Κοιτάω έξω απ'το παράθυρο, τοίχοι μου κρύβουν τα μυστικά που εκτυλίσσονται। Κάπου μετά θα βρεθούμε έξω από τους τοίχους μας, δε θα μάθω ποτέ αυτά που έκανες σε μένα τις στιγμές που κοίταγα αλλού। Μια λέξη παίζει στα χείλη μου σα κολλημένη κασέτα. Γιατί?
Φυσικά και υπάρχει το γιατί, δεν είμαι μοιρολάτρης που διερωτάται χιλιάδες γιατί χωρίς να κοιτάει στα μάτια τα επειδή। Επειδή δε μπόρεσες ποτέ να πετάξεις τα έτοιμα φορέματα που σε έντυσαν. Επειδή ονόμασες την πονηριά ευφυία και ξέχασες την έξοδό σου από τη σκηνή. Αυτό που σε έκανε άπληστο εγωκεντρικό κόλακα του εατού σου θα σε φτύσει μια μέρα για να κάνεις χώρο σε αυτό που έρχεται. Ανάμεσα σε εκείνους τους τοίχους περπατούν σκιές, σκιές που τους αρέσει να κοιτάνε από μακριά το σώμα τους. Όχι επειδή είναι η τιμωρία και ο πόνος τους στο εδώ αλλά επειδή έχεις και συ ένα από αυτό. Δεν αυτομαστιγώνονται που βρέθηκαν σε κάτι εύθραυστο άγνωστο και λίγο. Είναι λάτρεις του αύριο ως φορείς του χθες, σεβόμενοι το ανεκτίμητο σήμερα. Εργάτες ενός κοινού σώματος, αντισώματα και γιατρειά των μικρών σου συμβιβασμών. Πουλάς τη ζωή σου για μια ακόμα μέρα στην εντατική. Κάποιοι ζουν τις τελευτέες τους ώρες ελεύθεροι, δε μετράνε τις ώρες πριν αφήσουν να συμβούν οι μέσα τους επιθυμίες. Αν εδώ και καιρό σκοτώνεις τις αλήθειες μέσα σου μην ψάξεις να τις βρεις αύριο, θα σε εχουν εγκαταλείψει. Κάπου κοντά σου μέσα σε κάποιον άλλον θα έχουν ξαναγεννηθεί. Θα δυναμώνουν μυστικά μέχρι μια μέρα να διαλύσουν το σκουριασμένο τρένο που έγινες, γεμάτος ναι, γεμάτος σιωπή, άλλος στο ίδιο σου το σώμα.
http://dinatomirmigi.blogspot.com/
