Ο κος Joe Potkay, επίκουρος καθηγητής ηλεκτρολόγος μηχανικός και επιστήμονας της πληροφορικής, δημοσίευσε την τεχνική στην επιθεώρηση Lab on a Chip.
Οι επιστήμονες που ανέπτυξαν το πρωτότυπο το έκαναν με χρήση των ‘σχεδίων’ του πνεύμονα μας.
Με κατασκευή από ένα είδος σιλικόνης που αναπνέει και λειτουργεί όπως τα αγγεία μας, κατασκευή που έχει το 1/4 του πλάτους της ανθρώπινης τρίχας, δουλεύει ακριβώς όπως ο ιστός των πνευμόνων μας και η ομάδα κατάφερε να σμικρύνει τις αποστάσεις για τη μεταφορά του αέρα σε σύγκριση με τις σημερινές τεχνικές.
Σε δοκιμές με αίμα από χοίρους η αποδοτικότητα ήταν τρεις με πέντε φορές μεγαλύτερη από τις προηγούμενες κατασκευές.
Από τα μεγάλα δε πλεονεκτήματα του συστήματος, η μη ανάγκη για επιπλέον οξυγόνο ενώ οι σημερινές συσκευές συνδυάζονται με εξωτερικές δεξαμενές οξυγόνου και η η νέα τεχνική, απλά χρησιμοποιεί τον εξωτερικό αέρα.
Στο website του Πανεπιστημίου Case ο Joe Potkay αναφέρει: “Based on current device performance, we estimate that a unit that could be used in humans would be about 6 inches by 6 inches by 4 inches tall, or about the volume of the human lung. In addition, the device could be driven by the heart and would not require a mechanical pump”.
Με άλλα λόγια έχουμε πλέον τη δυνατότητα να φτιαχτεί ένας τεχνητός πνεύμονας που έχει τις διαστάσεις ενός κανονικού και μπορεί να αποδώσει όπως χρειάζεται ένα ανθρώπινο ον.
Η ομάδα υπολογίζει πως ανάπτυξη και κλινικές διαδικασίες θα διαρκέσουν δέκα χρόνια και ετοιμάζει μηχάνημα με μέγεθος που θα μπορεί να δοκιμαστεί σε τρωκτικά.
Αυτό που κάνουν τώρα, είναι να εργάζονται σε μια επίστρωση που δεν θα αφήνει το αίμα να πήζει και για τον σκοπό αυτό θα υπάρχει η συνεργασία των τμημάτων του Case Western Reserve και του τμήματος Biomedical Engineering and Chemical Engineering.
Οι επιστήμονες που ανέπτυξαν το πρωτότυπο το έκαναν με χρήση των ‘σχεδίων’ του πνεύμονα μας.
Με κατασκευή από ένα είδος σιλικόνης που αναπνέει και λειτουργεί όπως τα αγγεία μας, κατασκευή που έχει το 1/4 του πλάτους της ανθρώπινης τρίχας, δουλεύει ακριβώς όπως ο ιστός των πνευμόνων μας και η ομάδα κατάφερε να σμικρύνει τις αποστάσεις για τη μεταφορά του αέρα σε σύγκριση με τις σημερινές τεχνικές.
Σε δοκιμές με αίμα από χοίρους η αποδοτικότητα ήταν τρεις με πέντε φορές μεγαλύτερη από τις προηγούμενες κατασκευές.
Από τα μεγάλα δε πλεονεκτήματα του συστήματος, η μη ανάγκη για επιπλέον οξυγόνο ενώ οι σημερινές συσκευές συνδυάζονται με εξωτερικές δεξαμενές οξυγόνου και η η νέα τεχνική, απλά χρησιμοποιεί τον εξωτερικό αέρα.
Στο website του Πανεπιστημίου Case ο Joe Potkay αναφέρει: “Based on current device performance, we estimate that a unit that could be used in humans would be about 6 inches by 6 inches by 4 inches tall, or about the volume of the human lung. In addition, the device could be driven by the heart and would not require a mechanical pump”.
Με άλλα λόγια έχουμε πλέον τη δυνατότητα να φτιαχτεί ένας τεχνητός πνεύμονας που έχει τις διαστάσεις ενός κανονικού και μπορεί να αποδώσει όπως χρειάζεται ένα ανθρώπινο ον.
Η ομάδα υπολογίζει πως ανάπτυξη και κλινικές διαδικασίες θα διαρκέσουν δέκα χρόνια και ετοιμάζει μηχάνημα με μέγεθος που θα μπορεί να δοκιμαστεί σε τρωκτικά.
Αυτό που κάνουν τώρα, είναι να εργάζονται σε μια επίστρωση που δεν θα αφήνει το αίμα να πήζει και για τον σκοπό αυτό θα υπάρχει η συνεργασία των τμημάτων του Case Western Reserve και του τμήματος Biomedical Engineering and Chemical Engineering.
