Σύμφωνα με τη μυθιστορηματική αφήγηση, ο Πρωθυπουργός διαπίστωσε ότι οι αποφάσεις δεν τον κάλυπταν και δεν τον ενίσχυαν πολιτικά. Προκειμένου λοιπόν να αυξήσει παράπλευρη πίεση στους υπόλοιπους, ώστε να πετύχει όσα τελικά ανακοινώθηκαν εκείνο το βράδυ από τον Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ και τον Ζοζέ Μπαρόζο, βγήκε… από τα ρούχα του, αναφορικά με την απαίτηση ορισμένων Ευρωπαίων ετέρων για την παροχή εμπράγματων εγγυήσεων από την πλευρά της Ελλάδας.
Στο σημείο αυτό, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου αντέδρασε. Και έθεσε το λογικοφανές ερώτημα: «Δηλαδή, τι θέλετε, να πουλήσω τα νησιά ή την Πελοπόννησο;».
Το ξέσπασμα του Πρωθυπουργού φαίνεται να είχε αποτέλεσμα, αφού η συζήτηση περί εμπράγματων εγγυήσεων σταμάτησε. Δεν μπορούμε όμως να μην σχολιάσουμε την αλήθεια που κρύβεται πίσω την αυθόρμητη αντίδραση του Γιώργου Παπανδρέου. Καθώς, το αυθόρμητο είναι τις περισσότερες φορές και αληθές.
Ο Πρωθυπουργός λοιπόν, και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σκέφτηκε τα νησιά και την Πελοπόννησο, ως δυνητικό… ξεπούλημα της χώρας. Τα νησιά, λογικό θα πείτε, από τη στιγμή που αποτελούν τουριστικό brand name, και συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των ξένων. Την Πελοπόννησο όμως; Γιατί δεν σκέφτηκε τη Θεσσαλία; Τη Μακεδονία; Την Κρήτη;
Να υποθέσουμε ότι έστω και στο υποσυνείδητό του, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει βαθιές ρίζες στο παλαιό και μοιραίο για την Ελλάδα ΠΑΣΟΚ. Που έβλεπε πάντα την Πελοπόννησο ως «αντίπαλο», καθώς ακόμη και στην επέλαση της «Αλλαγής», το 1981, ο Μοριάς άντεξε.
Ενώ η Κρήτη, για παράδειγμα, υπήρξε διαχρονικά το «πράσινο νησί». Μια περιοχή… εικονικής πραγματικότητας, στην οποία επένδυσε το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και σε βάρος της υπόλοιπης Ελλάδας. Με αποτέλεσμα, ακόμη και στις εκλογές της μεγάλης συντριβής για το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, τον Απρίλιο του 1990 και τον Μάρτιο του 2004, η Κρήτη «άντεξε». Και έδωσε πρωτιά στο ΠΑΣΟΚ, σε πείσμα όλης της υπόλοιπης Ελλάδας.
Προφανώς λοιπόν και… ζητούμε πολλά, δεν θα είχε όμως ενδιαφέρον να πρότεινε ο Γιώργος Παπανδρέου να… πουλήσει την Κρήτη;
