Θυμάμαι εποχές του ’80 με μέσα του ’90, να κυκλοφορούν όλοι αυτοί οι φίλοι και οι γνωστοί στα καφέ, μπαράκια, ταβέρνες, disco-club. Θυμάμαι, να υπάρχουν χαμόγελα αισιοδοξίας και ανεμελιάς. Θυμάμαι να έχουμε όνειρα για το μέλλον. Θυμάμαι να φλερτάρουμε…
Φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω και το ότι στην πόλη μου τότε υπήρχαν, 8 εμπορικά μαγαζιά με ρούχα, 5 κομμωτήρια, 3 εμπορικά με παπούτσια, 2 σουπερ μάρκετ, 2 καφενεία, 4 καφέ, 1 μπουζούκια, 1 club, 2 επιπλάδικα, 2 συνεργεία αυτοκινήτων, 4 ταξί και σε γενικές γραμμές ότι υπήρχε αναλογικά εκείνες τις εποχές στην Ελλάδα. Στην περιοχή μου υπήρχαν 2 εργοστάσια που απασχολούσανε πάνω από 500 άτομα. Να προσθέσω φυσικά και έναν αρκετά μεγάλο αριθμό εργαζομένων που απασχολούνταν με τη γεωργία, κτηνοτροφία, και τέλος την οικοδομή.
Στις μέρες μας δεν χρειάζεται καν να περιγράψω τι βλέπω γύρω μου να επικρατεί. Κάθισα λοιπόν και έκανα έναν απολογισμό.
Η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων και γνωστών, τότε δούλευε στα εργοστάσια (που παρήγαγαν και πουλούσανε στο εξωτερικό), στα χωράφια, στα ζώα και στην οικοδομή (δεν υπήρχανε λαθρομετανάστες τότε) και υπήρχανε πάντα οι επιχειρηματίες αλλά και οι δημόσιοι υπάλληλοι που φρόντιζαν όλοι για μια υγιή τοπική οικονομία.
Αυτή τη στιγμή στην πόλη μου, υπάρχουν 29 εμπορικά με ρούχα, 18 εμπορικά με παπούτσια, 35 κομμωτήρια, 10 καφενεία, 5 σούπερ μάρκετ, 30 καφέ, 20 μπαράκια, 20 συνεργεία αυτοκινήτων, 8 αντιπροσωπίες αυτοκινήτων, 20 ταξί, ΚΑΝΕΝΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ, ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ και φυσικά μηδενική οικοδομική δραστηριότητα. Με λίγα λόγια η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων και γνωστών έγιναν ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ (αν μπορεί κάποιος να θεωρηθεί τέτοιος με ένα μαγαζί χρεωμένο που άνοιξε με επιδότηση από τον ΟΑΕΔ) αυτό που πολλοί σήμερα αναφέρουν ως τη ραχοκοκαλιά της Ελληνικής οικονομίας.
Τι φταίει λοιπόν για αυτό; Όλοι ξέρουμε την απάντηση αλλά δεν μας συμφέρει να την παραδεχόμαστε.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
