι, δεν είμαι αυτός που θα προκινδυνεύσω την απάντηση, παρότι θα το ‘θελα… Το κυρίαρχο και το μείζον της εποχής, υποψιάζομαι βλακωδώς ότι δεν μπορεί να κρύβει ή να κρύβεται πίσω από την απλοϊκή απάντηση που με πείσμα προσπαθώ να μην αποκαλύψω. Φαντάζομαι κι ελπίζω μαζί, η απάντηση να ’ναι πιο σύνθετη, περισσότερο πολύπλοκη, γιατί μόνον έτσι δικαιούμαι να δικαιολογηθώ ότι ακόμη αναζητούμε ως χώρα και ως έθνος την απάντηση. Διαφορετικά το ίδιο το ερώτημα, περί του Ζεβεδαίου και της πατρότητός του, δεν θα ‘ταν παρά φάρσα, όμοια μ’ εκείνη που καθημερινά εκτυλίσσεται μπροστά από τα έκπληκτα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων, άλλοτε υπερηφάνων για την νοημοσύνη, την σπιρτάδα και το μπρίο τους, στάχτη και σκόνη σε αλήθειες που ξεγυμνώθηκαν, παρασύρθηκαν σε ακολασίες, μπορεί στιγμιαία και ν’ αγαπήθηκαν, απαξιώθηκαν κι εν τέλει αφέθηκαν στην τύχη τους και στους πέντε ανέμους…

Εξηγούμαι: Αν το ερώτημα προέκυψε από την ανάγκη να καταστεί σαφές ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, τότε αναρωτιέμαι ο υπερχρεωμένος υποαμειβόμενος: Αν η δυσάρεστη οσμή δεν υπέδειξε την αιτία, τότε τι; Αν, δηλαδή, τα κόπρανα του ευμεγέθους τετραπόδου που κάποιοι επέλεξαν για να περιλούσουν το όχημα μέλους του ελληνικού κοινοβουλίου, δεν είναι φίλοι ή οπαδοί του Τσίπρα ή Αγανακτισμένοι του Συντάγματος, τότε τι μπορεί να ‘ναι; Μυστήριο… Κι αν αυτοί δεν ήταν, ό,τι όλοι οι υπόλοιποι, τότε γιατί; Κι αν αυτοί, «γιατί», τότε «γιατί» και οι άλλοι; Μπλέξιμο! Παραπέμπει στις καταβαλλόμενες από την σημερινή κυβέρνηση και τους ευρωπαίους ηγέτες προσπάθειες, να ξεπεράσουμε την κρίση.

Ναι, αλλά… Σκέφτομαι τώρα, ότι εδώ ακριβώς ανακύπτει και ένα άλλο ερώτημα: Οι ίδιοι που δυσαρεστούνται με τα πανό, φωνάζουν για την διαμαρτυρία, δηλώνουν φοβισμένοι από την καταγγελία και ταυτόχρονα υπερασπιστές της Δημοκρατίας, δεν είναι οι ίδιοι που ενέταξαν το 70% της ελληνικής κοινωνίας στο κόμμα του κ.Τσίπρα; Κι έστω ότι άλλαξαν άποψη, τότε γιατί ο καημός να «καθαριστεί» η πλατεία και μάλιστα μετά από μια σφυγμομέτρηση που την αναδεικνύει σε κυρίαρχη τάση; Αδιέξοδο! Αδυνατώ να βγάλω συμπέρασμα. Και μαζί μ’ όλα αυτά πρέπει να βρω και λεφτά για κείνο το ρημάδι το αυθαίρετο καλοκαιριάτικα… Κι αν εγώ καταφέρω να τα βρω, οι άλλοι απ’ τα φετινά καμένα, διερωτώμαι, πού θα τα βρουν; Κι αν κι αυτοί τα βρουν, λες τελικά ο Ζεβεδαίος να νόμιζε πως ήταν παιδιά του ενώ δεν ήταν;