Πέρα από φοβικά σύνδρομα, μανιες καταδιώξεως, σενάρια κι ασθενικά επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική, το πρόβλημά μας φοβούμαι, ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που διαπιστώνουμε οι περισσότεροι...
Δεν είναι οι λάθος επιλογές, η λάθος πολιτική, οι λάθος προτεραιότητες. Στην περίπτωσή μας, συμβαίνει κάτι χειρότερο: Συμβαίνει να μην έχουμε στόχους, να μην εξετάζουμε επιλογές, να στερούμαστε προτεραιοτήτων κι εν τέλει πολιτικής!
Χρειάστηκαν δυο και πλέον χρόνια αιματηρών θυσιών, δυο χρόνια που γύρισαν αρκετές δεκαετίες την Ελλάδα και τους πολίτες της πίσω, για να φθάσουμε στο σημείο να προχωρήσουμε στην απελευθέρωση (αρχικά ελπίζω) δυο κλειστών επαγγελμάτων. Απόφαση, που αν και μας πήρε καιρό για να την πάρουμε, συνιστά πολιτική επιλογή, την μόνη από την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε το Καστελόριζο για να μας πει περίπου και με περιστροφές, ό,τι μήνες πριν είχε συμφωνήσει με τον τότε επικεφαλής του IMF Στρος Καν.
Επέλεξε συνειδητά την επικοινωνιακή διαχείριση πραγματικών προβλημάτων, επέλεξε να διαχειριστεί τις τύχες του τόπου με συνεχή διλήμματα, απειλές και σκιάχτρα, υπεραπλουστευτικά γιατί η διακυβέρνηση και το πολιτικό κόστος που αυτή συνεπάγεται, τον ξεπερνούν. Ομονόησε με τους Ευρωπαίους και υπερατλαντικούς δανειστές – brokers στην εκστρατεία κατασυκοφάντησης της στάσης που τήρησε η Αξιωματική Αντιπολίτευση αδιαφορώντας με ζηλευτή ευκολία για τις συνέπειες της στάσης του, για την ευθεία και απρόκλητη παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Και το έκανε παρότι γνώριζε και γνωρίζει, παρά την άγνοια και τις πολλαπλώς καταγεγραμμένες του αδυναμίες, ότι ο θησαυρός είναι άνθρακας, αφού σε τίποτα επί της ουσίας η Νέα Δημοκρατία δεν διαφωνεί και πως το μόνο που πασχίζει με την στάση της ν’ αποδείξει είναι πως μπορεί ν’ αποδειχθεί εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης… Με τι όπλο; Μα την ίδια συνταγή, την οποία φρόντισε να εμπλουτίσει με λίγο διαφορετικά υλικά ώστε και ο εμπνευστής της να γνωρίζει ότι πρόκειται για την ίδια που εκείνος επέβαλε και ποσοστό αποδεκτών της να μπορεί να δικαιολογείται ότι διαφέρει αισθητά…
Το λάθος δεν έγκειται στο «μίγμα» όπως διατείνεται μονότονα η Νέα Δημοκρατία. Έγκειται στην απουσία πολιτικής. Το μόνο που έχει συμβεί μέχρι σήμερα είναι να οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία στην χρεοκοπία που συνεχίζει να της επιφυλάσσει το ποικιλοτρόπως χρεοκοπημένο κράτος. Εκείνο το άκαμπτο, παχύσαρκο, δυσκίνητο συνονθύλευμα, που δεν εξυπηρετεί πλέον τίποτα περισσότερο, από την προσδοκία ν’ αποτελέσει για μια ακόμη φορά τον κομματικό στρατό πριν και μετά την κάλπη.
Αυτό δεν θυμάμαι να το κατήγγειλε καμία Νέα Δημοκρατία. Το αντίθετο μάλιστα, ακόμη και από εκείνους τους… αρκετούς στους κόλπους της που αλληθωρίζουν υπέρ των κυβερνητικών επιλογών.
Αντιθέτως βουλευτές του ΠΑΣΟΚ το κατήγγειλαν, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αποστασιοποιήθηκαν, άλλοι παραχωρώντας τις έδρες τους κι άλλοι δηλώνοντας ανεξάρτητοι ή καταψηφίζοντας τον επιχειρούμενο αποπληθωρισμό, την έκπτωση και την ουσιαστική χρεοκοπία, την απροκάλυπτη παραδοχή των μεγάλων ατσούμπαλων βημάτων που επιχειρούνται στο απόλυτο κενό. Όσο για τους υπόλοιπους; Απλώς δεν μπορούν (δικαίως;) να κυκλοφορήσουν στο δρόμο…
