Αχ, Ελλάδα σ ΄αγαπώ και ας με πονάς

Μέχρι πρόσφατα νόμιζα ότι η Ελλάδα ήταν του κέντρο του κόσμου. Ήμουν περήφανη που ήμουν Ελληνίδα. Όταν ταξίδευα στο εξωτερικό ένοιωθα καμάρι να με ρωτήσουν και να τους πω ότι έρχομαι από την Ελλάδα. Ακόμα και αν κάποιος δεν τη γνώριζε τη χώρα μας, γνώριζε όμως τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, την Ακρόπολη. Μια τόση μικρή χώρα στον παγκόσμιο χάρτη με μια τόσο μεγάλη φήμη. Παλιότερα η χώρα μας φημιζόταν για τη φιλοξενία της και την ασφάλεια που παρείχε. Οι τουρίστες ένοιωθαν την ελληνική φιλοξενία σε όλο της το μεγαλείο. Μεγάλωσα στην Κρήτη, σε ένα μικρό παραλιακό χωριουδάκι από το οποίο περνούσαν οι ταλαιπωρίστες (έτσι ονομάζαμε τους τουρίστες εκείνους που κινούνταν κυρίως με τη πεζοπορία και έναν τεράστιο τουριστικό σακίδιο στον ώμο), επειδή το σπίτι μας βρισκόταν στον κεντρικό δρόμο, ειλικρινά σας βεβαιώνω ότι δεν υπήρχε τουρίστας που να περάσει από έξω και να μην το φιλέψουμε κάτι ή να μην τον φιλοξενήσουμε για κάποιο βράδυ (μιας και στο χωριό ούτε ξενοδοχείο υπήρχε, αλλά ούτε έστω και ένα ψιλικατζίδικο για να αγοράσει κανείς έστω νερό). Μερικά χρόνια αργότερα, η ελληνική νοοτροπία αλλάζει, το κέρδος εξαφανίζει την αγνή και απρόσκοπτη συμπεριφορά μας.
Η ανθρωπιά, παύει να είναι συχνό φαινόμενο και αντιμετωπίζεται καχύποπτα.
Και σιγά σιγά τα στερεότυπα που υπήρχαν καταρρίπτονται. Ο Έλληνας σταματά να είναι ο φιλόξενος, προκομμένος και όλα τα υπόλοιπα, και διαμορφώνεται ως ο πολυμήχανος, το λαμόγιο, ο καταφερτζής, ο ψεύτης, ο κλέφτης. Τα τελευταία χρόνια προσέχω ότι ακόμα και σε μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές κυρίως αμερικάνικες, υπάρχουν σκηνές όπου οι κακοποιοί έχουν ελληνικά ονόματα, τα κακόφημα ξενοδοχεία είναι ελληνικά, και γενικά ελληνικά δεδομένα περνούν απαρατήρητα για τους περισσότερους αλλά υποσυνείδητα διαμορφώνουν συνειδήσεις. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στην σημερινή μας πραγματικότητα.
Ποιοι εξυπηρετούνται και γιατί; Μόνο να φανταστούμε μπορούμε, ούτε καν να υποθέσουμε. Το κέντρο της Αθήνας μας έχει μετατραπεί σε γκέτο, οι πολίτες φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε το βράδυ στην ίδια μας την πόλη. Ποιος ευθύνεται για τις ραγδαίες αυτές αλλαγές στο επίπεδο της ζωής μας; Ποιος αποφασίζει για μας χωρίς εμάς; Νοιώθω θλίψη και απόγνωση που οι επιλογές κάποιων μειώνουν σήμερα τις επιλογές των παιδιών μας.
Νοιώθω θλίψη που τα παιδιά μου δεν θα μπορέσουν να πάνε σε ένα καλό σχολείο, που με δυσκολία θα τους πάρω τα απαραίτητα, που δεν προλαβαίνω να πληρώνω τους λογαριασμούς και έρχονται οι επόμενοι, που δεν προλαβαίνω να σκεφτώ ότι ζω. Αρκετά πια. Επιτέλους ποιος είναι αυτός που θέλει εδώ και τώρα την εξόφληση όλων αυτών των δανείων. Γιατί τόσα χρόνια δεν τα ζητούσε αλλά αντίθετα έδινε και άλλα δάνεια.
Τι συνέβη τώρα που πρέπει όλες οι χώρες να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους.
Μα αυτό είναι πρακτικώς αδύνατο και για εκείνο που έχει ΙQ ραδικιού. Όταν κανείς παίρνει ένα δάνειο π.χ. για 10 ευρώ και μετά από είκοσι χρόνια πηγαίνει 20 ευρώ με τους τόκους. Δεν θέλει μυαλό ότι τα επιπλέον 10 ευρώ είναι χρήματα αέρας, είναι δηλαδή πλασματικά χρήματα, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική κυκλοφορία του χρήματος. Οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα με τους τόκους και της προμήθειες που δεν έχει αντίκρυσμα.Πως γίνεται να έχουν την απαίτηση να το ζητούν πίσω; Δεν είναι ούτε αδαείς, ούτε απρόσκοπτες. Αρκετά! Το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο. Ας μας τα πάρουν όλα αλλά ας μας αφήσουν να ζήσουμε και να ονειρευτούμε.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ