αρκετές χώρες του εξωτερικού και έρχομαι σε επαφή με νοοτροπίες και αντιλήψεις, που έχουν διαμορφώσει οι κάτοικοι των χωρών αυτών για τις αστυνομικές υπηρεσίες τους. Οι πολίτες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης αναγνωρίζουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της αστυνομίας, καθώς αποδέχονται ότι αποτελεί το μέσο της θεσμοθετημένης νόμιμης βίας που ανέχεται το κράτος, προκειμένου να καταστέλλεται οτιδήποτε αντιστρατεύεται ή απειλεί τη γένικη βούληση, όπως η τελευταία εκφράζεται μέσα από τις διαδικασίες που αναδεικνύουν την εκάστοτε νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και καθορίζουν τον τρόπο λειτουργίας της . Οι Ιταλοί και οι Ισπανοί, ως κατεξοχήν μεσογειακοί λαοί, που αντιλαμβάνονται διαφορετικά τις έννοιες του δημόσιου χώρου και της δημόσιας διαβούλευσης (λόγω της έξαρσης της δραστηριότητας της εγχώριας τρομοκρατίας πριν κάποιες δεκαετίες και της μαφίας οι πρώτοι, και του φρανικικού παρελθόντος οι δεύτεροι), αντιμετωπίζουν με καχυποψία πολλές φορές την εγχώρια αστυνομία, καθώς τη θεωρούν ως το μακρύ χέρι του κράτους που επιδιώκει να παρακολουθεί κάθε έκφανση της κοινωνικής τους δραστηριότητας . Οι Αμερικάνοι έχουν σε μεγάλη υπόληψη τους αστυνομικούς τους, καθώς βλέπουν τους τελευταίους να επιδεικνύουν καθημερινά ψυχρό επαγγελματισμό και δεν διανοούνται να έρθουν σε αντιπαράθεση μαζί τους, καθώς το αμερικάνικο σύστημα αξιών, κατατάσσει στη συνείδηση του πολίτη τον αστυνομικό ως θεματοφύλακα της ασφάλειας και της τάξης, περιβάλλον που αποτελεί προϋπόθεση για να λειτουργησει ο καπιταλισμός και να επιτευχθεί η η ατομική ευδαιμονία μέσω των ατομικών ικανοτήτων ενός εκάστου . Το μεγαλύτερο φόβο απέναντι στους αστυνομικούς που έφτανε σε δουλοπρεπή συμπεριφορά από πλευράς πολιτών, τον συνάντησα στη Ρωσία, την Τουρκία και τη Βραζιλία.
Σε όλες τις χώρες που επισκέφτηκα και έζησα αντιλήφθηκα ότι όσο πιο εδραιωμένη ήταν η δημοκρατία και οι πολίτες τους εμφορούνταν από γνήσιες δημοκρατικές πεποιθήσεις, οι οποίες αντανακλούσαν τους εγχώριους συνταγματικούς κανόνες, τόσο πιο εδραιωμένη ήταν η αντίληψη για τη χρησιμότητα της αστυνομίας, με αποτέλεσμα να αντιμετώπιζεται ως υπηρεσία πρώτης γραμμής με ξεκάθαρο κοινωνικό προσανατολισμό, που ήταν αυτός της προστασίας λειτουργίας του περιβάλλοντος ατομικής και κοινωνικής δραστηριότητας των πολιτών του οικείου κράτους.
Σε διαδηλώσεις όπου παρακολουθούσα στο πλαίσιο της ερευνητικής μου δραστηριότητας στις ΗΠΑ, διαπίστωσα ότι σπάνια οι διαδηλωτές αντιμετώπιζαν ως κόκκινο πανί τους αστυνομικούς. Μου έκανε δε ιδιαίτερη εντύπωση ότι η συντριπτική πλειονότητα επιθυμούσε να είναι κοντά της οι αστυνομικές δυνάμεις, καθώς εγγυόντο την ασφάλεια τους κατά την εκδήλωση της διαμαρτυρίας, της οποίας αποδέκτης σε κάθε περίπτωση ήταν η πολιτική εξουσία .
Σε χώρες όπως η Αγγλία , η Γαλλία και η Ελβετία χρησιμοποιούν για την καταστολή του πλήθους των διαδηλωτών που εκτραχύνονται υδροφόρες δεξαμενες με μάνικες (Η πίεση του νερού είναι τόσο δυνατή που είναι αδύνατον όχι μόνο να παραμείνεις όρθιος, άλλα και σε σταθερό σημείο καθιστός).Στην Αγγλία ένιωσα δέος όταν αντίκρυσα την έφιππη αστυνομία τους, η οποία με πληροφόρησαν ότι χρησιμοποίεται και για την καταστολή ταραχών .
Στα κράτη που επισκέφτηκα και έζησα, σπάνια θα έβλεπα αστυνομικούς να χτυπουν διαδηλωτή, χωρίς αυτός να έχει επιδείξει εχθρική συμπεριφορά .Εκτιμώ ότι αν αυτό συνέβαινε με συνοπτικές διαδικασίες θα απολυόταν ο παραβάτης αστυνομικός). Ως τέτοια ερμηνεύεται η μεταφορά οπλισμού από τον διαδηλωτή (όχι μονο τα συμαβατικά όπλα , αλλά ακόμα και κοντάρια σημαίας που μοιαζουν περισσότερο με στυλιάρια), η πρόθεση να αγγίξεις αστυνομικό (πόσο μάλλον η απώθησή του) και η επίθεση εναντίον του με οποιοδήποτε μέσο (από χαρτοπετσέτα μέχρι μολότωφ). Η περίπτωση εξύβρισης αστυνομικών αποτελεί από μόνη της εν δυνάμει συνθήκη απειλής και ως τέτοια δικαιολογεί τη σύλληψη. Εννοείται ότι οι αστυνομικές υπηρεσίες ζητάνε από τους οργανωτές των διαδηλώσεων να τις περιφρουρήσουν οι ίδιοι ο αστυνομικοί και σε περίπτωση άρνησης τεκμαίρεται ότι οι διοργανωτές εγγυώνται την ασφάλεια του πλήθους των διαδηλωτών . Σε αυτήν την περίπτωση αν παρεισφρήσουν ταραξίες και ο διαδηλωτής δεν τον καταδείξει στα αστυνομικά όργανα, θεωρείται ότι εν γνώσει του βρίσκεται σε διακεκαυμένη ζώνη.
Αν υποθέσουμε ότι ένα από τα πολλά προβλήματα του Έλληνα τα τελευταία 37 μεταπολιτευτικά χρόνια είναι η ΕΛ.ΑΣ., εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε τι θα συνέβαινε αν ζητούσαμε αμεσοδημοκρατικά να αντικατασταθούν από αλλοδαπούς συναδέλφους τους ή να καταργηθούν εξ ολοκλήρου.
Στην πραγματικότητα έχουμε τον αστυνομικό που ταιριάζει στη πολιτική και κοινωνική κουλτούρα μας ..Τον ελλιπώς εκπαιδευμένο, τον τραμπούκο, αυτόν που βαράει με το γκλομπ τον κοσμάκη και δεν σέβεται τα φανάρια κυκλοφοριακής ρύθμισης , αλλά και αυτόν που όλοι εμείς θέλουμε να του επιβάλλουμε κανόνες εμπλοκής για το επιχειρησιακό του έργο, θεωρώντας δημοκρατικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να του βρίζουμε τα ιερά και τα όσια, και επίδειξη αγωνιστικού φρονήματος να τον απωθούμε, ενώ είναι ακίνητος και παρατασσόμενος σε γραμμή .
Όπως προανέφερα όλα είναι θέμα κοινωνικής συμφωνίας, που προϋποθέτει ειλικρινή διάθεση αμοιβαίας τήρησης των συμφωνηθέντων..
Αναγνώστης
