του Γιώργου Πολυμέρου
Είπα, ως Έλλην πολίτης που σέβεται την επαρχιακή του υπόσταση, να κατηφορίσω στην γενέτειρα για να απολαύσω τις αυθόρμητες συμπεριφορές των συμπατριωτών μου.Έτσι, για αλλαγή βρε παιδί μου. Φυσικά, στην άκρη του μυαλού μου κάθε φορά που επιχειρώ να μετακινηθώ προς την κατεύθυνση την γενέτειρας, λησμονώ και δεν υπολογίσω την βασανιστική - έως αηδίας - επιστροφή.
Και μην με πείτε υπερβολικό, γιατί όταν έχεις να τσουλήσεις εκατοντάδες χιλιόμετρα κακοφτιαγμένου, (δεκαετιών... τρέχα γύρευε) αυτοκινητοδρόμου, θέλεις σε εκείνα τα κομμάτια που κουβαλούν πάνω τους μόνο λίγα χρονάκια ασφαλτόστρωσης, να κινείσαι με περισσότερη άνεση και ανάλογη ταχύτητα.
Τι εννοώ; Γυρνάς ξεθεωμένος από την δυτική πλευρά της Ελλάδας, και προσμένεις την ώρα και την στιγμή που θα πάψεις να οδηγάς στην καρμανιόλα της Πατρών - Κορίνθου σημειωτόν, διότι βρήκες μπρος σου την ελληνόφωνη νταλίκα, που μαγκίορικα σου περιορίζει την λιγοστή, έτσι κι αλλιώς, ορατότητα για προσπέρασμα. Καλά, για τα ατελείωτα έργα της ντροπής δεν θα μιλήσω είναι πλέον δεδομένα και δεν ξέρω για πόσα χρόνια ακόμα...
Κι εκεί, που λες βγαίνω στην σύγχρονη τετραλώριδη Αθηνών Κορίνθου, άνευ Κακιάς... κάκιστης Σκάλας και σε καμιά ωρίτσα το πολύ θα είμαι σπιτάκι μου, τσουπ σκας σε μποτιλιάρισμα. Που; Στην σύγχρονη με τούνελ και φαρδριές λωρίδες κυκλοφορίας Κακιά Σκάλα.
Και στέκεσαι με απορία κολλημένος πίσω, από πολλά τροχοφόρα – πιθανώς κι εκείνα απορημένα για την τύχη τους – για το πως στο καλό γίνεται να εκσυγχρονίζεις έναν παμπάλαιο αυτοκινητόδρομο και την ίδια στιγμή η συμπεριφορά των οδηγών να είναι η ίδια.
Ρώτησα από περιέργεια και έμαθα λοιπόν, πως λόγω των πολλαπλών διελεύσεων επί πολλά χρόνια των οδηγών από το σημείο και των θανατηφόρων τροχαίων δυστυχημάτων που συχνά πυκνά συνέβαιναν, έχει υποσυνείδητα περάσει στον οδηγό, ότι στο διάβατα του πρέπει κινείται πάντα με χαμηλή ταχύτητα. Η συμπεριφορά αυτή ονομάζεται σύνδρομο της Κακιάς Σκάλας.
Και κάθομαι και σκέφτομαι τώρα. Πως είναι δυνατόν, οι έλληνες οδηγοί που ζουν και πορεύονται μέσα από την δύναμη της συνήθειας για τόσο απλά πράγματα συμπλεγματικά αρνούμενοι - υποσυνείδητα πάντα - να δημιουργήσουν νέες νοοτροπίες στην οδήγησή τους, να τους ζητάς να μετατρέψουν συνήθειες (κοινωνικές εργασιακές κ.α.) εκατοντάδων ετών (πάππου προς πάππου θα λεγα), μέσα σε μόλις 24 μήνες.
Πως είναι δυνατόν, ο δημόσιος υπάλληλος να σηκώσει το κεφάλι του από τον γκισέ και να σου λύσει το πρόβλημα σου, όταν έχει μάθει χρόνια τώρα να σε απορρίπτει προτού καν φτάσεις εκεί. Και όταν στο DNA μας έχει περάσει η αχαρακτήριστη ιδέα του ωχαδερφισμού, πως μπορείς να πείσεις κάποιον πως πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Πως πρέπει να μάθει να οδηγεί σε νέες οδούς, σύγχρονες χωρίς να μένει κολλημένος στο δύσκαμπτο και ξεπερασμένο παρελθόν. Ίσως τελικά να θέλει αρετή και τόλμη η... αλλαγή!
http://www.ert.gr
