Πράγματι «βελούδινη» η χρεοκοπία όπως εύστοχα επισημάνθηκε, ικανή να καταστήσει πολιτικά διαχειρίσιμη την...
επόμενη ημέρα, που βρίσκει τη χώρα και τους πολίτες της ν’ αναζητούν εναγωνίως σπρώχνοντας βιαστικά εδώ κι εκεί τα φύλλα απ’ τις δάφνες που οι πρόθυμοι ιθαγενείς έστρωσαν στο μεσσία άμα τη επιστροφή του από τις Βρυξέλλες, προσπαθώντας να καταλάβουν αν και κατά πόσον η όλη εξέλιξη τους αφορά, σχετίζεται με το σήμερα και το αύριο των ίδιων και των παιδιών τους.
Μπήκε πάτος στο βαρέλι του χρέους μας είπε ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος, υποβαθμίστηκε πριν αναβαθμιστεί η χώρα μας διέγνωσε ο οίκος αξιολόγησης Fitch. Το μόνο φαντάζομαι ασφαλές είναι πως δεν ενεργοποιήθηκαν τα ασφάλιστρα κινδύνου… Επίσης ασφαλές είναι πως η υπερχρεωμένη ελληνική κοινωνία, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν θα καταφέρει να δει καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσής της, χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, αποφυγή της ξέφρενης εκποίησης σε ό,τι παραγωγικό και βιώσιμο σ’ αυτή δυστυχή χώρα. Αυτό που επετεύχθη, πράγματι συνιστά λύση. Για ποιους όμως; Προκινδυνεύω την απάντηση: Για το ευρώ και τα υπερχρεωμένα κράτη. Οχι για τους πολίτες οι οποίοι θα συνεχίζουν να πληρώνουν, παρά την μικρή φαινομενική μείωση του συνεχώς διογκούμενου χρέους του ελληνικού δημοσίου, που τα επίσης διογκούμενα ελλείμματά του, συνεχίζουν και θα συνεχίζουν να το διατηρούν σε δυσθεώρητα για την ελληνική πραγματικότητα -και όχι μόνον- ύψη.
Απόδειξη ότι το Μεσοπρόθεσμο, που υπερψήφισαν οι ίδιοι ακριβώς που τις τελευταίες ώρες πανηγυρίζουν, πέρασε υποτίθεται για ν’ απομακρύνει το ενδεχόμενο, της μερικής, περιορισμένης ή όπως αλλιώς διάολο θέλετε πείτε την, χρεοκοπίας της χώρας. Τελικώς όμως, η πραγματικότητα και όχι η επαναλαμβανόμενη μπουρδολογία ορισμένων, είναι αυτή που απέδειξε ότι το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ήταν απλώς το προαπαιτούμενο προκειμένου οι δανειστές –και οι εν δυνάμει αγοραστές –μας να καθορίσουν τον χρόνο και τον τρόπο που η χώρα θα έμπαινε σε καθεστώς χρεοκοπίας…
Το νέο… σχέδιο Μάρσαλ, απαιτούσε εμπράγματες εγγυήσεις… Ενέχυρο, τριτεγγυητές, απορύθμιση εργασιακών σχέσεων, αποπληθωρισμό, ευτελισμό και, κατά τον πρώτο πολίτη τούτης της χώρας, την… «πλάτη όλων» μας για να επιτύχουμε! Αραγε σε τι; Σε ό,τι οι υπόλοιποι από την δεκαετία του ’70 με τον Πινοτσέτ δεν κατάφεραν; Και οι στρατιές ανέργων; Οι στρατιές υποαμοιβομένων; Οι στρατιές εκείνων των πολλών εκεί έξω που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα;
