Οι εποχικοί φύλακες προσελήφθησαν πριν από τρεις εβδομάδες, ανακουφίζοντας έτσι τους έξι μόνιμους που «δεν επαρκούν δεδομένου πως ο χώρος μένει ανοιχτός μέχρι τη δύση του ήλιου». Νυχτοφύλακας και καθαρίστριες δεν υπάρχουν, όπως μας λένε οι δυο κοπέλες στο ταμείο. «Εμείς, και οι δύο φύλακες της βάρδιας, μαζεύουμε τα σκουπίδια και αλλάζουμε τις σακούλες των κάδων. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια!».
Τα άτομα με ειδικές ανάγκες ναι μεν μπορούν να φτάσουν μέχρι το καφέ-εστιατόριο (το οποίο διαθέτει τη μοναδική τουαλέτα του αρχαιολογικού χώρου και τιμές... τουριστικού τύπου), όχι όμως και στο Ναό του Ποσειδώνα. Εκτός αν ο συνοδός τους είναι τόσο χειροδύναμος ώστε να μπορεί να ανασηκώνει το καροτσάκι στα δεκάδες ανηφορικά πέτρινα σκαλοπάτια. Ούτε με καροτσάκι μωρού δεν φτάνεις εκεί.
Δύο ηλεκτρονικά μηχανήματα ενημέρωσης φιγουράρουν ανενεργά, αφού «χαλούσαν συνέχεια». Δύο ψύκτες υπολειτουργούν στο ταμείο, όπου πωλούνται κάποιοι οδηγοί. Υπάρχει πωλητήριο, ιδιωτικό όμως, στο εστατόριο, με τα γνωστά γκάτζετ τύπου Πλάκας. Στα σχέδια -εδώ και χρόνια- είναι, υποτίθεται, η δημιουργία τουαλέτας και πωλητηρίου.
Μια πινακίδα μας προειδοποιεί να μην πατάμε πάνω στα αρχαία. Ποια αρχαία όμως; Υπάρχει ο ναός καθεαυτός, οριοθετημένος από κολονάκια με κορδόνι, αλλά παγκάκι δεν υπάρχει πουθενά, έτσι ο αποκαμωμένος τουρίστας προστρέχει στις μαρμάρινες πλάκες, τις πέτρες και τα θραύσματα από κίονες για να ξαποστάσει και να φωτογραφηθεί. Και κανείς δεν τον εμποδίζει.
Ο Ναός του Ποσειδώνα βρίσκεται χτισμένος σε έναν βράχο περικυκλωμένο από θάλασσα με θέα που κόβει την ανάσα -κι όχι μόνο για την ομορφιά της. Το μόνο που σε χωρίζει από τον γκρεμό (που θα ζήλευαν ο Μιμίκος και η Μαίρη) είναι κάτι κολονάκια με συρματόσκινο. Οχι παντού όμως. Είναι τουλάχιστον δύο τα σημεία, όπου ένας (όχι και τόσο άτακτος) πιτσιρικάς, λίγο να ξεφύγει από την επίβλεψη του γονιού του, μπορεί ανετότατα να κουτρουβαλήσει στην πλαγιά στα χνάρια του Αιγέα...
http://erroso.blogspot.com/2011/07/blog-post_04.html
